-8-

-8-
Liam pov

De pijn in mijn buik blijft maar komen. Ook de steken die ik plots had gekregen gister zijn ook niet weg. Het liefst blijf ik de hele dag zo liggen, maar school is belangrijk. Ik zucht en stap toch uit bed. Op blote voeten loop richting de badkamer naast mijn kamer. Ik open de kraan en laat het koude water over mijn onderarmen lopen. Het water maakt me een beetje wakker, maar maakt de pijn niet minder. Mijn moeder komt de trap op en komt binnen. Ze legt haar armen van achter om me heen. ‘Med kan vanavond helaas niet dus heb ik gevraagd of opa komt, is dat oke?!’ Vraagt mijn moeder. Kan het nog beter vandaag? Eerst die steken in mijn buik en nu komt Med ook al niet. ‘Het is goed, Medley kan er ook niks aan doen.’ Antwoord ik mijn moeder. Eigenlijk vind ik het vreselijk. Mijn moeder heb ik nog niks verteld over de steken en pijn in mijn buik simpel weg omdat ze zich dan alleen maar zorgen zou maken om niks. Het gaat vanzelf wel over. ‘Een beetje voort maken Liam. Je bent wel heel erg aan het treuzelen.’ Zegt mijn moeder lichtelijk boos. Snel trek ik het shirt dat ze heeft klaar gelegd ook aan en loop naar beneden. Mijn ouder zijn al aan het ontbijten en ik zie ook al een lekker ontbijten voor mij klaar staan. Ik schuif een stoel naar achter en gaop mijn vaste plekje zitten. 'Kun je vandaag alleen naar school?' Vraagt mijn vader. Altijd zijn ze weg en als we een keer een avond hadden samen dan zaten ze nog op hun werkkamer. 'Ja is goed.' Antwoord ik toch maar. Erg veel kan ik er niet tegen in brengen, ze kunnen me toch niet bergen of met mee mee lopen. Vaak loopt Med met me mee naar school. Ik neem een hap van mijn boterham maar voel gelijk de steken in mijn buik weer opkomen. dan maar een keer geen brood en schuif mijn bord naar voren. 'niet zo'n honger.' deel ik mee. Niemand kijkt op en ze gaan gewoon verder waar ze mee bezig zijn. Dan niet ook goed.

Na het ontbijt pak ik snel mijn rugzak van boven en stop mijn brood en drinken er in. Weer een saaie dag op school. Geloof me, ik vind school niet erg en ben blij dat ik mag leren, maar alles is zo saai. Ik zeg mijn moeder gedag en ze drukt een vlugge kus op mijn voorhoofd. Mijn vader gunt me niet eens een blik. Snel loop ik naar de deur, en open hem. Het regent, fijn dat kan erg ook nog wel bij. Zo snel als ik kan loop ik richting school en probeer de grootte plassen op de stoep te ontwijken -wat niet altijd even goed gaat. Opnieuw die steken in mijn buik. Ze stopte gewoon niet en werden alleen maar erger. Ik trek in elkaar van de pijn, zo erg waren de steken en de pijn tot nu toe niet geweest. Stug loop ik verder, die steken gaan heus wel over. Nog voor ik de hoek om kan lopen voel ik me duizelig en word alles voor mijn ogen zwart. De koude straat tegels voel ik tegen mijn huid aan. Ik probeer op te staan maar alles in mijn lichaam voelt als beton. Een paar vreemde stemmem vullen mijn gehoor maar kan niet goed verstaan wat ze zeggen. Ik laat alles heel even voor wat het is en stop met het proberen van het bewegen van mijn lichaam.