Living forever 21.1

Nathan
Ik had nog nooit zo iets gezien in mijn hele veel te langen leven. Jay in een wolf te zien veranderen was behoorlijk gek geweest, toe moeten kijken hoe Max aderen zwart kleurden was ook behoorlijk raar en Tom mensen te zien leegzuigen was het meest gruwelijke ooit, maar dit was het top punt. Siva, normale Siva. De enige van ons groepje freaks die normaal was. Die nooit iets anders was geweest had vleugels. Twee enorme witte vleugels die in de puntjes zwart kleurden.
‘Wat?’ vroeg Siva verbaasd. ‘Wat is er?’
‘Een engel,’ zei Jay met groten ogen.
‘Waar?’ vroeg Siva terwijl hij wild om zich heen begon te krijgen.
‘Vleugels,’ probeerde Tom.
‘Waahaar?’ vroeg hij terwijl hij als een neuroot om zich heen bleef zoeken.
‘Op je rug,’ zei ik. ‘En als je die engel zien wilt moet je in de spiegel kijken.’ De verwarde en verbaasde uitdrukking op Siva’s gezicht was bijna hilarisch. Langzaam begon het tot hem door te dringen wat we bedoelde. Hij draaide zijn hoofd een beetje opzij en keek ons toen weer geschrokken aan.
‘Er steken vleugels uit mijn rug,’ zei hij met bijna kinderlijke verbazing en angst.
‘Tja, ik neem aan dat dat normaal is bij engelen,’ zei Max.
‘Ik heb vleugels,’ zei Siva alsof het het meest onbegrijpelijke ooit was (hij had de this-is a-pen-uitdrukking op zijn gezicht). Waarschijnlijk zou ik dat ook vinden als ik ineens twee enorme verige dingen uit mijn rug had steken.
‘Mag ik ze aan raken?’ vroeg Jay.
‘Nee!’ zei Siva beledigd. ‘Goed, hoe kom ik van die dingen af?’
‘Welke dingen?’ vroeg Max even verbaasd.
‘Deze dingen,’ zei Siva druk gebarend naar de enorme witte vleugels achter hem. ‘Ik wil ze niet. Ik hoor ze niet te hebben!’
‘Inderdaad,’ zei Trudy zachtjes. ‘Je hoort ze niet te hebben.’
‘Maar hij is een engel,’ zei Jay verbaasd. ‘Engelen hebben toch vleugels?’
‘Alleen Engelen met een ziel,’ zei Trudy zachtjes.
‘En Siva heeft geen ziel,’ fluisterde ik geschrokken.