Deel Een: Elf

Het was al elf uur ’s avonds en iedereen lag al te slapen, maar ik niet. Het lukte me gewoon niet. Het feestje was geslaagd en zelfs de immens grote taart was op gekomen –dankzij Niall, uiteraard-, dus was iedereen doodop naar bed gegaan. Vooral Liam en Sam hielden het niet langer meer, wat ik best begreep na een vermoeiende vakantie.
Ondanks dat ik minstens zo moe was als de anderen, lukte het me toch niet om mijn ogen gesloten te houden. Uiteindelijk pakte ik mijn telefoon weer en zuchtte. Ik ging naar twitter en bekeek een paar tweets van mensen die ik volgde. Er zat eigenlijk niks interessants bij, behalve van Tess.
@Beautiful_Eyes: Listening to the radio. “Hey, I just met you, and this is crazy. But here’s my number, so call me maybe!” Love that song<3
Het was een tweet van twee minuten geleden. Zou ze nog wakker zijn? Waarschijnlijk wel. Opeens begon zich een ontzettend leuk, maar waarschijnlijk ook ontzettend stom, plan in mijn hoofd te vormen. Ik klikte op ‘prive-bericht’ en begon te typen.
Hey, I just met you, and this is crazy. But here’s my number, so call me maybe! Ik zette mijn nummer er achter. Heel even twijfelde ik, maar klikte toen toch op ‘verzenden’. Ik vertrouwde Tess, en dacht niet dat ze het nummer over internet zou verspreiden. En zelfs al zou ze dat doen, ik had nog tien andere telefoons met andere nummers.
Het bleef een risico, en dat wist ik. Maar stiekem kon het me niks schelen.

Er waren twee dagen voorbij gegaan zonder dat ik nog iets van Tess gehoord had. Ik begon een beetje nerveus te worden. Voor zover ik wist had niemand anders mijn nummer nog –ik werd niet gebeld door hysterische fans, en dat vond ik reden genoeg om aan te nemen dat mijn nummer nog niet op internet verspreid stond-, maar ik wilde dat Tess iets zou zeggen. Ze had zelfs op twitter niets meer gezegd tegen me. Ik zou kunnen denken dat ze er geen tijd voor had, maar ik zag aan haar timeline dat ze nog een heleboel getweet had met vriendinnen of over willekeurige dingen die in haar omgeving gebeurden.
Om heel eerlijk te zijn deed het me pijn dat ze niet reageerde. Ik heb vaak genoeg zelf nog getweet zodat ze wist dat ik er nog was, maar ze zei niets.
En toen ging mijn telefoon opeens af. Ik schrok me helemaal te pletter en liet mijn telefoon uiteraard eerst drie keer door mijn handen glippen voor ik op kon nemen. Natuurlijk bleek toen ook nog dat ik het ding op de kop hield. Met het schaamrood op mijn kaken draaide ik het goed.
“Met Harry,” zei ik zo normaal nodig, hoewel ik moest toegeven dat het hart me in de keel zat.
“Hey Haz, met Louis!” zei een opgewekte stem die inderdaad, jammer genoeg, als Louis klonk. Geen Tess. Natuurlijk niet.
“Hoi Louis,” zuchtte ik.
“Is er iets?”
“Nee hoor,” loog ik, “waarom belde je?”
“Zullen we vanavond uit gaan?” stelde hij voor.
“Louis, je hebt nu een date!” zei ik verbaasd. Het was even stil aan de andere kant.
“Eh… Nee, eigenlijk niet. Ze is boos weggelopen,” gaf hij beschaamd toe.
Ik schoot in de lach. “Wat heb je nu weer gedaan?”
“Niks!” schoot hij meteen in de verdediging. “Of nou ja, ik liet haar zo erg schrikken dat ze in een fontein viel.”
“Louis…” zuchtte ik. Dat was een typische Louis-actie. Het was niet dat hij geen idee had hoe hij met meisjes om moest gaan, maar af en toe zat hij met zijn hoofd in een wereld met verkeerde ideeen. “Waarom?”
“He, ik zou Louis niet zijn als ik het niet had gedaan!” protesteerde hij.
“Het gaat me niet om het feit dat je haar liet schrikken,” legde ik geduldig uit, “maar het moment dat je koos was ongelukkig. Je had zelf toch ook wel kunnen bedenken dat je dat niet moest doen als jullie naast een fontein lopen?”
Louis zweeg even en dacht na. “Het is irritant dat jij steeds gelijk blijkt te hebben,” zei hij toen geergerd. Ik lachte.
“Dank je, BooBear. Maar ik heb eerlijk gezegd niet zo’n zin om uit te gaan vanavond. We hebben morgen een interview, weet je nog?” herinnerde ik hem eraan.
“Wat is dit nou? Harry Styles wil niet een avondje dronken worden?” zei Louis quasi-verbaasd. Ik rolde met mijn ogen.
“Inderdaad. En als ik jou was zou ik niet toch gaan, tenzij je morgen in slaap wilt vallen als we live op tv zijn.”
Louis zuchtte. “Best, ik kom wel naar huis,” zei hij chagerijnig.
“He, ik wil je dag niet vergallen met mijn goed ge-nadenk. Daar hebben we Liam immers voor. Maar ik denk gewoon dat het niet goed is voor ons reputatie,” zei ik slim.
“Ja ja, weet ik toch. Ik neem wel Nando’s mee, goed?”
“Is goed, neem maar Nando’s mee,” grinnikte ik.
“Nando’s?” riep Niall vanuit de keuken.
“Doei Louis, ik moet Niall even rustig houden. Hij heeft het N-woord gehoord,” grijnsde ik. Louis moest ook lachen en we hingen op.