Carrot 34

We naderde de deur die naar de kamer leidde. Gek, dat Louis daar achter zou zitten. Steeds kwamen we dichter bij, en steeds zakte de moed dieper in mijn schoenen. Wat als hij me niet meer wilde zien? Wat als hij een ander had. Ik keek omhoog. In zijn prachtige ogen. Hij keek omlaag. Hij liep langs mijn rolstoel, zeker om de deur open te doen. Maar in plaats daarvan ging hij voor me staan, en pakte mijn handen. Hij hielp me omhoog, en liet me even staan. Ik was op zijn ooghoogte. Langzaam kwam hij dichter naar me toe, en zoende me. Recht op mijn mond. Zijn arm gleed over mijn rug. De haartjes in mijn nek gingen rechtop staan en ik kreeg een koude rilling. Ik genoot van het moment. Na even stopte hij, en keek me aan. Ik voelde een kriebel in mijn maag en bracht mijn mond naar zijn oor. 'Ik heb dit gemist Liam,' fluisterde ik.

Ik staarde in Louis' zijn ogen. Hij was beginnen te huilen toen ik binnenkwam. 'Ik heb je zo verschrikkelijk gemist,' waren de enige woorden die hij zei. Was het zo? Had hij me echt gemist? Ik had zo gevochten met mijn gevoelens. Maar toch was ik op hem afgestapt om het te omhelzen. Ik wist niet wat ik moest. Net Liam, nu Louis. Vorige maand Niall. Ik wist niet wat ik had, maar op de een of andere manier, bezorgden ze me allemaal vlinders. Maar voelde ik me bij ieder van hen toch anders. Het leven was hard. Te hard.

Ik lag in bed. Het warme lichaam van Louis tegen me aan geklemd. Ik voelde me niet goed. Niet omdat ik naast Louis lag, nee. Ik had twee andere in de steek gelaten. Alleen maar, omdat mijn hart geen goede keuze kon maken.
Tranen stroomden en stroomden. Louis had niks in de gaten. Hij sliep door. En hoe langer ik over mijn problemen nadacht, hoe een groter schuldgevoel ik kreeg. Ik had tot nu toe altijd geroepen dat Louis mijn eerste grote liefde was. Maar hoe langer ik nadacht. Hoe meer ik besefte dat dat helemaal niet waar was. Mijn gedachten gingen terug, 5 lange jaren terug.

Ik liep door de stad, samen met vriendinnen. Jongens spotten. Dat deden alle meisjes uit groep 8 op onze school. Tegenover ons op het teras zat een groepje jongens. Iedereen wees naar dezelfde jongen, met de lichtblonde, lange lokken. Maar ik had maar oog voor een jongen, die niemand zag zitten. De jongen het een kortgeschoren kapsel. dat was niemand interessant vond, alleen waar ik als een blok voor viel. Hij was op me afgestapt, en had me meegesleurd. Tot in het uiterste hoekje van de stad, waar niemand ons kon vinden. Hij had me gezoend, zacht en liefdevol. Hij had mijn hand gepakt en gezegd. "Ik voel vlinders in mijn buik, al sinds ik je voor de eerste keer zag.' Hij had een briefje in mijn hand gedrukt, en was weggelopen. Zijn nummer stond erop: bel me! xo Liam Payne.