No escape to the real world

'Lexim,' galmde er een stem door mijn hoofd. Ik had vreselijke pijn aan mijn schouders. Ik opende langzaam mijn ogen. 'Gelukkig je bent wakker,' zei de gedaante voor me. Het ging om een jongen met wit haar en vieze lappen stof dat als shirt bedoeld was. Ik kom met een kreun overeind en tot mijn verbazing was het savior.
'Zo, jij bent lang weggeweest,' zei hij en hielp me met staan. Ik wilde mijn shirt goeddoen, maar ik voelde dezelfde lappen als wat Savior aanhad.
'Hoelang ben ik weg geweest?' Vroeg ik. 'Nou zo'n drie dagen.' Ik schrok van zijn antwoord en viel naar achteren op mijn kont. 'Wat voor een plek zijn we?' Nog op mijn kont te wrijven. 'Deze dorre plek wordt ook wel Axis Terrae genoemd, dat betekend 'as van de aarde'. Ik begreep hem niet helemaal. Ik kwam weer overeind en bekeek het landschap. Alles was vernietigd door een grote kracht. Huizen die er stonden waren verwoest en helemaal aan het einde van het landschap stond een vervallen kasteel. 'Maar hoe komen we hier weg?' Savior wees naar de horizon. 'We moeten naar het water en vanaf daar vliegen we naar Lebrero. Als we daar zijn moeten we zorgen dat we uit de steen zijn voor we gedood worden of ons lot dood ons,' zei hij. 'Dus, als ik het goed begrijp zitten we vast in Gabora zelf, maar dan in hel vorm.' Savior knikte bevestigend en liep in de richting die ie aangewezen had. Zonder nog door te vragen liep ik achter hem aan tot hij op een gegeven moment stopte. 'Lex, wil je wat voor me doen. Ik kan of mag namelijk niet in Axis veranderen, omdat het tegen de regels van een bewaker gaat,' zei Savior. 'Wat verwacht je van me. Moet ik in een draak veranderen en met jou op mijn rug wegvliegen?' Ik zag de ogen van Savior glimmen toen ik het juiste antwoord gaf. 'Nee, Nee dat gaan we niet doen.' Ik deinsde achteruit. 'Lex, er is geen andere keus.' Ik hoorde aan zijn stem dat hij me wilde overhalen. Ik dacht aan de tekening die ik maakte. 'Goed,' zuchtte ik. 'Het doet geen pijn en verzet je niet.' Hij ontblootte mijn teken en raakte hem met de volle hand. Na enkele seconden liet hij weer los en wachtte tot er iets zou gebeuren. 'Ik voel helemaa...' Ik maakte mijn zin niet af toen er een lichtflits van pijn door mijn lichaam raasde. Mijn hart begon sneller te slaan. Ik viel met mijn handen om mijn midden naar beneden en schreeuwde het uit. 'Het brand,' zei ik op mijn tanden bijtend. Nog voorover gebogen voelde ik dat ik uit mijn rug begon te scheuren. Mijn armen werd langer en kreeg de vorm van echte draken vleugels. Mijn vingers groeide aan elkaar tot één geheel. Ik stond op en nam een stap naar voren, maar mijn benen maakte plaats voor draken poten. Mijn tenen kregen ieder vijf scherpe nagels. Mijn lichaam werd langer en grauw. Achter me zwiepte er een lange staart met een rij stekels. Mijn ogen schoven opzij en mijn tanden werden scherp. Ik stond rechtop, maar door mijn gewicht viel ik voorover op mijn handen dat nu vleugels waren. 'Wauw de verandering heeft echt zijn werk gedaan,' zei Savior die op een afstand heeft staan toekijken. De diepe ademhaling in mijn borst was kalm. Ik wilde wat zeggen, maar er kwam alleen maar gebrul. Spreek met je gedachten dan versta ik je.Zei Savior. Goed, maar wat ben ik. Ik ben geen draak met vleugels op mijn rug.
Ben je ook niet. Je bent een Wyvern.
Een wat? 'Een Wyvern een draak met armen als vleugels. Sorry maar ik kon je geen draak maken,' zei hij dit keer zonder gedachten. Ik probeerde te lopen, maar die vleugels zaten tocht in de weg. En hoe vlieg ik met deze dingen?Zei ik hysterisch. Rustig als een vogel met deze dingen kan vliegen dan kan jij het ook Zei Savior. Hoe? 'Gebruik gewoon je borst spieren,' schreeuwde hij uiteindelijk. Ik brulde naar hem en begon wild met mijn vleugels te klappen. Ik kwam langzaam omhoog. 'Oké,' Riep Savior en rende naar mijn poot en klom vervolgens op mijn rug. Het was raar om met mijn armen te vliegen, maar ik voelde me dit keer echt een draak. Zeg Savior. Kan ik ook vuurspuwen? 'Tuurlijk niet,' zei hij en begon te lachen. 'Wyvern gebruiken geen vuur, maar hun kracht.' Met een stom gevoel vloog ik richting het water.