H34

Omdat we niet eeuwig stil konden zitten gingen we de volgende dag op stap. Ik en Aryen vliegen boven Nitor met de twee meisjes op de rug, we verkennen het gebied op tekenen.
Cecile is nu eeningzins getroost, en Aryen heeft een heel plan om mijn vader te verslaan. Hopelijk zal dat plan ook lukken.
Ik weet niet wat het is, de laaste dagen heb ik een heel raar gevoel in mijn buik. Alsof ik bijna met iets vereningd ga worden. Maar niet op de slechte manier maar op de goede manier. Heel raar, maar dat kan maar naar één ding wijzen. Ik ga Metsa bijna ontmoeten.
Ik probeer het gevoel aan Diamantar uit te leggen, natuurlijk voelt hij het ook gewoon, doormiddel van onze band. Maar hij snapt het niet, waarom zou ik dát voelen? En waarom denk ik aan Metsa?
Hij denkt dat ik verliefd ben. Op Aryen. Grr.
'Maar het lijkt echt zo, je hart klopt hard en je voelt je gelukkig, en iets trekt je de kant van het noorden op, en daar vliegt hij, vlak voor je.'
'Nietes, Metsa is daar, ik weet het zeker.'
'Ik weet niet, telkens als jij iets denkt lijkt het even zo, maar na een tijdje niet meer. Weet je wel hoeveel fouten jij maakt?' Auwts, dat doet pijn.
'Diamantar!' Ik negeer hem nu en sluit mijn geest voor hem af, hij draait zijn nek en kijkt me met smekende wit-zilveren ogen aan. Hij steekt schattig zijn tong uit zijn bek. Maar ik trap er niet in. Teleur gesteld draait hij zijn hoofd weer weg.
We vliegen verder.

Het begint donker te worden, en ik en Aryen zien de heletijd dingen die er later niet meer zijn. Het is echt raar, telkens als we denken een toren te zien en we vliegen er heen is hij er niet meer.
Het lijkt wel alsof iets ons voor de gek houd. Vermoeid landen we en wachten op Nitor met Sisja en Cecile.
'Ik maak wel een vuurtje,' zegt Aryen terwijl hij houtblokken stapeld. Maar het vuur maken laat hij over aan Blueä.
'Best,' mompel ik terwijl Blueä het hout in de vik steekt.
'Wat is er?' Aryen kijkt me bezorgd aan. Altijd kijkt hij me bezorgd aan.
'Niets,' mompel ik,'Ik vind het gewoon raar, al die torens.'
'Ja, ik snap het ook niet. Telkens dacht ik: "we hebben hem gevonden, Lilith's vader is hier!" Maar als we dan dichterbij kwamen, je knippert met je ogen en de toren is verdwenen. Maar het aller raarste vind ik nog wel dat elke toren de zelfde was. Volgens mij hebben we met zwarte magie te maken.'
'Misschien,' zeg ik. Het klinkt ongelovig maar inwendig huiver ik. Aryen haalt zijn schouders op.
'Je geloofd maar wat je geloofd,' zegt hij met een grijns en hij pakt een keteltje waar hij stukken vlees in begint te gooien voor mij, Cecile en Sisja. Zelf zal hij wel aan het brood gaan. Rare vegentariër.
Dan hoor ik geritsel, vlak achter me zit iets in de struiken, en het nadert. Snel.
Met grote ogen draai ik me om.