If you believe - 20

Niall POV

"Ik zou het een eer vinden om met je hand in hand te lopen. Je bent echt 1 uit de duizend. Als er nog zoiets zou gebeuren, niet dat ik het wil, maar onthoud dit: Ik zal jou altijd graag zien. Je bent veel te bijzonder om te laten gaan." Die woorden. Priceless. Om de woorden nog eens af te maken, begint ze me vol liefde te kussen. We mogen nog zoveel fans hebben, er mogen nog zoveel meisjes op de wereld zijn, ik heb het perfecte meisje. Het meisje dat mij gelukkig maakt, dat mij aanvult. Na de lange en intensvolle kus trek ik haar in een knuffel. Ik wrijf over haar rug richting haar achterste. Om haar te plagen knijp ik er eens in. Ik voel hoe geschrokken ze is en ik krijg een slag op mijn achterste en een kusje in mijn nek. "Ik heb honger", fluister ik in haar oor. "Wil je een witte boterham misschien?", zegt ze lachend. Ik kijk haar fronsend aan. "Moet je maar eens opzoeken", zegt ze al knipogend. Wees maar zeker dat ik dat ga doen. "Gaan we niet naar Nando's?" Het klinkt zo zielig en smekend. Ik zou er zelf geen nee tegen kunnen zeggen. "Oh dutske toch", zegt ze al lachend, "we zullen gaan omdat je zo lief bent." "Always and everywhere", zeg ik vol sarcasme. Ze moet er lichtjes van lachen. We laten elkaar los en stappen naar de gang. Daar nestelen onze handen in elkaar. "Zeker dat mensen het mogen weten? Ik bedoel... Ik ben hier niet echt onbekend", zeg ik ongemakkelijk. Ze schrikt en laat los. "Zo ver had ik nog niet gedacht. Kunnen we anders hier in het hotel niets eten? Als dat oké voor je is." Ik snap haar reactie helemaal. "Dat is oké hoor. Het is niet echt makkelijk, ik begrijp dat. Zeker om net met mij over straat te lopen. Zo'n rare jongen." "En mooi, lief, gewoon perfect eigenlijk", vult ze me aan. Ik begin te blozen en kijk haar aan. Ze kijkt lief lachend naar mij. Ik zeg "I love you" met mijn lippen naar haar. Ze doet "I love you too" terug en legt haar hoofd op mijn schouder. Ik leg mijn arm rond haar en zo stappen we naar het restaurant. We hebben geluk want er zijn bijna nog geen mensen. We gaan ergens afgezonderd zitten zodat we rustig kunnen eten. We trekken het niet te lang zodat we net de drukte voor zijn. Ik weet dat Phaedra er zich enorm ongemakkelijk zou gaan bij voelen. Als we gedaan hebben, gaan we gewoon terug naar de kamer en gaan daar samen naar een film kijken. 'Extremely Loud and Incredibly Close' is de naam van de film. Het gaat over een jongen die zijn vader verliest bij 9/11 en op zoek gaat naar iets wat zijn vader hem zou achtergelaten hebben. Echt een super mooie film. Maar op het einde van de film begint Phaedra bijna helemaal in tranen uit te barsten. Ik geef toe, het is een emotionele film, ik heb ook een beetje tranen in mijn ogen. Maar zo hard om wenen, dat komt echt niet door de film. Ik durf het niet direct te vragen dus trek ik haar wat dichter bij me. Als het laatste beeld van de film van het scherm verdwijnt, waag ik me eraan. "Wat scheelt er liefje?" Ze begint nog meer te wenen...

Sorry dat het zo lang duurt, maar ik wist écht geen vervolg, dus heb ik dit stukje op zo'n 30 minuten geschreven. Dus moest het slechter zijn, you know why. En school neemt echt zoveel tijd in de laatste tijd, dus die willen mij ook al niet laten schrijven... & is het oké als het volgende stukje iets zwaarder is van inhoud? Ik wil er iets van mezelf inleggen, maar het is niet echt licht... & die film heb ik gister met school gezien, ik vond hem zo mooi dat ik hem er graag wou bijzetten, hehe xxxx