If you believe - 21

De tranen stromen over mijn wangen. Niet dat het er zo veel zijn, maar toch. Niall duwt me dichter bij zich. Ik weet dat ik altijd op hem kan rekenen. Als de film gedaan is en de tranen wat geminderd zijn vraagt Niall opeens: "Wat scheelt er liefje?" Het doet me nog meer wenen. "Als je het niet wil vertellen", probeert hij. Maar ik hou hem tegen. "Nee, je moet het ooit weten. Laat me gewoon even bekomen." Ik probeer mijn tranen onder controle te houden en begin met vertellen.
"Wel.. De film ging dus over een jongen die zijn vader verliest hé? Ik heb hetzelfde voor. Ik heb mijn vader verloren. De enige man die vanaf het begin echt van me houdt. Degene die mijn moeder gelukkig maakte. Degene die ons gezin compleet maakte. Ik verloor hem."
Ik zwijg en slik even. Niall luistert met open mond, maar blijft super stil.
"Ik weet dat je het erg vindt. En dat je er niets over durft vragen. Da's bij iedereen zo wie ik het vertel. Maar ik wil net dat je er dingen over vraagt. Ook al barst ik in tranen uit, ik wil dat je me begrijpt. Want ik weet, als je er niks over vraagt, zal je het nooit begrijpen. Dan zal je het alleen maar erg vinden en medelijden hebben. Maar voor je begint, zal ik de dingen al zeggen die je wilt weten. Ik heb hier een beetje ervaring mee weet je.
"Het is ondertussen al 7 en een half jaar geleden. Ik was 6 jaar oud. De leeftijd van mijn vader weet ik niet meer. Het was 20 januari. Mijn broer en ik bleven bij vrienden slapen en mijn mama in het ziekenhuis. Mijn papa lag daar wegens kanker. De volgende dag kwamen mijn mama en ik thuis, geen idee waar mijn broer was, en toen begon ze. Ze begon te vertellen dat papa naar de hemel was en nooit meer zou terugkeren. Zoals ze in de film hebben gezegd: HE WILL NEVER COME BACK. Ik ben direct in tranen uitgebarsten. Op school wisten na een korte tijd al mijn klasgenootjes het. Mijn leerkracht godsdienst hielp me om een tekstje te maken om voor te lezen op de begrafenis. Ze kende mijn vader ook, ze heeft nog veel over hem verteld. Wanneer we in het crematorium waren, heb ik in papa zijn kist een knuffel gelegd, zodat ik op een manier toch nog bij hem kan zijn. Ik weet dat hij altijd bij mij zal zijn. 21 februari 2005, dan is mijn vader gestorven aan een hersentumor. Ik durf er eigenlijk nooit over te beginnen, omdat ik denk dat de mensen mij dan anders gaan bekijken. Meestal vragen mensen erachter omdat ik gewoon zo vaak over mijn mama praat en nooit over mijn vader. Ik wil hem zo graag terug. Of tenminste dat ik hem een beetje herinner. Maar ja, veel kan ik er niet aan doen he. Ik mis hem gewoon zo hard, ook al weet ik niet echt wat ik mis. Wil je nog iets weten?"
Het gaat er vlot uit. Hier en daar met een traan, maar het gaat vlotter dan verwacht. Na mijn vraag is het écht zo stil in de kamer. Aangenaam en ongemakkelijk tegelijkertijd. Ik zit met tranen in de ogen, Niall met bezorgdheid. Hij is gewoon zo stil van mijn verhaal. Hij neemt me in een knuffel. Hij weet niet hoe goed die knuffel nu wel niet voelt. Zijn T-shirt droogt vanzelf de tranen. Zijn geur geeft me een fris gevoel. En zijn armen rond mij, geven me een gevoel van bescherming en sterkte. Dat hij er altijd voor me zal zijn. Zijn zachte stem dringt mijn oor binnen. "Het is beter dat je gaat slapen. Misschien praten we er morgen verder over." Ik knik en laat hem na lange tijd los van onze perfecte knuffel. Ik geef hem een kusje, ga mijn pyjama aandoen en ga slapen. Bij mijn perfecte jongen.

als je de jaren telt, klopt de leeftijd met het verhaal niet. Maar ik had geen zin om het aan het verhaal aan te passen xxx