Chapter nine.

avalon.

De styliste hadden me even onderhanden genomen en de outfit voor vanavond zat geweldig en stond me ook niet slecht. Ik had voor nu even iets anders gekregen om aan te trekken voor bij de soundcheck. De all stars die ze voor me hadden meegenomen zou ik even moeten inlopen, zodat deze fatsoenlijk zaten straks. Ik voelde me toch nogal zenuwachtig voor het optreden, ik was nog steeds bang dat ik iets fout zou gaan doen, maar ik liet het niet merken, of dat probeerde ik in ieder geval. Toen ik weer omgekleed was, begeleidde Lou me richting het podium, want dan kon ik met iedereen even het concert door nemen, voor iedereen was het een normale procedure en ging alles eigenlijk vanzelf, gok ik, maar voor mij niet. Ik beet even op me lip en keek naar de nieuwe zwarte all stars die aan mijn voeten zaten. Lou maakte de grote deuren naar de zaal open en ze liep met mij richting het podium. Ik klom erop en Lou zei nog iets tegen die vent die Paul heette, maar ik kon het niet verstaan. Ik slofte het podium op en Josh kwam naar me toe gehuppeld. Zo'n beetje iedereen zag eruit alsof ze echt niets nuttigs deden, maar nu moesten ze wel iets nuttigs gaan doen of ik zou vanavond zwaar gaan falen en we hadden nog maar een paar uur voordat de deuren open gingen, ik wist niet precies hoelaat dat was, maar toch.
"Looking good Avalon." zei Josh lachend en ik rolde met mijn ogen, waarna ik Josh speels tegen zijn buik aan mepte. Hij deed alsof hij pijn had, waardoor ik moest lachen. Het is officieel, Josh is een idioot. Niet dat ik het erg vond.
"Guys," riep de man met de naam Paul ineens heel hard. "Als jullie het niet erg vinden, kunnen jullie voor één keer serieus even het concert doornemen, want anders weer Avalon ook niet wat ze moet doen, dus even rust in de keet alsjeblieft en doe even normaal." Ineens was iedereen stil en ik trok me wenkbrauwen op. Hij was net hun oppasser. Josh slofte langzaam terug naar zijn drumstel.
"Waar moet ik ergens staan?" vroeg ik toen voorzichtig en Sandy wees me waar ik moest staan, naast het keyboard waar ook een gitaar nog stond. Voorzichtig pakte ik het ding op. Deze waren sowieso twee keer zo duur dan degene die ik zelf had. Er werd nog wat instructies gegeven en Sandy hielp me even met mijn gitaar zodat hij goed stond en er een fatsoenlijk geluid uit kwam. Louis kwam aangelopen met een standaard waarop de muziek stond. Hij had een onschuldig gezicht getrokken, wat waarschijnlijk niet heel veel goeds betekende. Ik wist al dat ik uit moest kijken voor hem, je kon gewoon zien dat hij de grappenmaker was. Er werd afgeteld en toen begonnen we.

De jongens waren echt goed. Er zijn vele artiesten die heel goed klinken op de radio maar live zijn ze echt bagger, maar one direction was echt goed live, ondanks dat ze een stel idioten waren en niet normaal konden doen, iets wat ik hélémaal niet erg vind. Ik vind het eerder eng wanneer zo'n boyband precies hetzelfde danst op precies hetzelfde moment, waardoor ze, vind ik dan, eruit zien als robots. Zelf vond ik dat ik het nog redelijk goed deed, op twee liedjes na, waarbij ik de hele tijd het verkeerde akkoord had, waardoor het te lachwekkend klonk en we opnieuw moesten beginnen. Ik had gevraagd of ik de blaadjes van die twee liedjes erbij mocht houden voor het geval dat. Het mocht, zolang het niet te veel op viel, want dan zou het nogal raar uitzien. Er was ook al wat met de lichten geoefend en ze lieten me ook niet te veel in beeld komen, want het was niet bekend dat ik de nieuwe gitarist ben. Maar straks zou het bekend worden, en ik was eigenlijk heel erg benieuwd hoe de fans erop zouden gaan reageren.
De show ging zo beginnen. Met z'n allen zaten we in een van de vele ruimtes backstage. We konden het gegil tot hier horen. Ik was hartstikke zenuwachtig, maar de anderen zeiden dat dat niet nodig was, dat ik echt goed was. Maar ja, iedereen is toch mega zenuwachtig als ze voor het eerst voor zo'n grote groep gillende tiener meiden moet optreden. Ik bedoel, vele duizenden zitten daarbinnen te gillen. Josh had heel lief een kop thee voor me gemaakt, waardoor ik een beetje rustiger werd. Deze dag was echt raar. Ik had een soort date en een paar uur later zat ik te oefenen om met een wereldberoemde band op te treden. Gelukkig waren ze allemaal heel aardig, vooral Josh. Hij was echt een schat, maar ook een idioot.
"Jongens, en Avalon." riep het hoofd van Paul dat zich spontaan in het deurgat bevond, ik grinnikte zachtjes, "Jullie moeten op, succes." Het hoofd verdween en ik voelde mijn hart bonken in mijn borstkas. De thee was dus blijkbaar uitgewerkt, heel fijn.
"Succes hè Avalon. Het lukt je wel!" riep Liam toen ik opstond en ik glimlachte klein. Hij had makkelijk praten hij deed dit elke dag.
"Alvast veel plezier, wij komen zo!" zei Niall vrolijk en hij keek iets te blij, waardoor ik een klein beetje moest lachen.
"Het is niet eng hoor!" riep nog iemand, ik dacht Louis, maar ik weet het niet zeker. Volgens mij trilde ik als een gek, want Josh stond even stil om mijn handen vast te pakken. Zijn puppy ogen keken mij recht aan terwijl ik hard op mijn lip beet.
"Ik geloof in je Av, je kunt het. Ik heb je gevraagd voor een reden en als iets fout gaat, maakt het niet zoveel uit. De fans zijn toch te veel bezig met de jongens en je moet vooral lol hebben." zei Josh lief met een kleine glimlach erbij. Ik beet nog steeds op me lip en knikte toen onzeker. Josh liet mijn handen los en ik was van plan om weg te lopen, maar hij sloeg zijn armen om me heen voor een knuffel. Een kleine giegel ontsnapte er uit mijn mond en ik kon het niet laten een beetje te blozen. Ik plaatste mijn armen rond zijn middel en verstopte mijn hoofd in zijn nek. Het voelde fijn, vertrouwd.
"Je kunt het." fluisterde hij in mijn oor.
"Zeg tortelduifjes komen jullie nog?" klonk de stem van Sandy door de gang. Jon stond naast hem en beide grijnsden ze als idioten. Ik kreeg een knalrode kop en Josh en ik lieten elkaar snel los. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en drukte deze een beetje tegen mijn buik aan, waarna ik snel achter Sandy en Jon aan liep.
"It's showtime."

____________________________________________________________________________________________________________________

Duizend maal sorry dat ik lang niet meer heb geschreven, maar ik had geen inspiratie en ik had niet zoveel zin om te schrijven, ik zat een beetje in een schrijvers dipje. Maar ja. Ik heb nu nog een paar weken school en ik ga misschien niet over dus verwacht niet heel veel stukjes de komende paar weken. Maar ik ga proberen in de zomer vakantie en in de weekenden wel gewoon te schrijven! Ook vind ik dit stukje niet echt geweldig, maar ja. love you guys x