068

Sarahjeanne Wilder

Ik ben nu al een paar dagen alleen. Nicola en Ruth zijn twee dagen na het vertrek van Karen en Geoff vertrokken richting het ziekenhuis waar Liam ligt. Elke dag bellen ze hoe het met Liam is en gisteren heb ik hem zelf gesproken. Ik moet zeggen dat hij vrolijk door de telefoon klonk, maar hij kan goed zijn emoties en pijn verbergen, dus het kan ook schijn geweest zijn. Vandaag komt Liam weer terug naar huis. Nicola belde vanochtend om te zeggen dat ze terug naar huis gingen en tegen half vier in Wolverhampton zouden zijn. Het is nu drie uur en ik kan niet wachten om ze te zien.
Het laatste half uur lijkt voorbij te kruipen. Elke keer als ik een blik op de klok werp, is er maar een minuut verstreken. Dan hoor ik eindelijk een auto de oprit opkomen en ik sprint naar het raam. Ik zie Liam, Ruth, Nicola, Geoff en Karen uitstappen. Vrolijk ga ik naar buiten en knuffel ze één voor één. Als laatste is Liam aan de beurt en ik sla voorzichtig mijn armen om hem heen. ‘Ik ben blij dat je weer thuis bent.’ Fluister ik zachtjes in zijn oor. Ik voel gewoon dat hij staat te grijzen. ‘Ik ben blij dat ik het ziekenhuis uit ben.’ Zegt hij. Ik kijk in zijn bruine kijkers en druk een kus op zijn lippen.

Louis William Tomlinson

Liam is terug naar Wolverhampton en wij zijn weer met z’n vieren. Niet wetend wat te doen zitten we de volgende dag op de bank. Heel veel zin om iets te doen heb ik niet. Alles wat met Liam is gebeurd zit me niet lekker. Ik heb het gevoel dat hij en zijn ouders hier meer vanaf weten. Iets wat wij niet weten. Niet dat het zo gek is, aangezien we elkaar pas een week kennen, maar toch zou ik wat meer willen weten. Ik heb ook het gevoel dat Liam niet zichzelf laat zien. Dat hij ons eerst moet leren vertrouwen. Hij is veel stiller dan de rest van ons en verteld ook niet zo veel van zijn verleden. Wij hebben ons hele levensverhaal verteld, Liam heeft alleen gezegd dat hij veel in het ziekenhuis heeft doorgebracht. Ik zou wel meer van hem willen weten. Ik besluit om het te laten rusten en het af te wachten. Misschien verteld hij het ons nog wel als hij eraan toe is.
Ik laat mijn blik langzaam over de jongens glijden. De jongens die ik als mijn vrienden beschouw, ook al kennen we elkaar pas een week. Iets wat ook wel zou moeten, aangezien we een band zijn. Mijn ogen vangen Zayn’ s blik en hij glimlacht even. Dan begint hij te praten. Het is net alsof hij mijn gedachten kan lezen. ‘Is het jullie wel opgevallen dat Liam eigenlijk niets over zichzelf heeft verteld?’ vragend kijkt Zayn in het rond. Harry kijkt bedenkelijk voor zich uit. ‘Nu je het zegt, heb je gelijk. Het enige wat hij vertelde was dat hij erg ziek is geweest, meer niet. Niet eens over zijn jeugd of zijn hobby’s, school. Dat soort dingen.’ Niall knikt instemmend. Ik luister mee met het gesprek van de jongens. Ik ga ze mijn vermoedens niet vertellen, want ik wil eerst met Liam praten. Misschien dat hij dan iets meer van zichzelf laat zien. Ik zucht een keer diep en sluit mijn ogen. Plotseling voel ik een zwaar gewicht op mijn schoot landen. Mijn ogen vliegen open en ik kijk recht in de groene ogen van Harry. ‘Waar zat je met je gedachten?’ Vragend kijkt hij me aan. Ik haal mijn schouders op. ‘Niet iets bijzonders. Zullen we Liam laten rusten en het hem recht in zijn gezicht vragen als hij terug is? Ik vind dit een beetje achterbaks, zo achter zijn rug om.’ Zayn knikt instemmend en verandert het onderwerp.
De rest van de week leren we elkaar nog beter kennen en bedenken we welke liedjes we zouden kunnen zingen. Maar omdat Liam hier niet is, kunnen we nog niets beslissen en zal het moeten wachten. Die donderdag komt Liam weer terug in het huisje, zodat we nog wat kunnen oefenen voor X Factor. De dag waarop wij hem gaan vragen, naar zijn verleden. Dat we alles van hem willen weten.