Ommekeer - 179

“Kunt u dan niets doen om ons te helpen?”
“Ik probeer de soldaten in te tomen, ik bescherm Yue’s familie, ik zorg samen met Lizzie dat niemand ontdekt dat Yue nog leeft. En als het veilig is om de stam achter te laten gaan we naar de vuurnatie, de vuurheer uitdagen. Maar dan is er hier niemand mee die de soldaten kan tegenhouden om gewelddadig te worden en moorden enzo.”
“Het wordt nu echt tijd om te gaan”, zei Yue zacht.
“Nou ja, als de mensen zo braaf blijven als nu zou het misschien kunnen lukken”, zei Keylina zacht. “Over twee of drie maanden misschien.”
“In elk geval”, ik wendde me tot de geestelijken. “Ieder persoon die hiervan weet is er een te veel, dus waag het niet het ook maar aan één iemand door te zeggen.”
“Natuurlijk niet, mevrouw.”
“Goed, en misschien kunnen jullie ons nu alleen laten? Wij hebben nog een aantal zaken te bespreken.”
“Natuurlijk.” De geestelijken vertrokken.

“Wat moeten we bespreken?”, vroeg Keylina.
“Wanneer we gaan”, zei ik kalm. “De vuurnatie is hier nu al vier jaar. Jij hebt je moeder al jaren niet meer gezien. En bovendien wordt Yle binnekort zestien…” Ik aarzelde even. “En de avatar ook.”
“Oh”, zei ze verbaasd. “En, euh, wanneer dan? Ik bedoel, over een paar weken of nog bijna een jaar wachten?” Yue en ik keken elkaar even aan. Nou goed, blijkbaar zouden we het dus nu zeggen.
“Om precies te zijn, Keylina, je weet wanneer Yle jarig is?”, vroeg Yue.
“Ja?”
“De avatar verjaart op dezelfde dag.”
“Wat? Maar, wie is het dan? Toch niet Yle zelf?” Ik schudde mijn hoofd.
“Nee, zij niet, gelukkig. Al scheelt het niet veel.”
“Wie dan? Oh, wacht… Nee, dat meen je niet, Katara?”, besefte ze.
“Juist”, zuchtte Yue. “Maar niemand mag het weten voor ze zestien is. In principe wij ook niet dus. Alleen… Lizzie was degene die het ontdekte. Katara heeft altijd iets met vuur gehad.”
“Oh, dus… Dan hebben we echt haast hé.”
“Ja”, knikte ik.
“Ik zal kijken wat we kunnen doen, maar de vuurheer heeft me nog een aantal dingen gevraagd om te doen, buiten de stam. Dat zou wel een paar weken tot maanden in beslag kunnen nemen als we pech hebben.”
“Dan moeten we een manier vinden om daar onder uit te komen”, zei ik.