061.

Bijna een uur later hebben de jongens me weten over te halen om in de woonkamer te gaan zitten. Mijn goede been heb opgetrokken en mijn andere been ligt op de de schoot van Zayn. Met mijn rug leun ik tegen de borst van Harry aan die net als Zayn weigerde van de bank af te gaan. Hij is geconcentreerd bezig met zijn telefoon wat mij dan toch nog een beetje privacy geeft. Marco Borsato galmt hard uit de boxen en het snoep ligt over de hele tafel. Blijkbaar hebben de jongens allemaal wel zin in een hang dagje want ze zitten allemaal in hun trainingsbroek en een shirt verdeeld over de kamer. De een is bezig op z’n laptop en de ander is bezig met zijn telefoon, aan de glimlachen op hun gezicht te zien zijn ze bezig met iets leuks. Zelf ben ik mijn tekenkunsten weer aan het uitbreiden. Ik probeer mijn nachtmerrie te tekenen terwijl ik meteen probeer mijn manga tekenkunsten probeer te verbeteren. Rillingen blijven over mijn lichaam lopen. Niet alleen door de herinneringen aan vannacht, aan vroeger maar ook door de gevoellige teksten die gezongen worden. Op dit moment speelt afscheid nemen bestaat niet door de boxen en lukt het me niet om mijn tranen tegen te houden. Iets wat ik eigenlijk ook niet mag doen vandaag dus ik probeer me zo stil mogelijk te houden terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Het vocht in mijn ogen zorgt er voor dat ik mijn potlood even weg moet leggen voordat ik de tekening helemaal verpest. Zachtjes zucht ik en leun nog iets meer naar achteren, iets dichter tegen Harry aan. Hij trekt me automatisch iets dichter tegen hem aan en drukt een kus op mijn haren. Voorzichtig kijk ik op om vervolgens recht in de bezorgde ogen van Zayn te kijken. Vragend kijkt hij me aan maar ik probeer het weg te wuiven. Helaas trapt hij er niet in en buigt iets naar voren om naar mijn tekening te kijken. “is dat waar je vannacht over hebt gedroomd?” mompelt hij zachtjes maar helaas hard genoeg zodat Harry het hoort. Meteen voel ik hoe hij zijn gezicht op mijn schouder legt en ook naar mijn tekening kijkt. Beide jongens zijn stil en weten duidelijk niet wat ze moeten zeggen. Geïrriteerd sta ik op, alles irriteert me. De muziek moet uit, in ieder geval deze muziek. Ondanks dat Marco borsato echt mijn ultieme jank muziek is wordt ik er nu gewoon agressief van. Waar mijn krukken zijn weet ik niet dus ik moet alles maar hinkelend doen. Hard duw ik op het knopje om de stereo uit te zetten. Vijf verbaasde gezichten kijken me aan als ik me omdraai, geïrriteerd kijk ik ze een voor een aan en hinkel dan verder naar het balkon. Met een sigaret tussen mijn vingers laat ik me op de stoel zakken. Ik hoop dat ze me nu wel met rust laten, ik heb even tien minuten nodig om mezelf weer enigszins bij elkaar te rapen.

Een kwartier later hinkel ik inderdaad een stuk rustiger de kamer weer in. Niall die het dichtste bij de balkondeur zit staat meteen op en helpt me terug naar de bank. Dankbaar kijk ik hem aan en beschaamd kijk ik de kamer rond. “gaat het weer?” vraagt Zayn voorzichtig. Twijfelend haal ik mijn schouders op, het gaat in iedergeval wel beter dan vijftien minuten geleden. De muziek wordt op mijn verzoek weer aangezet en ik ga met mijn benen op Zayn zijn schoot liggen terwijl ik mijn hoofd op Harry zijn schoot leg. “Ik ga met Niall naar mijn kamer, we gaan een twitcam doen. Als er iets is moeten jullie even roepen oke?” zegt Liam voordat beide jongens verdwijnen. Als ik mijn ogen sluit besef ik pas hoe uitgeput ik eigenlijk ben, vannacht en de rest van vandaag heeft me veel energie gekost maar ik weiger om nu al in slaap te vallen. Ergens ben ik bang om weer in slaap te vallen en dat ik dan weer een nachtmerrie krijg. Mijn ogen schieten open als ik de eerste klanken van het volgende liedje hoor.

In de verte spreekt een stem
Die ik herken van onze ruzies
Over kleine misverstanden
Over grote desillusies
En ik hoor de kille klanken
Van jouw ingehouden woede
Maar wat kan ik meer dan janken
Als ik dit niet kon vermoeden

In een waas hoor ik je zeggen
Dat je alles op wilt geven
Dat je alles met je meeneemt
Wat me lief is in dit leven
En ik luister hoe jouw woorden
Langzaam opgaan in de zinnen
Die me treffen als een bliksem
Met vernietigende kracht

Het is raar hoe liedjes die over totaal iets anders gaan toch zo van toepassing kunnen zijn op je eigen leven. Dit liedje is bijvoorbeeld duidelijk geschreven over een relatie die over ging omdat één van de twee er geen zin meer in had. Ondanks dat is dit liedje toch heel erg van toepassing op mij. “Maar wat kan ik meer dan janken, als ik dit niet kon vermoeden. [..] Dat je alles op wilt geven, dat je alls met je meeneemt wat me lief is in dit leven” Dat is precies wat mijn vader heeft gedaan, alles meegenomen wat mij lief is in dit leven. Hij heeft me niet alleen mijn eigen vader afgepakt, maar meteen mijn hele familie.

Deze kilte maakt me gek
En dit gevoel is angstaanjagend
Maar je woorden malen verder
En m`n ogen kijken vragend
Waarom zei je mij niet eerder
Dat je zo van me vervreemd was
Waarom sprak je over liefde
Als je nooit van mij gehouden hebt

Ik verlies het van de wanhoop
En ik voel m`n tranen branden
En ik zou niets liever willen
Dan m`n hoofd weer in jouw handen
Maar wat tot een uur geleden
Nog zo veilig heeft geleken
Is `n hele grote leugen
En `n kaartenhuis gebleken

Het is net of iemand anders
In jouw lichaam is gekropen
En ik heb niet eens gemerkt
Dat ie naar binnen is geslopen
Om jouw liefde uit te wissen
En m`n wereld te vernielen
Wil er niemand me vertellen
Dat ik alles heb gedroomd

Vooral de laatste zinnen ’Het is net of iemand anders, in jouw lichaam is gekropen, en ik heb niet eens gemerkt dat ie naar binnen is geslopen, om jouw liefde uit te wissen en mijn wereld te vernielen. Wil er niemand me vertellen dat ik alles heb gedroomd’ laten de tranen over mijn wangen lopen. Mijn gezicht duw ik hard tegen Harry zijn been aan zodat ze de tranen niet kunnen zien. Zachtjes streelt hij door mijn haren tot ik weer een beetje rustiger ben. Haperend haal ik adem en draai mijn gezicht weer terug. “waar ging dat liedje over?” vraagt hij twijfelend. De tranen staan nog steeds in mijn ogen maar toch ga ik zitten zodat ik de tekst in het engels kan vertalen. Mijn hoofd is een en al songteksten dus ik ken de tekst uit mijn hoofd. Het belangrijkste deel omcirkel ik tien keer zodat ze weten wat mij geraakt heeft. Louis is er ook bij gekropen en met z’n drieën lezen ze over mijn schouder mee naar de vertaling die ik zojuist heb opgeschreven.

It's just like someone else,
has crawled into your body.
and i didn't even notice,
that he crawled into you.
to erase your love,
and destroy my world.
why doesn't anyone want to tell me,
that everything was a dream.

Ze kijken elkaar aan en springen daarna boven op me om me in een verstikkende groepsknuffel te trekken. Tranen verschijnen weer in mijn ogen maar ik voel ook hoe ik een klein glimlachje niet kan tegenhouden. Twee-en-een-half jaar heb ik iedereen die me lief is ontweken, puur omdat ik bang was om ze kwijt te raken. Als mijn bloed eigen vader zo gek kon worden om mijn hele familie bij me weg te halen, waarom zou het dan niet nog een keer kunnen gebeuren? Ik dacht dat het beter zou zijn als ik iedereen zo ver mogelijk van me vandaan zou houden, dat ik dan veilig zou zijn. Dat niets me dan nog pijn zou kunnen doen. Tuurlijk wist ik ergens wel dat dit niet waar was, maar deze jongens hebben me dit toch pijnlijk duidelijk gemaakt. Het is helaas alleen niet zo makkelijk om weer terug de oude te worden. Was het maar zo makkelijk dan zou ik het liefst nu meteen weer de oude zijn.