Closing His Heart Even More

'Hey Bill!' zei Andreas vrolijk.
Hij knuffelde me kort en deed hetzelfde met Tom, die me weeral gevolgd was. Daarna begon Andreas te vertellen over het leuke weekend dat hij gehad heeft met zijn zus. Ze hadden een boks wedstrijd op tv gezien en popcorn gegeten. Toen hun favoriete boxer won, gooiden ze de popcorn per ongeluk in de lucht omdat ze hun armen in de lucht hadden gegooid. Het klonk leuk, echt iets voor Andreas. Tom vertelde over zijn zusje Nina, die ontdekt had dat de tandfee niet bestond en daardoor heel droevig was. Ik kon me voorstellen hoe Tom haar had getroost, het klonk echt lief.
'En wat heb jij gedaan?' vroeg Andreas aan mij.
'Tv gezien, op de computer geweest en lang geslapen'
'Klinkt zalig rustgevend,' merkte Tom op.
Ik knikte vaag en keek zwijgzaam toe hoe Andreas en Tom aan het praten waren over allerlei dingen. Sinds wanneer waren ze zo'n goede vrienden geworden?
'Wat is er? Je hebt weer die droevige blik in je ogen,' zei Tom.
'Niks, ik ben enkel wat moe,' lachte ik kort.
Hij trok zijn wenkbrauw vragend op maar vroeg er niet verder naar.

De schooldag was zoals gewoonlijk verlopen zonder dat iemand iets had opgemerkt. Niemand moest weten dat mijn ouders gestorven waren want valse bezorgdheid haatte ik het meest. Ik wilde geen leugens horen van klasgenoten die zeiden dat ze het erg vonden en dat het wel weer goed ging komen.
'Mag ik nog eens een keertje met je mee naar je huis gaan?' vroeg Tom lief.
'Nee. Ga naar huis,' antwoordde ik kort.
Hij stopte ineens, waardoor ik verward achterom keek. Normaal begon hij nu te smeken maar dat deed hij deze keer niet.
'Wat is er?' vroeg ik.
'Je ziet er niet goed uit,' zei hij bezorgd.
Ik rolde met mijn ogen, negeerde hem en wandelde verder.
'Als er iets is, dan kan je altijd met mij praten'
'Dank je maar het moet niet'
'Is het omdat ik gay ben?'
'Eh? Nee, dat heeft er totaal niets mee te maken'
'Bill, ik moet je iets zeggen,' zei hij serieus.
De manier waarop hij sprak, deed me stilstaan. Gelukkig was ik nog niet harteloos genoeg geworden om hem achter te laten en zijn woorden te negeren.
'Ik vind je leuk,' zei hij.
'En dat bedoel je op welke manier precies?' vroeg ik behoedzaam.
'Ik bedoel dat ik op je verliefd ben geworden'
'Je kent me niet eens,' zei ik verward.
'Daarom wil ik meer tijd met je doorbrengen om je te leren kennen'
Ik lachte kort, wat hem raar deed kijken.
'Dat wil je niet. Geloof me'
'Waarom niet?'
'Je bent verliefd geworden op iemand die je niet eens kent. Wat precies vind je dan leuk aan me?' zei ik sarcastisch.
'Bijna elke liefde groeit door middel van het uiterlijk maar nu ben ik geïnteresseerd in je. Ik wil weten wie je bent'
'Je hebt moed nodig om zoiets te zeggen maar het spijt me. Ik voel niet hetzelfde voor jou en ik ben ook niet gay'
'Dat maakt niet uit! Laat me gewoon bij je zijn. Alsjeblieft,' zei hij zielig.
'Goed dan, wat jij wil. Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb'
Hij keek me met een grote glimlach aan.
'Maar vandaag kan je niet met me mee naar huis,' zei ik, toen ik me het bloed in mijn kamer herinnerde.
'Mag ik dan vanavond komen, na het eten?' vroeg hij lief.
Ik knikte kort en werd dan plots omarmd. Ik beet op mijn lip op de pijn te verbergen en vocht met het schuldgevoel in mijn hart. Ik wilde Tom geen valse hoop geven maar eigenlijk voelde ik me iets beter nu. Ik wilde niet meer alleen zijn.

Een laatste keer keek ik rond in mijn kamer en zag dat alles netjes was. Nergens was er een druppel bloed te zien. Niet op de muur, niet op de grond en niet op mijn bed. Ik had een beetje opgeruimd want zo had ik het gevoel dat er geen donker geheim in de kamer aanwezig was. Ongeduldig keek ik naar de klok en vroeg me af wanneer hij zou komen. Het was raar dat ik ernaar uit keek maar dat was enkel omdat hij de eenzaamheid met een klap kon doen verdwijnen. Waarom dat zo was, wist ik niet. Gelukkig ging toen de bel, dus stopte ik met denken. Aarzelend opende ik de deur en liet Tom binnen. Hij was vrolijk zoals altijd maar toch was hij iets anders. Een beetje rustiger.
'Zijn je ouders niet thuis?'
'Nee, ze zijn gaan werken'
Ik wist niet waarom ik daarover loog maar het leek me beter om persoonlijke dingen voor mezelf te houden. Ik wilde mijn gevoelens niet open en bloot leggen. Nerveus keek ik Tom aan en herinnerde me weer wat hij had gezegd. Waarschijnlijk was het geen grap want daarvoor keek hij te serieus maar ik kon niet begrijpen wat hij leuk aan mij kon vinden.
'Ben je zeker dat er niets is?' vroeg hij bezorgd.
Ik had het gevoel dat hij door me heen keek en dat vond ik niet leuk maar zijn bezorgdheid liet me ook beter voelen. Ik wist niet meer wat ik van alles moest denken. Het werd me teveel.