Part 18

Part 18.
Ik rende met mn rugzak op de regen in, geen idee waar ik vannacht zou slapen, maar het zou niet thuis zijn en niet bij Zayn. Ik was verdrietig, verward en kwaad tegelijk. Ik heb hem zo gemist, en ik dacht dat hij mij ook had gemist, fout dus, jaren lang heb ik gewacht en eindelijk zag ik hem weer. Ik wilde hem om zijn nek vallen, omhelzen en zeggen dat ik hem zo verschrikkelijk gemist had, maar hij herkende me niet. Dat was tot nu toe het ergste moment in mijn leven, ik stond voor hem, te wachten tot hij weer wist wie ik was. Ik moest verdomme gewoon wachten tot hij zijn beste vriendin herkent had! Ik was kapot, kapot van binnen, maar sinds dat moment ook van buiten. Ik besef me nu pas hoe pijn dat moment deed, hoe erg het me vanbinnen kapot heeft gemaakt. Ik rende een steegje in en zakte tegen de muur omlaag, dat maakte me nu niet uit. Ik greep mijn rugzak en haalde mijn tekenmap eruit en smeet hem zo op straat. Weg ermee, weg met Zayn, weg met One Direction, weg van alles. Ik wilde er niks meer mee te maken hebben. Ik wilde dit niet, niks, dit alles heeft me gewoon kapot gemaakt. Ik ging liggen in de plassen, de.regen stroomde over mij heen. Waarschijnlijk had ik het heel koud maar ik voelde het niet eens. Ik zou niks meer voelen. Ik zou hier doodvriezen en iedereen zou denken dat ik een zwerver was. Net goed. Niemand zou me missen. Ik sloot langzaam mijn ogen en wachtte. Wachtte tot de pijn voorbij zou zijn.