060.

Louis en Harry liggen nog te slapen op mijn bed en Zayn en Niall zijn boodschappen aan het doen en gaan dan op de terugweg langs mijn appartement. Liam vertelt me wat er vannacht gebeurd is. Zelf kan ik me niet alles meer herinneren. Alleen de nachtmerrie en dat ik Harry gebeld heb toen ik wakker werd, de rillingen lopen over mijn lichaam als ik er aan terug denk. Verslagen staar ik voor me uit in de hoop dat ik alles wat ik net te horen heb gekregen kan verwerken. Een verwarde Harry komt de kamer in gerend. Opgelucht gooit hij zijn armen in de lucht als hij ziet dat ik op de bank zit. Binnen een paar seconde stormt hij op me af en slaat zijn armen om me heen. Zachtjes fluistert hij dingen tegen mijn haren die ik niet versta, vaag hoor ik een "i was so worried" tussen zijn gebrabbel door. Verbaasd kijk ik Liam aan die ons alleen maar met een big smile aankijkt en naar me knipoogt. Verward leg ik mijn armen wat onhandig om het lichaam van Harry heen. Na een veel te lange tijd laat hij me los en kijkt me bezorgd aan "you okay?" vraagt hij meteen. Niet wetend hoe ik moet reageren blijf ik hem aanstaren zonder te bewegen. Radeloos kijk ik Liam aan die me bemoedigend toeknikt. Ik heb me nou eenmaal voorgenomen dat ik vandaag niet mag wegrennen voor mijn gevoelens dus dan moet ik dat ook niet doen. Mijn blik verplaats ik naar mijn handen en zachtjes schud ik mijn hoofd. Een zucht verlaat zijn mond en weer trekt hij me in een verstikkende knuffel.

Op voorwaarde dat ik mijn deur open laat mag ik alleen op mijn slaapkamer zijn van de jongens. Niall en Zayn zijn nog steeds niet terug dus ik moet het nu nog even doen met mijn iPod. Als het goed is nemen ze ook mijn discman mee zodat ik de muziek kan luisteren zonder dat ik ze er mee stoor. In mijn kamer laat ik me op de grond zakken en leun met mijn rug tegen het bed terwijl ik een kussen tegen mijn lichaam aan klem. Twijfelend kijk ik onder het bed, vroeger kroop ik altijd onder het bed, ofja vroeger, eigenlijk heb ik dat gedaan tot ik hier in Engeland kwam wonen. Onder het bed voel ik me veilig, daar kan niets gebeuren. Er ligt een klein laagje stof maar dat maakt me niks uit. Ik laat me helemaal op de grond zakken en rol onder het bed. Op mijn zij krul ik op en ga ik in de foetus houding liggen. Voor even zet ik mijn iPod op pauze zodat ik de juiste muziek kan uitzoeken. Doordat ik mijn deur open heb staan hoor ik alles wat er in het huis gebeurt. Zachtjes hoor ik de jongens in de woonkamer praten, wat ze precies zeggen versta ik niet maar hun stemmen klinken bezorgd. Snel open ik het eerste liedje dat ik tegen kom. Ik weet dat ze over mij praten maar dat hoef ik niet te horen. Niet nu, ik voel me al schuldig genoeg dat ik de jongens bij mijn ellende betrek.

Onbewust pluk ik met mijn vingers in mijn arm die uitgestrekt op de vloer ligt. De muziek wordt via de oordopjes naar mijn hersenen gestuurd. Helaas weigeren ze vandaag te doen wat ik wil dat ze doen. Geen enkele noot wordt geregistreerd en ik heb dan ook geen idee welke muziek ik luister. Vandaag heeft het geen effect. De gedachtes blijven maar door mijn hoofd gaan, geen enkele muziek die daar tegen op kan. In ieder geval niet vandaag. Met mijn ogen dicht probeer ik alles te verbannen, alles dat niet zich niet onder dit bed bevindt bestaat gewoon niet. Ook in dat trucje trappen mijn hersenen niet, helaas.

Toch staat mijn muziek zo hard dat ik totaal geen besef heb van wat er om mij heen gebeurt. Een hand op die van mij laat me schrikken. Mijn ogen vliegen open om recht in het gezicht van Niall te kijken. Hij trekt een oordopje uit mijn oor en fluistert zachtjes "don't". Beschaamd sla ik mijn ogen neer, ik had niet eens in de gaten dat ik aan mijn arm zat te plukken. "Ik heb een chocoladereep meegenomen. Heb je daar zin in?" Vraagt hij terwijl hij probeert comfortabel te gaan liggen. Zachtjes zucht ik en ik schud mijn hoofd. Ik weet niet waar ik zin in heb, ik weet niet wat ik wil, ik weet het gewoon allemaal niet. Stil staar ik voor me uit in de hoop dat Niall onder het bed vandaan kruipt zodat ik weer alleen ben. "Niall? Isa?" De verbaasde stem van Louis vult de kamer "onder het bed" roept Niall terug. Ik zie hoe hij op zijn knieën gaat zitten waarna zijn hoofd verschijnt. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij ons aan "waarom liggen jullie onder het bed?" Mompelt hij niet begrijpend. "Geen idee, Isa lag hier al toen ik binnen kwam en ik ben er gewoon bij gaan liggen" zegt Niall vrolijk. Zelf duik ik nog iets meer in elkaar. Uit mijn ooghoek zie ik dat Louis zijn schouders ophaalt en vervolgens 'gezellig' er bij kruipt. Vrolijk kijkt hij rond "ik heb nog nooit onder een bed gelegen" mompelt hij bedenkelijk. "Niall, waarom hebben wij nog nooit onder een bed gelegen?" Zijn stem klinkt redelijk verbaasd wat er voor zorgt dat ik mijn wenkbrauwen frons. "Omdat de vloer hard is en het dus niet echt lekker ligt" mompelt Niall terug. Louis luistert al niet meer en kijkt bewonderend rond. De eerste paar minuten die daar op volgen blijft hij voor het eerst sinds ik hem heb leren kennen stil.