Found The Book And Bloody T-shirt

Tom p.o.v.

Ik ging op mijn buik op Bill's bed zitten en vond het leuk dat het bewoog alsof het een waterbed was. Mijn eigen bed was wat minder comfortabel en waarschijnlijk was het ook veel ouder als dit.
'Wil je iets drinken?' vroeg Bill.
'Ja, dank je'
Hij ging de kamer uit, ik hoorde hem de trap af gaan. Ik stond direct op en ging voor het kastje zitten dat naast zijn bed stond. Voorzichtig opende ik het en zocht naar iets dat een verklaring kon geven voor zijn gedrag maar ik vond niets. Er lagen enkel wat make up spullen in, een oude gameboy en een paar sokken. Waar verstopten de meeste mensen dingen die niet gevonden mochten worden? Onder het bed! Het was niet origineel maar tot mijn grote verbazing vond ik toch iets. Het was een rood boekje met een harde voorkant. Ongeduldig opende ik het maar er stond niets in geschreven. Enkel veel kleine streepjes, alsof hij op die manier iets telde. Veel verklaarde het niet. Zuchtend legde ik het weg en ging dan naar de kast. Natuurlijk zaten daar allemaal kleren in en de meeste lagen onderaan de kast op een bolletje. Ordelijk was hij dus niet echt. Ik hoorde de trap kraken, dus ging ik snel weer op het bed liggen en deed alsof ik daar al de hele tijd lag. Hij gaf me een glas cola en dronk zelf ook een beetje. Hij zag vrij bleek, dat viel me duidelijk op. Ook had hij donkere kringen onder zijn ogen. Waarom sloot hij zich zo van iedereen af? Het was onmogelijk om te vragen wat er was want hij gaf nooit antwoord. Toch was ik vastbesloten om te ontdekken wat er met hem was.
'Mag ik blijven eten?' vroeg ik zo lief mogelijk.
'Er is alleen nog maar pizza. Als je wil kan ik die wel even warm maken'
Ik knikte vrolijk en feliciteerde mezelf voor het prachtige idee om tijd te winnen. Bill ging een tweede keer naar beneden, dus nam ik die kans om verder rond te kijken. Ik keek op zijn bureau en in een grote la maar nergens was er iets te vinden. Het was eigenlijk ook moeilijk om iets te vinden als je niet wist waar je achter zocht. Ik wilde het juist opgeven, toen er een hoop kleren uit de kast viel en een bloederig t-shirt tevoorschijn kwam. Ik nam het op en voelde eraan maar de vlekken waren hard, dus was het al oud. Als hij zoiets verstopte, betekende dat, dat het een geheim was. Nu moest ik enkel nog weten waarom. Ik herinnerde me plots de bloedvlek die ik op Bill's bed had gezien. Hij had gezegd dat hij een bloedneus had. Was zijn geheim misschien dat hij een ziekte had? Misschien wilde hij niet dat zijn ouders het wisten en wilde ze niet ongerust maken? Plots greep iemand het t-shirt uit mijn handen. Geschrokken keek ik Bill aan, die minsten even erg geschrokken naar me terug keek. Hij wist duidelijk niet wat hij moest zeggen. De paniek was op zijn gezicht te lezen.
'Bill, ben je ziek? Ik weet dat je niemand ongerust wil maken maar als je zoveel bloedt, dan kan dat niet gezond zijn. Misschien heb je wel iets ernstig en ga je dood als je er niets aan laat doen!' zei ik ongerust.
Hij trok zijn rechtse wenkbrauw vragend op en trok er een raar gezicht bij.
'Of heb ik het verkeerd?' vroeg ik verward.
'Het is echt niks, Tom. Haha, ik was een paar dagen geleden gevallen en had daardoor mijn elleboog open geschaafd'
'Mag ik eens zien?'
Hij trok zijn arm beschermend achter zich en schudde zijn hoofd. Het kwetste me om te zien hoe erg hij het vond om aangeraakt ze worden. Ik had het ook al eerder opgemerkt toen Andreas hem omarmde. Hij wilde het liever niet. Was zijn vertrouwen in de mensen dan zo laag?
'Ik was het vergeten te geven aan mam. Ik gooi het straks wel bij de rest van de vuile kleren,' zei hij alsof het niets was.
Beneden ging er een belletje, wat betekende dat de pizza's klaar waren. Ik keek toe hoe hij de kamer weer verliet. Het deed me pijn om te zien hoe droevig hij er altijd uitzag. Zelf zijn rug hing in een schaduw van verdriet en eenzaamheid. Onbewust schreeuwde hij om aandacht maar ontkende het als iemand het wilde geven. Waarom was hij zo en kon hij niet gewoon zeggen wat hij wilde? Het was vooral zijn eenzame uitdrukking die me had aangetrokken en nu wilde ik alles over hem weten. Zijn mooie ogen toonden zo'n verdriet dat het nauwelijks draagbaar was voor me. Ik wilde een lach op zijn gezicht zien. Eentje die echt was.
'Hier is je pizza,' zei hij, terwijl hij een bord gaf.
Hij ging op zijn bureaustoel zitten en at zelf ook.
'Wat was je eigenlijk aan het tellen in dat rood boekje?' vroeg ik.
'Wat? Heb je erin gekeken?' vroeg hij geschrokken.
Ik knikte vaag en vroeg me af waarom dat zo erg was.
'Ik heb geteld hoeveel liedjes ik ooit al geluisterd heb'
De manier waarop hij het zei klonk gelogen maar ik vroeg er niet verder naar. Dat boekje was dus een goed begin maar hoe kon ik Bill zover krijgen dat hij me de waarheid vertelde?
'Mag ik blijven slapen?'
'Ok maar je houdt je koude voeten bij je'
Verbaasd keek ik hem aan. Ik had verwacht dat hij me buiten zou gooien of kwaad zou zijn maar hij had niet eens geprotesteerd. Ik wist niet precies of dat ik hier blij mee moest zien want het bevestigde enkel dat hij zich eenzaam voelde. Het betekende echter ook dat hij het niet erg vond om mij in zijn buurt te hebben.