Island of hope and dreams

Eindelijk heb ik het vervolg gevonden van The Tear of the mermaid. Na een maand zoeken in de bibliotheken bleek het gewoon in de geschiedenissen te staan van het elven volk. Dat ik daar niet aan gedacht had. Zocht ik mij een ongeluk blijkt het in Butterfire te liggen. Maar goed hier het verhaal:

Het water was de juiste temperatuur en de reis naar de onbekende eilanden waren ver, maar dat weerhield me niet om verder te gaan. Ik zwom sierlijk met mijn staart als peddel naar boven om te kijken waar ik was. De hele reis heb ik niets anders gezien dan open water en heel af en toe zand of vissen. Eenmaal boven zie ik aan de ene kant land en aan de andere kant open water. Als ik te ver ga dan val ik naar beneden, bedacht ik en zwom naar het strandje. Met de gedachte van Ninoroth kruip ik aan wal en wachtte tot mijn vin verdween. Langzaam begon mijn vin te vervormen in twee benen en in plaats van het vlies aan het einde verscheen er twee paar voeten. Ik keek achterom en zag een vlakte van mijlen ver, maar ik kon het water aan de overkant zien glinsteren. Dit kon wel eens het eiland zijn dat Ninoroth verteld had. Ik stond op en wankelde de vlakte op.

Overal waar ik keek waren bomen met de groenste bladeren die ik ooit gezien had. Struiken waren rijk aan bessen en andere heerlijk fruit. Het was zelfs bijzonder dat er een reebok met jong aan het grazen was. Het was bijzonder, ondanks de zee zout was, was dit eiland vruchtbaar door de schittering van de natuur of hoe het ook mocht heten. Ik liep in de richting van een struik met blauwe bessen. Bramen. Ik kende ze van thuis, maar bij ons waren ze drie zilverstukken per tien bessen. Hier waren ze gewoon voor het grijpen. Ik plukte er een paar en ging bij een boom op de grond zitten en stak er één in mijn mond. De volle zacht zoete smaak deed mijn smaak pupillen tintelen. Ik nam er nog één en merkte dat deze dezelfde zacht zoete smaak had. Ik genoot ervan.
Ik was zo met mijn bessen bezig dat ik niet in de gaten had dat er een raaf bij mijn voeten zat. Hij was lichtgrijs van kleur en zijn ogen waren rood. Hij bleef me aankijken toen hij hard begon te krassen. Ik schrok ervan en kroop dichter tegen de boom aan. Mijn voeten gleden steeds weg door het zand. De kraai kwam steeds dichterbij.
Ik wilde net mijn ogen dichtslaan toen er een jonge jongens stem de lucht vulde. 'Karla houd je snavel.' Ik opende mijn ogen en keek in de richting van de stem. De zon scheen net achter hem zodat alleen zijn omvang te zien was. De kraai keek de gedaante aan en vloog naar hem toe. Hij kwam in beweging en ging in de schaduw van de boom staan. Nu kon ik beter zijn omvang zien. Het ging om een jongen van ongeveer zeventien jaar en had gitzwart haar tot aan zijn oren. Hij had een ontbloot bovenlijf en droeg een soort broek dat aan alle kanten scheurde. 'Sorry, voor Karla ze is niet altijd vriendelijk tegenover vreemde, maar jij bent wel erg vreemd,' zei hij en aaide zijn vogel. Ik was nog steeds door de angst in elkaar gevouwen en keek hem strak aan. 'Kom je hoeft niet bang te zijn,' zei hij nog en kwam dichterbij. Ik kroop van angst opzij en wilde wegrennen, maar hij pakte me bij mijn hand en draaide me zo om dat ik oog in oog met hem kwam te staan. 'Wie...ben..je...?' Vroeg ik stotterend. 'Ik ben Jackdaw, maar je mag me Daw noemen.' Ik wist dat Daw, kauw betekende. 'Dus je bent vernoemd naar een kraai soort?' Hij schudde zijn hoofd waardoor zijn haren ondanks het kort was toch nog schudde. 'Nee, ik heb mezelf die naam gegeven, maar hoe heet jij?' Vroeg hij. 'Ik ben Kyla,' Zei ik en wiebelde wat op mijn benen. 'Maar hoe ben jij hier gekomen?' Vroeg ik ineens. Hij keek wat ongemakkelijk. 'Nou, ik was hulp op een schip dat handel dreef van aarde naar Gabora. Toen er een vreselijke storm aanwaaide. Het hele schip was ten onder gegaan en ik kon wist dat ik mijn ouders nooit meer zou zien. Toen ik wakker werd zat ik ineens op dit eiland.' Ik keek hem raar aan. 'Zomaar?'
'Ja, maar hoe ben jij hier gekomen?' Vroeg hij zonder te antwoorden op mijn vraag. Ik liep terug naar mijn boom en ging zitten. Daw kwam naast me zitten toen ik het hele verhaal vertelde met de ontmoeting van Ninoroth tot ik hier belandde. 'En nu ben ik hier om er en volk van te maken,' zei ik. 'Wauw, en ik dacht dat mijn verhaal erg was. Maar echt gaaf dat je één van de bewakers hebt ontmoet,' zei hij en plukte een bes van de struik en gaf het aan Karla. Ik wilde wat bessen plukken toen er een grote trilling door de aarde liep. Ik keek geschrokken alle kanten op toen ik een fontein van water naar boven zag spuiten. 'Was dat water?' zei ik. 'Ja, maar ik weet alleen dat er een vulkaan staat en voor de rest is het een kaal landschap met hier en daar een paar bomen,' zei Daw gehaast. 'Kom laten we kijken waar het vandaan komt.' We stonde op en rende richting de fontein.

Het voelde raar. Om de paar mijl begon het land weer te schudden. Eenmaal bij de vulkaan aangekomen te zijn, begonnen we als een gek de berg op te klimmen. Daw was al boven toen ik nog ergens halverwege was. 'Kyla dit moet je zien, het is echt enorm,' riep hij naar beneden. Karla begon opgewonden rond te vliegen. 'Ik kom eraan,' riep ik. Ik klom over de rand en ging staan waar Daw ook stond. Ik keek met wijde ogen naar de randen van het eiland.
'Het hele eiland het beweegt,' zei ik. 'Ja, en dat niet alleen, dat fontein dat je zag, blijkt een spuitgat te zijn van een walvis. Zie hoe die vinnen boven het water uitsteken.'
Ik keek hem met mond open aan. 'Walvis? Maar ik dacht dat ze niet groter werden dan een heel eiland,' zei ik. Dus ik had het mis. We zitten vast op een bewegend eiland walvis. Heel ver in de verte zie ik een schip voorbij varen. 'Kom Daw laten we kijken of we een schip nog kunnen halen,' riep ik en begon met de afdaling.

En zo zie je. Dat iedereen wel eens een vergissing maakt, maar goed ik ga kijken voor het vervolg. En natuurlijk naar de rest van de verhalen. Meer in de loop van de geschiedenis.