Ommekeer - 180

De rest van de week was best gezellig. We hadden Diana en Thomatio niet ingelicht over ons probleem, maar we hadden wel gezegd dat iedereen weer meteen perfect moest gehoorzamen als de vuurnatie terug was.
Yle wilde perse een nacht bij haar moeder blijven slapen, wat we de eerste nacht toelieten. Later vonden we te riskant, niemand had een idee hoe lang de soldaten weg zouden blijven. We aten elke dag samen, en zaten elke avond met de familie gezellig bij elkaar.
“Net als vroeger”, verzuchtte Yle op een bepaald moment.
“Ja lieverd, net als vroeger”, knikte Yue. “Ik heb dit vreselijk gemist.”
“Iedereen hier, Yue”, zei ik met een glimlach. “Iedereen hier.”

Een week later rende een wachter het paleis in, Yue kon zich net op tijd verbergen.
“Ze zijn er, de soldaten zijn terug”, riep hij.
“Wat? Zorg dat meteen iedereen het weet! Alle bedienden hier moeten terug naar het paleis komen. Niemand mag nog sturen. Iedereen moet meteen terug de stad in. En iedereen moet weer perfect gehoorzamen zoals voor ze vertrokken”, beval ik. “We hebben minder dan een uur om alles in orde te krijgen.”
“Zoals u wilt, mevrouw.” De wachter maakte een buiging en haastte zich weg. Hij had Azulena totaal genegeerd. Ik draaide me om en Yue kwam tevoorschijn.
“Sorry Yue, de vrijheid is voorbij.” Yue zuchtte en samen haastten we ons naar haar cel. We konden het risico niet lopen om te wachten, de paleisbedienden mochten het niet weten. Een uur later was alles weer zoals voor de soldaten vertrokken, en Azulena verwelkomde hen in de troonzaal. De sleur kon weer beginnen.

Een paar dagen later werd ik ’s nachts wakker geschud door Diana.
“Huh? Diana, wat is er? Wat doe je hier?”, vroeg ik verbaasd.
“Sokka is hier”, fluisterde ze. “Hij is ontsnapt! Lizzie, je moet hem verbergen. Hij zit nu bij vrienden van Thomatio, die hebben mij verwittigd.”