Hoofdstuk 5

'Dus het hele land is naar mij op zoek omdat ik toevallig een zon-maankind ben!?'
'Ja, dat klopt.'
'Dat is belachelijk! Wat is er zo speciaal aan. Ik kan niks. Het maakt me niet anders ofzo. Ik ben geen gevaar!'
'In hun ogen wel.'
'Argh!!'
She Wolf zat rustig over een kaart gebogen terwijl ik gefrustreed rondjes liep in haar tent.
'Ik kan nergens meer heen. Straks pakken ze me!'
'Ze weten niet eens hoe je er uit ziet. ah, de gong slaat. We gaan eten. Je weet het he, morgen ga je met Liam mee het bos in.'
'Ik weet het.'
we liepen de tent uit. Ik ging weer in mijn hoekje zitten. Maar deze keer kwam Liam al snel naar me toe.
'Morgen..'
'Dan ga ik met jou het bos in! Ik weet het.'
'Wat is er met jou aan de hand?'
Ik had bijna alles er uit geflapt, maar niemand mocht het weten. Dat had She Wolf uitgelegd. 'Niks.' gromde ik.
'Ik haal je morgen wel uit je bed. Verwacht niet veel van uitslapen. Niet zoals vandaag in elk geval. Er is je een dag rust gegund.'
Als het had gekund had ik nog chagarijniger gekeken. Ik ging vroeg naar bed die avond. In bed haalde ik het dagboek van mijn moeder uit de zak van mijn jurk en de foto van ons drieen. Nu ik het goed bekeek, leken wij totaal niet op elkaar. Ook al waren het mijn ouders niet, ik hing de foto toch op. In bed ging ik liggen lezen in het dagboek van mijn moeder. Ik schoot niet echt op. Na een bladzijde viel ik in slaap. Ik was vermoeid van alle nieuwe indrukken en ontdekkingen. De kaars is die nacht op gebrand.
De volgende ochtend werd ik wakker met een natte wolvensnuit vlak voor mijn gezicht. Ik schoot gillend overeind.
'Sorry, ik moet er nog aan wennen dat jij niet gewend bent aan wolven.'
'Nee klopt. En al helemaal niet als ze zo dichtbij zijn terwijl ik net wakker wordt.'
hij grinnikte zijn wolven grinnik.
'Kleed je aan, we gaan zo.'
'Maar het is nog niet eens helemaal licht!'
'Zoals ik al zei, verwacht niet dat je kunt uitslapen.' en hij liep de tent uit.
In mezelf mopperend kleede ik me aan. Dat stelde niet zo heel veel voor, want het enige wat ik hoefde te doen was mijn jurk over mijn hoofd doen, vast doen en mijn schoenen aan trekken. Toen ik buiten kwam zat Liam daar te wachten.
'We gaan gelijk.'
'Maar ik heb nog niet eens iets gegeten!'
'ik heb brood bij me voor je.'
'waar dan?'
Hij tilde zijn kop op.
'Oh, daar.'
'Oke, ik moet je trainen van She Wolf, dus we gaan hard trainen. Hoe goed is je conditie?'
'Euh.. niet heel goed.'
'Daar beginnen we mee. En looppas.' Hij gaf het tempo aan. Ik moest het maar bijhouden. Voor mijn gevoel hield ik het nog aardig lang vol, voor zijn gevoel.. niet.
'Kom op zeg. Is dit alles?' Ik stond hijgend tegen een boom.
'Ja, ik loop nooit hard. Dus wees blij dat ik het al zo lang vol houd.' Ik kwam weer overeind.
'Oke, dan gaan we wat anders doen. We zijn er toch vlak bij. Heb je ooit iets met wapens gedaan?'
'Wat! Nee. In die "andere wereld" mag je geen wapens bij je dragen!'
'Bij jou moeten we dus helemaal overnieuw beginnen. Dit gaat lang duren. Goed, om te beginnen. Doe je haar vast. Zo kun je toch niets zien.' Ik pakte mijn haar bij elkaar en begon het te vlechten.
'Wat heb jij in je nek?' Ik deed mijn ogen dicht. Vergeten. Ik draaide me om.
'Niks. Een moedervlek.'
'Ja, dat snap ik. Maar hij was wel erg groot. Laat eens zien.'
Voordat ik iets kon doen haalde hij mij al naar beneden. De verbazing was van zijn kop af te lezen.
'Jij bent een zon-maankind!'
'Ssst! niet zo hard. Ja, ik ben een zon-maankind.'
'Weet She Wolf dit? Je kent de voorspelling toch?'
'Ja, She Wolf weet het. Van haar mocht ik het aan niemand vertellen. Dus hou asjeblieft je mond. En die voorspelling ken ik niet. Ik kom uit een andere wereld, weet je nog?' Zijn ogen waren nog steeds groot van verbazing. 'De voorspelling luid: Als zij, met het teken van de zon en de maan verschijnt, zullen de kansen keren.'
'Nou, dat is weer lekker onduidelijk.'
'Hoezo onduidelijk. Het is toch zo klaar als een klontje?'
'Nee, voor wie gaan de kansen keren?' Ik keek hem aan met een gezicht van "heb je daar al aan gedacht?".
'De voorspelling gaat verder, het is geschreven voor de Tirrannes.. Dood haar, en ze zullen in jouw voordeel zijn. Als ze leeft, zul je de consequenties moeten dragen.'
'Waarom vertelt mij hier niemand ooit iets!? En kan er niet gewoon een tweede mij zijn ofzo? Misschien hebben jullie gewoon de verkeerde voor je.'
'Dat denk ik niet. Er zijn maar heel weinig zon-maankinderen. De laatste was volgens geruchten 15 jaar geleden vermoord.'
'Ja, dat was ik dus. Maar zoals je ziet leef ik nog. Ze hebben me naar een andere wereld gestuurd omdat ik tot mijn 15e jaar betoverd was. Ze konden me niks doen.'
'Oh.' Het was voor het eerst dat ik hem stil kreeg.
'Nou, wat was je nou van plan?' Hij pakte zijn rol als trainer gelijk weer op.
'We gaan bezig met wapens. Kijk hier.' We stonden op een open plek waar allemaal verschillende wapens lagen. Ze konden allemaal opgeborgen worden in bomen zo te zien.
'oke, we beginnen met... een dolk. Eens kijken of je kan dolk gooien.'
De uren daarna waren een drama. Ik kon dus niet dolk gooien, niet zwaardvechten en ik was ook niet zo goed in knopen. Ik was niet stil genoeg om dicht bij een dier te komen zodat ik hem daar kon vermoorden. Ik was gewoon nergens goed voor.
'oke, we nemen even pauze. Ik ren terug naar het kamp om wat te eten te halen. Jij.. doe jij maar even niks.' En hij was weg. Ik voelde me nutteloos. Langzaam gleed ik naar beneden via een boom. Ik legde mijn hoofd tegen de stam. Tot ik een stukje verderop iets zag uitsteken. Ik stond op en liep er naar toe. Het was een boog met pijlen koker. Ik pakte de boog op. Hij lag lekker in de hand. Ik pakte ook een pijl. Alsof ik het al wist, legde ik aan. Er waren rode vlakken op de bomen gemaakt en ik koos er eentje uit. Ik spande, en liet los. In de roos.