Chapter 3

Een lange tijd heb ik naar de tafel zitten staren. Nu moet ik weg, naar de ziekenboeg. Ik hoopte eigenlijk dat Theodore thuis zou komen maar helaas. Nadat ik mijn tas heb in gepakt, ga ik op weg.

Het is redelijk rustig in de ziekenboeg. In de ochtend is het altijd druk omdat dan de gewonden van de nacht binnen komen. Zodra ik binnen kom, komt Adelaide op mij af.
'Goedemiddag Ade', de bijnaam van Adelaide is Ade en zo noem ik haar ook bijna altijd.
'Goedemiddag Ayla', begroet ze mij.
'Hoeveel nieuwe gewonden zijn er?', vraag ik haar.
'Er zijn zeven nieuwe gewonden', dat valt nog mee. Ik heb het wel eens erger mee gemaakt.
'Mijn dienst zit er op dus ik ga', zegt Ade.
'Oké, misschien zie ik je van de week nog', ze knikt nog even snel en gaat dan weg. Ik pak de papieren die op de houten balie liggen. Snel kijk ik ze even door, de nieuwe gewonden zijn niet zwaargewond. Dat is ook een mee valler. Zeven zwaargewonden is alles behalve fijn. Dan ren ik mijn benen bijna uit mijn lijf om ze allemaal de zorg te kunnen geven die ze nodig hebben.

Dan ga ik naar Finn toe. Hij kijkt op als ik vlakbij hem ben. Op zijn gezicht verschijnt een glimlach.
'Ayla, wat een leuke verrassing', begroet hij mij.
'Fijn om jou weer te zien hoewel ik je liever ergens anders zou willen zien', antwoord ik terug. Finn is een goeie vriend van Theodore. Toch heb ik hem de laatste tijd niet veel gezien. We hebben het allebei druk. Dan kijk ik nog snel even op de papieren.
'Dus je bent in je been geschoten en hebt een diepe vleeswond?', vraag ik aan hem voor de zekerheid.
'Dat weet ik niet, ik ken dat soort termen niet', zegt hij terwijl hij zijn schouders op haalt. Ik til de deken op en kijk naar zijn been. Duidelijk een diepe vleeswond die is gehecht. En een ontsmettende zalf zodat het niet gaat ontsteken.
'En goed gekeurd, zuster?', vraagt hij lachend. Finn is hele vrolijke en positieve elf.
'Ja, het is mooi gehecht en er is een ontsmettende zalf op gesmeerd', vertel ik hem.
'Theodore is zeker thuis aan het slapen?', even kijk ik hem voordat ik met mijn hoofd schud.
'Niet? Ik dacht dat hij zo moe was dat hij zodra hij thuis was in slaap zou vallen', ik glimlach naar hem maar mijn glimlach is niet gemeend.
'Hij is waarschijnlijk in het bos'
'Ayla, is er iets?', vraagt Finn dan bezorgd aan mij.
'Hij lijkt mij gewoon de laatste tijd te ontwijken, ik weet dat de gevechten zwaar zijn maar ik ben wel wat gewend', mopper ik boos.
'Misschien wil hij je niet lastig vallen met verhalen daar over omdat je hier al werkt en dat is niet altijd makkelijk'
'Maar dan kan hij toch over andere dingen praten?!'
'Waarschijnlijk heeft hij gewoon even tijd nodig', probeert hij mij gerust te stellen.
'Hij doet alsof ik een vreemde ben, alsof ik niet zijn zus ben en in hetzelfde huis woon als hem!', roep ik boos.