2 shoes.

In mijn witte Ford K reed ik terug naar huis. Zachtjes op de achtergrond, klonk het liedje 'What Makes You Beautiful' van een of andere boyband genaamd One Direction. Ik kende ze niet, en was er ook niet echt in geïnteresseerd. Dankzij Esmée wist ik ze echter wel bij naam te noemen, want zij had ze een keer in haar presentatie genoemd. Het viel me op dat ze de laatste tijd wel erg veel op de radio gedraaid werden. Ik parkeerde mijn auto netjes tussen twee andere auto's in, en stapte uit. Ik gooide het portier dicht, en snoof de heerlijke geur van natgeregend gras op. Ik opende de voordeur met mijn sleutel en stapte het huis binnen. Het was er stil. Te stil. Ik liep de keuken binnen en mijn oog viel op een wit briefje op het aanrecht. Ik pakte het op en las wat erop stond.

Paps en ik zijn even naar de Aldi in Duitsland. Je bent de komende tijd dus even alleen. Probeer jezelf niet te blesseren, en zorg dat het keukenkastje niet weer naar beneden stort. Dat moest ik er van je vader bijzetten. Pas goed op jezelf, we zijn rond half vijf, vijf uur zowat terug. Groetjes, mama.

Ik rolde met mijn ogen. Zo onhandig was ik nu ook weer niet. Toch? Ik maakte een propje van het blaadje en gooide het in de prullenbak. Ik haalde het doosje met de chocolade pump erin uit mijn tas en plofte op de bank. Ik haalde het uit het plastic en nam gretig een hap. Hmmm. Ik sloot mijn ogen en genoot van de smaak van melkchocolade. Ik hoorde gerommel op de gang, waarna ik mijn ogen wijd open sperde. Wie is daar? Ik trok mijn hakken uit en stapte in mijn berensloffen die naast de bank stonden. Ik slofte naar de keuken en pakte een koekenpan uit het kastje. Vervolgens sloop ik naar de gang en trok de deur wild open, klaar om te slaan met mijn koekenpan.
"Gefeliciteerd!" klonk het van alle kanten, en geschrokken liet ik de pan uit mijn handen vallen. Het scheelde niets of de pan was op mijn teen gevallen. Ik sloeg mijn hand tegen mijn borstkas als teken dat ik me dood schrok.
"Ik dacht al dat er een inbreker was of zo."
Een zacht gegrinnik kwam van verschillende kanten. Al mijn tantes en ooms kwamen naar me toe en schudde me de hand. Ze gaven me de enveloppen met de kaart en het geld erin, en liepen door de kamer in. Als laatste kwamen mijn ouders naar me toe. Mijn moeder lachte even.
"Je hebt chocola langs je mond hangen," zei ze, en wreef het weg met haar spuug. Ik glimlachte naar ze, en gaf allebei mijn ouders een knuffel.
"Goed, je cadeau staat buiten."
Ik volgde mijn moeder de deur uit, en sloeg mijn hand voor mijn mond toen ik de reuze schoen zag staan.
"Oh, daar moet ik mee op de foto!" riep ik, en rende erop af. Ik ging ernaast staan en zette mijn mooiste glimlach op. Net toen mijn vader op het knopje van de camera drukte, moest ik niezen. Dat was nu al de zoveelste foto waar ik dom opstond.
"Goed, maak je cadeau gauw open!" zei mijn moeder ongeduldig.
"Ik vind het zo zonde," zei ik, en begon met het openscheuren van het schoenvormige cadeau. Zorgvuldig maakte ik het plakband los, en toen mijn zus uit het cadeaupapier sprong, deinsde ik geschrokken achteruit.
"Jullie vinden het wel leuk om mij te laten schrikken, zeg!"
"Haha, gefeliciteerd," zei Ellen, mijn zus. "Je gaat met mij mee naar Londen!" riep ze enthousiast. "In een privévliegtuig!"
"Echt waar?! Oh, je bent geweldig! Hoe heb je dat kunnen regelen!"
"Niet zo moeilijk. Even overleggen met mijn baas en voíla, geregeld."
"Je bent echt geweldig!" zei ik nog eens.
"Hier heb je een cheque van je favoriete schoenenwinkel," zei mijn zus, en overhandigde me de enveloppe. "Dat krijg je van mama en papa."