Unkissed Lips

We deden de hele avond allerlei dingen en tegelijk niets. Hij lag op mijn bed en ik had me breed gemaakt op mijn bureaustoel. We spraken over kleine en onbelangrijke onderwerpen en dat was iets dat ik niet gemakkelijk deed. Ik was het zwijgzame type maar het leek wel vanzelf te gaan. Het voelde goed aan om niet alleen te zijn. De kamer voelde soms zo verschrikkelijk leeg aan maar nu deed het geen pijn. Tom lachte om alles wat ik zei, ook al was het niet grappig. Hij was een van de weinige mensen die zo luidop konden lachen zonder zich te schamen. Hoewel ik nog steeds bang was dat hij iets zou opmerken, genoot ik toch van zijn gezelschap. Hij leek wel alsof hij geen negatieve vooroordelen over me had, zoals alle andere mensen wel hadden.
'Mag ik blijven eten?' vroeg hij met een grote glimlach.
Ik rolde mijn ogen en grinnikte om het rare gezicht dat hij maakte.
'Voor een keertje is het goed'
Hij volgde me weer naar beneden en zei goedendag tegen mam. Ze zat nog steeds voor de tv en was aan het bellen met haar vriendin. Ze had dus niet veel aandacht voor ons maar dat was ik al gewend. Pap zat weer voor de computer.
'Mam? Waar is het eten?' vroeg ik.
'Bill, ik bel. Zie je dat niet?'
'Pap?' vroeg ik.
'Hm?'
'Waar is het eten?' vroeg ik weer.
'Vraag dat aan je moeder,' mompelde hij.
'Mam,' zuchtte ik verveeld.
Ze keek me kwaad aan en wees vaag in de richting van een Lidl boodschappentas. Ik vond een gevroren maaltijd dus besloot ik die te delen met Tom. Ik gooide de harde blok in de microgolfoven en wachtte een tijdje. Tom was zwijgzaam en keek me raar aan.
'Wat is er?' vroeg ik.
'Je ouders zijn gezellige mensen,' zei hij sarcastisch.
'Trek het je niet aan. Zo zijn ze altijd'
Hij keek me droevig aan maar gelukkig was het eten klaar, dus moest ik hem niets uitleggen. Ik nam twee borden en verdeelde het eten.
'Sorry dat het zo weinig is. Ik wist niet dat je zou blijven eten'
'Geeft niet. Wat eet je eigenlijk op normale dagen?' vroeg hij.
'Normale dagen? Dit is een normale dag'
'Meen je dat? Dat is triestig'
'Maakt me niet uit,' zei ik met een valse glimlach.
Stilletjes aten we het kunstmatige voedsel op en gingen daarna weer naar mijn kamer. Ik had gehoopt dat Tom ondertussen al terug weg had willen gaan want ik had een onbeschrijflijk verlangen naar de schaar die nog onder mijn kast lag. Natuurlijk kon ik dat niet doen als Tom in mijn buurt was. De sneeën aan mijn arm begonnen vervelend te jeuken maar ik wist dat het enkel was omdat ik nerveus was. Het was als een ontwenningsverschijnsel. Hoewel ik me minder droevig en eenzaam voelde als anders, was ik nog steeds niet helemaal gelukkig. Ik voelde me slecht omdat ik wist dat de schaar niet met me sprak maar zo voelde het wel aan.
'Moet je nog niet naar huis?' vroeg ik.
'Wil je me weg hebben?' lachte hij.
'Ik heb nog wat persoonlijke dingen te doen'
'Oh, ik begrijp het,' zei hij met een wenkbrauw wiebel.
'Wat? Nee, niet dat! Je begrijpt me verkeerd'
'We zijn allebei jongens dus je moet je niet schamen, Bill,' grinnikte hij.
'Jij bent gay, dat telt niet'
'Waarom telt dat niet?' lachte hij.
'Ik weet niet. Het telt gewoon niet,' zei ik verward.
'Haha, je bent schattig bezig,' grinnikte hij.
'Eh? Ik?'
'Wie anders?'
'Als je probeert met me te flirten dan kan je beter stoppen want ik ben niet zoals jou'
'Hoe kan je dat weten? Heb je het ooit al geprobeerd dan?' vroeg hij lachend.
'Wat? Zoenen? Dat interesseert me niet en ik vind toch niemand,' zei ik alsof het me niet kon schelen.
'Heb je nog nooit gezoend?'
'Wat maakt dat uit! Ga iemand anders uitlachen!'
'Ik lach je niet uit, ik vind het juist schattig. Als je wil kan ik je er wel mee helpen,' zei hij met een wenkbrauw wiebel.
'Dat is genoeg! Ga naar huis, Tom!' zei ik, terwijl ik hem uit mijn kamer duwde.
Het spijt me, ik zal erover zwijgen'
'Eruit! We hebben morgen school dus we moeten vroeg gaan slapen!'
Ik duwde hem de trap uit totdat hij buiten was en sloeg daarna de deur voor zijn neus dicht. Ik schaamde me rot. Het was erg genoeg dat ik in al mijn jaren nog niemand gezoend had. dat moest hij niet nog eens in mijn gezicht wrijven. Ik had andere dingen aan mijn hoofd maar ik wist dat het enkel mijn eigen leugen was. Ik wilde wel weten wat liefde was en alles wat daarbij hoorde maar daarvoor was ik niet zelfzeker genoeg. Ik had problemen genoeg met mezelf. Het zou onmogelijk voor me zijn om mijn gedachten met iemand te delen want ik begreep ze zelf niet eens. Er was toch niemand die me zou accepteren zoals ik was samen met al mijn littekens en mijn gedachten over de dood.