De belle vacances

‘Maaaaam, zijn we er al bijna?’ vraagt Zoë met een zeurstemmetje. Mam zucht en zegt ‘nee liefje, we zijn vijf minuten verder dan de laatste keer dat je het vroeg. We moeten dus, nog steeds, meer dan 2 uur rijden,’ Ik heb er een beetje genoeg van dat Zoë de hele tijd zeurt, dus pak ik mijn iPod uit mijn tas. Ik zoek een leuk liedje en stop de oortjes dan in.
Ik had mam al verteld dat het een slecht idee is om een kind van vijf mee te nemen als je langer dan een uur onderweg bent, maar mam zei dat het goed was voor Zoë’s ontwikkeling. Vertaald naar, ik kon geen oppas vinden. Ik dacht dat ik eindelijk alleen iets met mam kon doen, want sinds Zoë erbij is gekomen, doen we nooit wat samen. Ik hou van Zoë, echt waar, maar het is toch jammer.
Ik sprong een gat in de lucht toen mam mij vorig jaar vertelde dat we een weekje naar Parijs zouden gaan. Ik wil al mijn hele leven naar Parijs, en de band tussen mij en mijn moeder is echt heel sterk, dus dat maakte het nog beter. Maar ja, toen de oppas op het laatste moment afzegde, en mijn moeder niemand anders kon vinden, viel mijn plan van met z’n tweeën een gezellig weekje hebben een beetje in duigen.
Gelukkig gaan we nog wel naar Parijs, dus ik mag niet klagen. Ik zoek even op mijn iPod en vind dan mijn collectie pianomuziek. Ik zet hem aan en leun tegen het raam, in de hoop nog te kunnen slapen voordat we aankomen. Want als we er eenmaal zijn, ga ik zo min mogelijk slapen zodat ik alles kan bezoeken.
Na een tijdje schudt iemand me wakker. ‘Zofia, we zijn bijna bij de Franse grens, en ik dacht wel dat je daar een foto van wilde maken,’ zegt mijn moeder zacht. Ik kijk even naar de achterbank en zie dat Zoë slaapt, dat verklaart waarom mijn moeder fluistert. ‘Dankjewel mam,’ Zeg ik en ik pak mijn tas, op zoek naar mijn camera die ik speciaal voor deze reis heb gekocht. Ik zie het bord al in de verte en vraag mam of ze iets langzamer kan rijden. ‘Natuurlijk, maar dan moet je wel op tijd zijn, want ik ga niet meer terug,’ zegt ze met een glimlach. Ik zet mijn camera aan, ga er goed voor zitten, en druk precies op het juiste moment op het knopje. Ik wacht even totdat hij klaar is en bekijk hem dan. ‘Wauw, de doos loog niet toen hij zei dat deze camera mooie foto’s maakt,’ mompel ik, glimlachend. Ik maak nog een paar foto’s van het landschap en zet mijn camera dan weer uit. Ik besluit nog even te gaan slapen. Ik heb een prachtdroom over Frankrijk en een leuke Franse jongen die wel wil helpen met foto’s maken.
Als ik weer wakker word, zie ik dat we de auto stilstaat. Het eerste wat door mijn hoofd schiet is ‘Shit, we staan in de file,’ maar als ik nog eens rondkijk, zie ik dat we voor een hotel geparkeerd zijn. ‘We zijn er,’ zegt mam en ik hoor de blijdschap in haar stem. Ze is echt toe aan vakantie. Ik stap uit, maak een paar foto’s van het hotel, en pak dan onze koffers uit de achterbak. Ik loop alvast naar de ingang, en terwijl ik wacht op mam en Zoë, zie ik een jongen van ongeveer mijn leeftijd staan. Hij kijkt me even aan en knipoogt dan. Ik glimlach en wijs naar mijn camera. Hij knikt en ik zet de koffers op de gronds. ‘say “fromage”’ zeg ik lachend. ‘Fromageeee,’ zegt hij met een schattige glimlach en ik schiet een paar foto’s. ‘tres bon,’ zeg ik als ik het resultaat zie. Hij loopt naar me toe en bekijkt de foto’s. ‘Je suis Pierre,’ zegt hij dan. ‘Je suis Zofia,’ ‘Jolie,’ zegt hij en hij lacht weer enorm schattig. Ik kan nu al voelen dat dit een geweldige vakantie gaat worden.