Living forever 21.2

Siva
Er zijn van die momenten dat je helemaal gevuld bent met paniek, wel ik was tot de nok toe gevuld en ik had het idee dat ik uit elkaar ging barsten. Ademhalen ging moeilijk en ik had het idee dat mijn hersenen niet genoeg zuurstof binnen kregen, ik kreeg het warm en ik voelde het zweet over mijn lichaam gutsen.
‘Siva?’ Ik zakte in elkaar, maar werd opgevangen. Jay hielp me overeind en keek me bezorgd aan.
‘Zijn ziel moet hier in de buurt zijn,’ zei Trudy zachtjes. Er kwam iemand aan rennen, die iets mompelde over Engelen in de buurt. Ik hoestte en mijn hele lichaam deed zeer. Ik was moe, zo’n vermoeidheid waarbij je je armen amper kunt optillen en het maakte me niet meer uit. Hoe vaak had ik al geprobeerd zelfmoord te plegen? Vaak, heel vaak zelfs en nu ik op het punt van sterven was ging ik vechten? Dat is pas gestoord. Alsof ik nog iets voor te vechten had. Mijn vrienden liepen gevaar met mij in de buurt en de enige vrouw van wie ik ooit hield kon me amper herinneren.
‘Siva, als je je ziel terug hebt bestaat er een kans dat…’
‘Dat ze me vermoorden dat weet ik,’ mompelde ik terwijl ik overeind probeerde te gaan zitten. ‘Dat is goed. Breng me naar buiten, weg van hier, naar hen…’ Ik gebaarde naar boven, maar het gebaar was zo zwak dat het er waarschijnlijk lachwekkend uit zag.
‘Siva, je kan niet tegen ze vechten,’ zei Nathan geschrokken.
‘Dat weet ik Nathan,’ mompelde ik. ‘Dat weet ik heel goed.’ Mijn vier vrienden staarden me stomverbaasd aan.
‘Ik zal je brengen,’ zei Jay. Ik zag de tranen in zijn ogen. Tom wilde iets zeggen, maar Max hield hem tegen.
‘We zullen je missen,’ zei Max zachtjes. Ik knikte. Jay hielp me overeind en samen liepen we de kamer uit, wel eigenlijk droeg hij me half.
‘Jay, je moet me iets beloven,’ mompelde ik zachtjes. ‘Blijf niet bij me. Dit wil ik alleen doen.’ Jay knikte zachtjes en zwijgend bracht hij me naar buiten, het elfen rijk uit.
‘See you in hell,’ mompelde hij zachtjes en hij veegde de tranen van zijn gezicht.
‘See you in hell,’ zei ik te moe om te grijnzen. Jay stond op en liep weg. Ik zag aan heel zijn houding dat hij wilde blijven en alle engelen die kwamen aan stukjes wilde scheuren, maar ik wilde dat niet. Het duurde niet lang voordat het licht van de Engelen te zien was en ik liet me omringen door het licht. Ik voelde hoe iets dichter bij kwam, hoe een deel van mij dichterbij kwam. Ik schreeuwde toen mijn ziel in mijn lichaam geplaatst werd. De pijn was erger dan alle pijn die ik ooit gevoeld had bij elkaar.
‘Bereid je voor op je straf Siva,’ klonk een stem. Ik sloot mijn ogen en opende ze weer. Alles om mij heen was licht, er was niets anders te zien dan licht. Toen als een bliksemflits die de nachtelijke hemel verlicht schoot er een vlam door het wit heen. Ergens heel ver weg hoorde ik Kumar schreeuwen, ik zag hoe Max Nathan omhelsde, hoe Tom de tranen van Jays gezicht veegde terwijl hij zelf tranen vol bloed over zijn wangen had lopen. Ik zag hoe Luppe wakker werd in haar slaap en geschrokken zachtjes mijn naam fluisterde. Ik voelde geen pijn meer, ik voelde geen vreugde meer, ik voelde alleen hoe een gapend zwart gat aan me trok en me langzaam op slokte. Ik was niet meer.