I

Met mijn hand wreef ik over het koude staal van de brug. Brokken sneeuw vielen naar beneden, en belandden in het water waar ze uit elkaar spatten en zich mengden met de rest van het water. Koude briesjes deden me huiveren. Mijn haren waaiden naar achteren, en de kou prikte aan mijn gezicht. Ik tuurde het duister in toen ik voetstappen hoorde, in de hoop dat Greg er eindelijk aankwam. Die hoop was tevergeefs, want het was gewoon een zwerfhond. Een zucht verliet mijn mond. Ik liet mezelf tegen de zijkant van de brug naar beneden glijden, waar ik mijn gezicht in mijn handen verborg. Tranen prikten in mijn ooghoeken. Waarom kwam hij nou niet? Ik rilde van de kou en ik begon te klappertanden. Het leek met de tijd steeds kouder en kouder te worden. Na nog zo'n twintig minuten op de grond gezeten te hebben, besloot ik me maar eens te verroeren. Ik had het gevoel dat mijn tenen er ieder moment af konden vallen. Ik zette mijn hand in de sneeuw en duwde mezelf overeind. Druppeltjes bleven aan mijn hand hangen, en ik keek ernaar. Ze glinsterden in het licht van een van de weinige lantaarnpalen. Ik zette voorzichtige stappen vooruit, en de sneeuw kraakte onder mijn voeten. Een druppel landde op mijn hoofd, en ik keek omhoog naar de lucht. Een nieuwe druppel belandde op mijn voorhoofd, en liet me weten dat het begon te regenen. Een nieuwe zucht ontsnapte uit mijn mond. Wankelend bewoog ik voort door de sneeuw. Dat bleek geen succes op mijn naaldhakken. Ter verwarming sloeg ik mijn armen strak om me heen en wreef over mijn bovenarmen. Ik bibberde, en tegelijkertijd beende ik vooruit. Na een paar meter van de brug verwijderd te zijn, gleed ik uit, en belandde met mijn kont op het harde ijs. Mijn gezicht betrok van de pijn, en gefrustreerd trok ik mijn hakken uit. Op mijn blote voeten liep ik verder, en het gevoel in mijn tenen leek steeds minder te worden. Het tsjirpen van de krekels maakte me ietwat nerveus. Toch liep ik met stevige pas door. De bewegingen van de bomen in het loofbos lieten me nog wat minder op mijn gemak voelen. Het begon steeds harder te waaien en het rillen van mijn lichaam werd steeds erger. Na een tijdje gelopen te hebben, zag ik de koplampen van een auto fel branden. Een teken dat ik alweer dichter bij de bewoonde wereld was. Ik betrapte mezelf erop dat ik ondertussen was gaan rennen, richting het licht. Misschien was het wel een taxi die me af kon zetten bij mijn huis. Toen zag ik pas waarom de auto stilstond. Er lag iemand voor. Ik remde af en glijdend kwam ik tot stilstand. Ik moest moeite doen niet weer om te vallen. Ik zette kleine passen vooruit, en het voelde net als een film. Steken in mijn borstkas toen ik zag wie er op de grond lag, met een bebloed gezicht. Onbeweeglijk, en levenloos. Wild schudde ik mijn hoofd en ik merkte dat er nieuwe tranen over mijn gezicht stroomden. Ik rende op hem af en schudde wild aan zijn schouders. "Greg! Greg!" riep ik, maar ik kreeg geen reactie. Ik voelde hoe ik bij mijn schouders gegrepen werd, en bij hem weggetrokken werd.
"Nee! Greg!" riep ik protesterend, maar het had geen zin.
Ik keek toe hoe hij op een brancard getild werd, en in een ambulance gelegd werd. Ik snikte luidruchtig, en de tranen wilden niet meer stoppen.
"Ik weet niet wie je bent, maar ik weet hoe jij je voelt," fluisterde een stem, en geschrokken keek ik op, recht in twee helderblauwe ogen.