50.

Zayn Malik POV

Toen ik in het ziekenhuis aankwam, had ik mezelf voorgenomen om niet te twijfelen en gewoon naar binnen te gaan. Als ik zou twijfelen, zou ik waarschijnlijk weer terug naar huis gaan zonder iets tegen haar te gezegd te hebben. Zo gezegd, zo gedaan... Wel, niet dus. Natuurlijk begon ik weer te twijfelen. Toch lukte het me om me erover te zetten. Ik kon nu wel bang zijn dat ze nooit meer tegen me wilde praten, maar als ik niet langs ging, zou ik het nooit weten.

Zachtjes klopte ik op de deur van haar kamer en wachtte op een antwoord. Het bleef stil. Ik klopte nog eens, maar nu wat harder, maar nog steeds kreeg ik geen antwoord. Ik besloot om zo maar naar binnen te gaan, misschien sliep ze gewoon. Ik had verwacht haar vredig te zien slapen, maar haar kamer was gewoon leeg. Alle machines waren weg, haar bed was weg, alles was gewoon weg. Lichtelijk in paniek ging ik terug naar de gang, waar ik een verpleegster tegen kwam. Het was een dik, klein verpleegstertje en ze was aan het werken met een glimlach op haar gezicht. Ze leek me een vriendelijke dus besloot ik het maar gewoon te vragen. 'Sorry, mevrouw, weet u misschien waar Stephanie is?' vroeg ik. 'Ze is op dit moment aan het revalideren,' zei ze met een glimlach. 'Bent u familie?' vroeg ze er vrijwel meteen achterna. Ik schudde mijn hoofd. 'Vriendje?' Haar glimlach werd een grens. Ik voelde mijn wangen rood kleuren. 'Ehm, nee niet echt,' stamelde ik. Ik voelde me redelijk ongemakkelijk. Ze grinnikte eens. 'Ik moet verder werken. Veel succes met haar,' zei ze met een knipoog. Verbaasd bleef ik even in het midden van de gang staan. Ik was zelfs bijna vergeten waar Stephanie was. O ja, revalideren! Zou ik haar kunnen bezoeken terwijl ze aan het revalideren was? Ik besloot het maar gewoon te gaan vragen, als je niets vraagt weet je tenslotte nog niets.

'Kunt u mij zeggen waar de revalidatieruimte is?' vroeg ik aan de infobalie. Een jong vrouwtje keek mij over haar bril aan. Ze deed de moeite nog niet eens om haar mond open te trekken. Ze wees gewoon eens met haar pen een richting uit. 'Bedankt,' mompelde ik. Ik volgde de pijlen tot ik voor twee klapdeuren stond. Net voor ik binnen wou gaan, kwam er een dokter af. 'Jongeman, wat wilt u gaan doen?' vroeg hij. Ik kon merken dat ik hier eigenlijk niet mocht zijn. 'Ik, euh...' stamelde ik. 'U mag hier niet komen,' zei hij streng. Ik zuchtte. 'Mag ik niet heel even? Ik wil gewoon mijn vriendin even wat aanmoedigen,' zei ik. 'Ah, zo. Uw vriendin is hierbinnen. Nou vooruit dan maar. Tien minuutjes, maar niet langer,' zei hij waarschuwend. Ik knikte dankbaar.

Toen ik binnen ging, zag ik in mijn ooghoeken hoe verschillende mensen oefeningen aan het doen waren, maar mijn oog viel meteen op Stephanie. Ze steunde op twee baren, en probeerde traag vooruit te komen. Ik kon zien aan haar rood hoofd dat het een hele inspanning vergde. Er stond een verpleegster naast haar, die haar handen achter haar rug hield, en er reed een verpleegster met de rolstoel vlak achter haar. 'Stephanie,' zei ik. Het kwam er luider uit dan ik wilde, want ze had me blijkbaar gehoord. Ze draaide haar hoofd en keek mij aan in mijn ogen. Ik zag hoe haar lippen mijn naam vormden: 'Zayn.'