Chapter 2: Louis William Tomlinson

Ik werd bij mijn kraag gegrepen door een vrouw van middelbare leeftijd. Zij was mijn nieuwe 'eigennaar' alsof ik een of ander voorwerp was. Alleen omdat ik een Brit was, werd ik gevangen genomen, en hier naar Ierland gebracht. Ik moest mijn geliefde plaats Doncaster achterlaten, plus al mijn familie en vrienden. Maar het was leven of doodgaan. Dus word ik nu gedwongen om een Iers gezin te dienen.
'Ik ga jullie even laten zien aan mijn zoon Niall, en waag het niet om iets te doen dat niet hoort,' snauwde ze naar mij en Jay, de jongen waarmee ik samen hier naartoe ben gebracht. Ze gaat ons laten zien... Jezus, het leek echt alsof ik vee was dat moest worden gekeurd door dat verwaande jongetje van een zoon. Ik kende hem niet, maar je kon er vanuit gaan dat hij verwaand is. We werden de woonkamer in gedrukt, en de vrouw riep naar boven. Ik hoorde wat gestommel en even later stond hij voor onze neus. Hij glimlachte niet, zoals zijn moeder. De vrouw stelde ons voor, en noemde me voor de zoveelste keer Lewis. Ik was niet van plan om me op mijn kop te laten zitten. 'Mijn naam is Louis!' snauwde ik. Ik moest het betalen met een stomp in mijn rug, en viel een stap naar voren. De vrouw dreigde om mijn tong af te snijden, maar ik liet nog steeds niet over me heen lopen, en maakte een slotgebaar bij mijn mond. Ik zag het gezicht van de jongen Niall ietsjes veranderen, en heel even leek het op bewondering. Hij grinnikte even, en het leek alsof zijn hele gezicht op lichte. Nu ik beter naar hem kijk, was hij eigenlijk niet zo lelijk... Oké Louis stop, hij is de vijand hier. Hij nam je in huis om als slaaf te werken, dan kijk je niet naar het uiterlijk van hem. Ook al is hij bloedmooi. Hij. Is. De. Vijand. Hij was momenteel verstrikt in een discussie met zijn moeder, die zei dat hij dokter moest worden. 'Ik wil geen dokter worden, mam. Dan moet ik alles gewonde Britten helpen. Die kijken me dan met zo'n hatelijke blik aan en je weet dat ik daar niet tegen kan.' Ach, alsof ze hem zouden willen hebben...'Ik bedoelde ook niet in een Brits ziekenhuis, ben jij gek.'
'In een Iers ziekenhuis help ik de slechteriken,' mompelde hij zachtjes. Hij keek even naar beneden, en zijn moeder had hem duidelijk niet gehoord. Maar ik wel, en mijn sympathie groeide voor deze jongen. Hij was het er dus ook niet mee eens. Ow help, wat is dit moeilijk zeg...