The Closed One & The Open One

De schooldag begon zoals altijd. Andreas liep naar me toe en knuffelde me kort, ook al wist hij waarschijnlijk dat ik er niet echt van hield. Het enige verschil was dat Tom nu ook bij ons stond, wat ik helemaal niet leuk vond. Hij was in mijn kamer geweest, hij had mijn privacy geschonden en zo iemand was moeilijk te vertrouwen. Ik kon niet met zekerheid zeggen of dat hij iets in mijn kamer had gevonden dat kon leiden naar zelfverwonding. Ik was bang dat hij nu dingen wist over me die hij niet had mogen weten. Waarschijnlijk waren dat mijn verwarde gedachten maar dat kwam omdat ik me nog vreemd voelde door het plotse contact met een persoon. Zelf Andreas was maar 1 keer in mijn kamer geweest en had niet mogen overnachten.
'Hallo, Tom,' zei Andreas.
Hij knuffelde Tom zoals hij altijd bij mij deed. Ik vond het raar want Andreas kende hem nog niet eens. Ik begreep niet hoe mensen in staat waren om zo close te doen met iemand die niet echt een deel uitmaakte van hun leven. Dat waren dan toch maar lege en valse gevoelens? Ik zuchtte diep uit en herinnerde mezelf eraan dat elke mens lege en valse gevoelens had. Alle lieve woorden en glimlachen die ze lieten zien, waren niet anders als leugens. Plots ging de bel. Hopelijk ging deze dag snel voorbij want ik wilde alleen zijn en slapen. Ik wilde enkel nog maar weg zijn van de wereld en het maakte niet uit op welke manier dat was.

Zoals verwacht liep Tom ook deze keer mee naar huis. Ik vervloekte het feit dat we buren waren maar ik kon hem niet met woorden duidelijk maken dat ik geen behoefte aan zijn aanwezigheid had.
'Mag ik mee naar jou huis?' vroeg hij lief.
'Waarom?' zei ik bot.
'Omdat ik wat tijd met je wil doorbrengen? Is dat verkeerd?' vroeg hij weer lief.
'Ja. Ga naar huis'
'Wat? Alsjeblieft? Hoe kan je zo gevoelloos zijn,' zei hij smekend.
'Zo ben ik. Nu weet je het dus ga naar huis'
'Ik wil niet'
'Wat ben je, een baby?' vroeg ik geïrriteerd.
'Maar we kunnen samen plezier maken!' zei hij vrolijk.
'Wil ik niet'
'Alsjeblieft?'
'Nee! Laat me gerust, Tom!' zei ik kwaad.
'Waarom is het dat je alleen kan zeggen wat je niet wilt? Waarom kan je niet zeggen wat je wel wil?' vroeg hij plots serieus.
'Eh? Wat bedoel je daarmee?'
'Nee kan je heel gemakkelijk zeggen maar ja niet. Hoe komt dat?'
'Wat maakt dat uit? Ga weg!'
'Nee,' zei hij terwijl hij zijn armen kruiste.
'Waarom ben je zo eigenwijs?' zei ik geïrriteerd.
'Omdat je eerlijk moet leren zijn'
'Ik begrijp echt niet wat je zegt,' zuchtte ik.
'Het is altijd 'nee' en 'ga weg' en 'ik wil alleen zijn'. Maar je lichaamshouding verteld iets anders. Je stoot iedereen van je af. Waarom doe je dat?' vroeg hij bezorgd.
'Ben je een psycholoog of wat? Ga dat bij iemand anders spelen!'
'Zie je? Je probeert iedereen van je af te stoten door gevoelloos of kwaad te zijn,' zei hij zielig.
'Goed dan! Kom dan mee maar hou op met al die vragen!' zei ik kwaad.
'Yes!'

Mam keek me raar aan toen ze zag dat ik iemand mee naar huis had genomen en vroeg wie hij was.
'Tom, de buurjongen,' zei ik kort.
'Niet teveel geluid maken want je vader slaapt,' zei ze.
Haar weinige interesse maakte me kwaad maar ik probeerde om het niet te laten merken. Samen stapten we de trap op en gingen mijn kamer binnen. Ik wist niet echt wat hij nu van me verwachtte. Ik had geen speelgoed en was ook geen klein kind meer dat met andere jongens speelde, dus waarom was hij dan hier? Er waren veel interessantere personen op aarde.
'Wat doe jij meestal op je kamer?' vroeg hij.
'Tv zien en computeren'
'En wat doe je als je eenzaam bent?'
'Chatten'
'En als er niemand online is?'
'Lezen'
'Welke boeken dan? Ik zie er hier geen,' zei hij slim.
'Je kan ze online lezen'
'Heb je altijd voorgeprogrammeerde antwoorden klaar liggen?'
'Wat bedoel je?'
'Het lijkt wel alsof je jezelf die vragen al duizend keren hebt gesteld en er dan een passend antwoord op hebt gezocht'
'Ik zei dat je moest ophouden met die psychologische dingen!'
'Sorry, dat is mijn bedoeling niet. Ik merk enkel dat je met iets zit waar je niet over wil praten en dingen waarover je niet wil praten, zijn meestal juist heel belangrijk'
'Iedereen heeft wel iets waarover hij niet wil praten, zelf jij,' zei ik.
'Niet waar. Ik ben heel open. Ik heb geen geheimen of wat dan ook,' zei hij met een glimlach.