Schrijfwedstrijd MissesStyles & LittleMixer - Opdracht 1

Zacht streel ik over mijn buik.
De tedere aanraking tussen mijn vingertoppen en mijn buik doet me huiveren.
Wanneer zal je ooit mager zijn?
Ik hijs mezelf recht en ga voor de spiegel in mijn kamer staan.
Ik glijd met mijn ogen langzaam over mijn lichaam heen.
Overal waar ik kijk zie ik vet, vet op mijn lichaam.
Vet, vet, vet en nog eens vet.
Ik zucht en trek mijn shirt weer over mijn buik heen, over mijn dikke, dikke buik.

'Roos, eten!'
gilt mijn moeder van beneden uit.
Ik zucht.
Je mag niet eten, je mag nooit meer eten: je moet mager zijn, mooi zijn.
Ik met tegenzin strompel ik van de trap en loop gelijk door naar de keuken.
Een geur van lasagne dringt mijn neus binnen, ik moet bijna kotsen.
De afgelopen weken was mijn eetlust helemaal verdwenen, waar ik blij om ben, nu kan ik eindelijk goed diëten en mager worden.
Ik schuif aan tafel en herhaal 'mijn' regeltjes nog een keer.
Het is vandaag woensdag, vandaag mag ik 170 calorieën eten, maar meestal zit ik daar wel fel onder.
Ik volg een strikt plan sinds een paar weken, in het begin was het moeilijk, maar nu lukt het me aardig.
Mama schept een bord lasagne voor me op en zet het voor mijn neus.
De misselijkheid neemt toe.
'Ik heb geen honger,'
Mijn moeder kijkt me verbaasd aan, hoewel ze dit zinnetje naar mijn weten al vaak heeft gehoord.
'Lieverd, je moet wel eten,'
Haar verbaasde blik veranderd in een bezorgde blik.
'Ik heb écht geen honger, ik ben misselijk,'
Ze zucht.
'Hoe vaak heb ik dit de afgelopen weken al wel niet gehoord, zoetje, je moet echt eten, je bent mooi hoe je bent,'
Je bent niet mooi, je bent dik, dik is lelijk, mager is mooi.
'Maar mam,'
Even denk ik na wat ik ga zeggen.
'Ik ben misselijk, echt heel erg,'
Ik duw mijn bord van me weg.
'Éen hapje?'
Ik zucht en knik dan zacht, bijna onzichtbaar.
Ik trek het bord weer naar me toe en staar ernaar.
Er komt warmte van de lasagne en bovenop de kaas en de saus zit een korstje.
Ik pak de koude vork van de tafel en steek hem in de portie.
Ik schep een klein hoopje op mijn vork en werp mijn blik dan naar mijn moeder: ze knikt.
Ik breng de vork naar mijn mond toe en meer misselijkheid overheerst mijn lichaam.
Meer geur dringt mijn neusgaten binnen en ik krijg kippenvel, kippenvel over mijn hele lijf omdat ik weet dat dat zo meteen in mijn lijf zit, dat het dan in mijn lichaam zit en dat het me dik gaat maken.
Langzaam open ik mijn mond en duw de vork in mijn mond.
Mijn smaakpapillen worden geprikkeld door een romige saus en vermengt zich met mijn speeksel.
Zo snel mogelijk kauw ik en slik ik het door.
Misselijkheid overheerst mijn lichaam.
'Zo goed?' vraag ik, hopend dat ik niet meer moet eten.
Mijn moeder knikt.
'Mag ik dan nu naar boven?'
Weer knikt ze.
Ik loop de trap op en spurt direct naar het toilet.
Zorg dat alles er uit komt, nu word je dik.
Ik hurk neer voor het toilet en leg mijn handen op de bril van het toilet, ze zweten.
Ik hang mezelf boven het toilet en begin te hoesten.
Ik had dit al zo vaak gedaan, dat het nu niet meer moeilijk was.
Ik hoest harder en harder tot alles eruit komt: het hapje lasagne en de hap van de appel van deze morgen.
Goed zo dikke koe, nu kan je toch nog iets goed doen.
Ik voel dat er zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd rusten en veeg ze met mijn vingertoppen van mijn voorhoofd af.
Ik klap het toilet dicht en spoel dan door.
En plots, heel onverwachts voel ik een aanraking op mijn schouder, een warme aanraking, vermoedelijk een hand.
Ik draai mijn hoofd in een ruk om en kijk dan in bruine kijkers.
Ze staan bang en zijn groot.
'Mama,'
Nee, dit kan niet, ze kan dit niet gezien hebben, dan is alles voorbij, dan is alle moeite voor niets, alle moeite om mooi te worden, om mager te worden, is dan voor niets geweest.
'Rose, je laat jezelf...'
Het lijkt alsof ze het woord niet over haar lippen kan krijgen.
'Overgeven?' Het klinkt eerder als een vraag, niet als een bevestiging of vaststelling.
Nee, laat nu niet alles vallen, lieg, anders is alles voorbij!
'Nee,' er klinkt geen enkele emotie in mijn stem.
Mijn moeder sluit de deur en loopt dan naar de badkamerkast.
'W...Wat ga je doen?'
Mama antwoordt niet.
Ze rommelt er wat in en haalt er dan een lang plat voorwerp uit.
Een weegschaal.
Nee, ze mag me niet wegen, dan gaat ze achter alles komen.
'Ga je me wegen? Ga je me godverdomme serieus wegen?' gil ik uit.
'Vertrouw je me niet?' gil ik nog harder.
'Nee, niet meer, lieverd, ik maak met zorgen om je,' haar stem klinkt eerder koel, niet boos, niet dwingend, gewoon rustig.
Ze pakt me bij mijn bovenarm en duwt me naar de weegschaal die ze ondertussen neer heeft gezet.
'Ga erop staan,' dwingt mijn moeder me.
Ik schud mijn hoofd.
'Ga erop staan!' ze verheft haar stem en geeft me daarna een duwtje in mijn rug waardoor ik op de weegschaal terecht kom.
Ik knijp mijn ogen dicht, ik wil de cijfers niet zien, ik wil de zoveel bepalende cijfers niet zien.
Meteen nadat ik mijn ogen heb dichtgeknepen word ik in een omhelzing getrokken.
'Lieverd,'
Een traan, een warme, zoute traan glijd over mijn wang.
'Schatje, je bent 14,' Haar stem is gebroken.
'Je bent verdomme 14 en weegt 39 kilo,'
'Ik wil gewoon mooi zijn,'
Is mijn enige antwoord, en het is ook de enige waarheid.
Ik wil mooi zijn.