That's my destiny. 19*

'Schat van me!’ Riep ik uit terwijl ik hem het huis uit zag lopen. Toen hij me eindelijk genaderd had en zijn armen om me heen sloeg, tilde ik hem op en draaide hem vrolijk rond.
‘Astoria!’ lachte Johnny. ‘Zet me neer!’
Lachend liet ik hem los en begroette Narcissa die ons glimlachend observeerde.
‘Hoe is het met jou?’ vroeg ik aan Johnny.
‘Goed! Ik had net een les op vanzaanse vechtkunst afgerond. Ik heb een nieuwe leraar, wist je dat nog niet?’Ik stond versteld. Maar niet door zijn nieuwe leraar, wel door zijn nieuwe spreekswijze!
‘Johnny! Wat is dat nu? Hoor ik geen dialect?’
‘Oh, lieve Astoria. Je wilt niet weten hoeveel moeite dat het gekost heeft het hem dat af te leren!’ zuchte Narcissa. ‘Maar we hadden het wel leuk gehad samen, niet?’
‘En of! Ik kan lezen, Astoria! Maar mevrouw Malfoy laat mij alleen klassiekers lezen. “Om mijn taalvaardigheden meteen op een hoog niveau te krijgen.”, zegt ze.’ antwoordde Johnny.
‘Allemaal waar. Maar laten we maar naar binnen gaan, Astoria moet wel vreselijk moe zijn na zo’n lange reis.’ Narcissa ging ons voor het indrukwekkende huis in en al gauw zat ik lekker knus in een comfortabele grote zetel met Johnny naast me. We hadden elkaar vreselijk gemist toen. Ik was ontzettend blij toen ik er eigenlijk aankwam. Er werden thee en koekjes voor me gebracht en het sfeer beurde gezellig op terwijl we actief een emotierijk gesprek voerden.
‘Had je niet gezegd dat je net les had gehad?’ vroeg ik aan Johnny toen hij klaar was met een of ander verhaal.
‘Ja, hoezo?’
‘Is je leraar hier dan nog?’
‘Dat moet wel.’ antwoordde Narcissa en ze stond op. ‘Ik ga hem even halen.’
Even later kwam ze terug met een man aan haar arm. Het was nogal lang geleden dat ik hem nog gezien had en ik kon niet geloven dat hij toen zomaar voor me stond. Hij was ouder geworden, maar hij had zijn knappe uiterlijk en zijn indrukwekkende voorkomen niet verloren. Ik keek op naar een van de mooiste mannen die ik ooit had gezien.
‘Artemis! Hoe... Ik kan het niet geloven!’ Ik zuchtte lachend terwijl ik op stond en naar hem toe liep.
‘Astoria! Het is me een genoegen je terug te zien! Het is zo lang geleden!’ Hij trok mij in zijn armen en we omhelsden elkaar.
‘Hoe is het met Madeline?’ wilde ik weten.
‘Met mijn lieve verdorven weduwe?’ lachte hij. ‘Geweldig, het kan niet beter.’
‘Is ze met je mee of is ze in Londen gebleven?’
‘Ze is inderdaad in Londen gebleven, omdat ze zwanger is.’ Hij grijnsde.
‘Niet te geloven!’ Ik hapte naar adem. ‘Proficiaat! Wat geweldig!’
‘Dank je, Astoria. Trouwens, we wilden jou vragen om de meter van ons kind te zijn. Denk je dat het gaat lukken?’
Ik kon mijn oren niet geloven. Ik omhelsde hem nog een keer. ‘Daar mag je niet aan twijfelen! Ik zou het geweldig vinden!’
‘Bedankt. Dat is me een last van de schouders.’

De rest van de dag verliep heel gezellig. Ik ging met Johnny uitrijden en hij vertelde mij nog meer geweldige dingen die er gebeurd waren tijdens mijn afwezigheid en zijn verblijf in het huis van de Malfoy’s. Draco was tegen de avond nog steeds niet aangekomen, waarschijnlijk kwam hij pas de volgende dag. Ik kon er niet om treuren, want tijd om hem te missen had ik nauwelijks gehad. Ik en Artemis hadden Johnny nog wat interessante technieken geleerd en ik merkte op met loutere verbazing hoe soepel en moeiteloos ik het vechtkunst beheerde. Het was mijn roeping, dat wist ik al langer. Ik had me nog nooit zo heftig ergens in geinteresseerd dan in Vanzagara. Wat ik wou, was een ontdekkingsreiziger worden en het eeuwenoude cultuur bestuderen van het onbekende eiland. En ik wist dat Artemis me al lang door had. En ik wist ook dat hij me er hoe dan ook in zou steunen.
Het was een merkwaardige opluchting om te weten dat ik een belangrijk persoon in het leer van Vanzagara volledig achter me had staan.