Blind Date

Alex:

Ik wachtte nu al bijna twintig minuten en ze was er nog steeds niet. Zou ze nog komen? Had Drake een meisje uitgekozen die haar blind date gewoon liet zitten als ze geen zin had om op te komen dagen?
Na een uur wachten had ik er meer dan genoeg van. Dan maar niet.
Met mijn handen diep in mijn zakken van mijn jas gestoken liep ik door de drukke straten van New York. Mijn mobieltje ging af. Geïrriteerd drukte ik de oproep weg toen ik zag dat het Drake was. Die eikel had dit voor me geregeld en ik was er zo langzamerhand wel zeker van dat hij van tevoren geregeld had dat het meisje niet zou komen, om mij te pesten. Op dat moment begon het te regenen. Overal om me heen vluchtten mensen winkels die nog open waren in of stapten snel in een taxi. Ik ging onder een overkapping op de hoek van de straat staan.
Er kwam een jonge vrouw aanrennen op haar torenhoge witte hakken, die blijkbaar nog geen plaats gevonden had om te schuilen. Ik deed een stap opzij zodat ze erbij kon komen staan.
"Sorry," hijgde ze. "Het regent zo hard!"
Ik glimlachte. "Geeft niks hoor." Ze moest toch ergens schuilen, waarom dan niet hier? Vanuit mijn ooghoeken keek ik opzij. Het was een mooi meisje. Losjes opgestoken lichtbruin haar, groene ogen, mooi gebruinde huid en ze was erg slank. Ze droeg een wit jurkje onder haar zwarte trenchcoat en die hakken.
"Wat een rotavond," zuchtte ze vermoeid en streek een plukje haar uit haar gezicht.
"Behoorlijk," beaamde ik.
Verrast keek ze opzij. "Vertel."
"Ach..." Moest ik het gewoon maar vertellen? Nou ja, waarom ook niet. De kans dat ik haar ooit nog tegen zou komen in deze enorme stad was toch behoorlijk klein.
"Een vriend van me, Drake, had een blind date voor me geregeld in Claw, ken je dat restaurant? Ze is niet op komen dagen."
"Drake? Heet hij toevallig Drake Bailey?" vroeg het meisje ongelovig.
"Ken je hem?" vroeg ik verbaasd. Ze knikte hevig.
"Jazeker. Het is een collega van me. Hij had ook voor mij een blind date geregeld in een nieuwe pizzeria vlakbij jouw restaurant, maar hij is ook niet..."
Haar stem stierf weg en op dat moment viel het kwartje. We keken elkaar even aan en barstten toen in lachen uit.
"Dan moet jij Emily zijn," zei ik, nog nagrinnikend.
Emily knikte. "En dan ben jij Alex."
"Klopt. Wil je het nog inhalen?" vroeg ik toen ik zag dat het gestopt was met regenen. De avondlucht was al roze met goud aan het kleuren.
"Graag zelfs," grijnsde Emily. "Drake gaat nog raar opkijken," zei ze en wees naar de pizzeria, waar Drake stond te wachten.
"NIet te geloven," mompelde ik. Die eikel had wel lef, zeg!
"Kom," zei ik en haakte mijn arm in de mijne. Samen staken we over, op weg naar een Grieks restaurantje vlakbij Times Square.
"Drake!" riep Emily en zwaaide naar hem. Ongeloof was te lezen op zijn gezicht toen hij ons arm in arm zag lopen.
"Bedankt hè!" riep ik opgewekt.

Het zou nog ongeveer twee maanden duren voor Emily mijn vriendin werd. Ik moest Drake echt een keer gaan bedanken dat hij zo'n klootzak was.