Chapter 1: Louis William Tomlinson

Mijn voeten gleden over de zompige modder, bij iedere stap die ik zette. Alles was vies; zelfs mijn kleren. Ik keek op naar mijn huis. Mijn nieuwe huis waar ik nu de komende jaren zou moeten doorbrengen. Ik was hier pas één week, maar ik miste mijn oude thuis nu al. Ik was het wel gewend om in armoede te leven, maar dit sloeg gewoon alles. Het dak lekte; er liep ongedierte door de keuken; uit de kraan kwam alleen maar koud water. Dit was alles behalve een luxueus huis. Ik liet mijn hand over het staal glijden van het hek dat ons van de buren scheidde. Kleine schokjes liepen door mijn vingers, maar het was niet extreem genoeg om mijn hand ervan te verwijderen. Het hele huis van de buren was omringd door dit staal, en het weerhield mij ervan even een kijkje te nemen, wie nou eigenlijk onze buren waren. Deze mensen hielden duidelijk niet van sociale contacten. Mijn ogen gleden over het hek naar boven, en eindigden bij de ijzeren punten bovenop. Daarboven nog was een draad gespannen waarvan ik zeker wist dat deze onder stroom stond. Ik raapte een steen van de grond, en wierp deze tegen de draad aan. Een geel vlammetje ontstond toen het steentje de draad raakte, en de draad trilde nog enkele seconden na. Ik hoorde hoe het steentje aan de andere kant op de grond belandde, en een hond begon angstaanjagend te blaffen. Aan het geluid te horen dat hij produceerde, was het een buldog achtig iets. De nieuwsgierigheid brandde in mijn lichaam. Ik wilde zo graag even een kijkje aan de andere kant nemen.
"Liam! Eten is klaar! Schiet eens op!" werd er aan de andere kant van de muur geroepen.
"Maar..." klonk een andere stem, maar die werd onderbroken door de eerste, zwaardere stem.
"Geen gemaar! Eten komen, nu!"
Ik hoorde iemand zuchten, en het geluid van sloffende voeten over het gras drong mijn oren binnen. Ik keek naar de deur, waarvan ik wist dat hij driedubbel beveiligd was. Ik had de buurman er wel eens naar binnen zien gaan, maar dat was echt maar eenmalig. Niet alleen een sleutel was vereist, maar hij moest zich ook identificeren door middel van zijn handafdruk en oogkleur of iets. Het was dus onmogelijk het erfgoed van de buren te betreden. Ik hoorde de voordeur van mijn eigen huis open klikken, en mijn jongste zusje stond in de deuropening.
"Louis, mama vraagt of je komt eten?"
Dat was nog wel eens wat anders dan dat geschreeuw van de buren. Ik knikte, en liep achter mijn zusje aan. Ik nam plaats op één van de stoelen bij de tafel, en haalde de deksel van de pan. Er zat een groenige prak in, en het rook niet al te fris. Het maakte niets uit. Het was eten, en ik had geleerd gekregen tevreden te zijn met dat wat ik kreeg. Ik schepte twee lepels op mijn bord, wat voor ons thuis eigenlijk al wat veel was, aangezien ik het met zes anderen moest delen. Namelijk mijn moeder, stiefvader en mijn vier halfzussen. Toen ik mijn bord leeg had, stond ik op van mijn stoel en schoof deze aan. Ik wierp een blik op de klok, en het bleek dat het al zeven uur geweest was.
"Ik ga eens naar bed," zei ik, en rekte me uit.
"Ruim je wel even je bord op?" vroeg mijn moeder beleefd.
Ik rolde met mijn ogen, en negeerde haar vraag. Sinds wanneer deden we hier überhaupt iets opruimen? Ik slofte de trap op, en in mijn kamer, die ik met twee van mijn zussen moest delen, plofte ik neer op bed. Het matras veerde een beetje mee, en de latten onderin het bed kraakten gevaarlijk. Ik trok de deken tot aan mijn kin op, en sloot mijn ogen.

Rond drie uur 's nachts was ik nog niet in slaap gevallen. De buren hadden hun muziek nog steeds even hard aanstaan, en het klonk als een wild feest. Een wild feest zonder vrienden, want ik had er niemand naar binnen zien gaan. Ik haalde het kussen onder mijn hoofd vandaan, en drukte het tegen mijn oren. Een poging om het geluid wat te dempen, maar het had totaal geen zin. Ik kreunde, en draaide al voor de zoveelste keer om. Iedere dag weer, stond de muziek zo hard, dat ik nauwelijks in slaap kon komen. Hadden de buren dan nou echt geen slaap nodig?