Hoofdstuk 46

*** Jack's pov***
Het is intussen een week geleden dat Jamie me uit haar leven wou. Ik mis haar heel erg, maar ergens had ik deze situatie moeten zien aankomen. Jamie is gesloten en onbereikbaar. Welke gek heeft er nou gevoelens voor een onbereikbaar meisje? Ze zou nooit haar belofte opgeven , en al zeker niet voor mij. "Jack, Alex staat voor de deur. Hij vraagt of je even met hem mee kan." Mijn moedér laat me opschrikken uit mijn gedachten. "Ik kom zo." Zuchtend stel ik me recht, zet de tv uit en laat Alex binnen. "Ik moet nog juist schoenen aandoen, maar wat gaan we doen?" vraag ik een beetje nieuwsgierig. Heb ik al verteld dat niets me nog interesseert? Ik was zo in shock van Jamie die huilde en kwaad op me was en al zeker toen ze zei dat ik weg moest uit haar leven. Ik weet niet wat het juist is, maar ik zie het leven niet meer zo rooskleurig als voor ik haar kende. "Jack...? Heb je nou één woord meegekregen van wat ik je net vertelde?" betrapt schud ik mijn hoofd. "Jij hebt afleiding nodig." besluit hij en trekt me mee naar zijn huis.

Drie uur later kom ik alweer thuis. "Ik ben thuis!"" roep ik al voor het hele huis en ga naar de woonkamer. "Ma..." Als versteend blijf ik staan. Daar, in de zetel, zit mijn moeder samen met Jamie... te praten. Maar wat doet ze hier? Moet ze niet thuis zitten? Andere vrienden zoeken? Of net zoals voor we elkaar kenden gewoon boeken lezen of haar hele leven weer in het teken van haar beroep zetten? De laatste keer dat ik haar zag zei ze volgens mij wel heel erg uitdrukkelijk dat ik uit haar leven moest verdwijnen. "Jack, kom even hier." Ongelovig kijk ik mijn moeder aan. "Ik ga naar boven." besluit ik en negeer de geërgerde blik op het gezicht van mijn moeder. "Jack Bassam Barakat! Je kan kiezen: ofwel zet je je hier in de zetel ofwel ga je naar boven maar dan sluit ik je samen met Jamie op en laat ik jullie niet gaan voor dit is opgelost!" Meteen draai ik me om. "Ik hoop dat je een grapje maakt. Bij mijn weten heeft zij me gevraagd te verdwijnen uit mijn leven. Ter opfrissing geef ik je even mee dat het exact een week, drie uur en 52 minuten geleden is." reageer ik behoorlijk op mijn tenen getrapt. Sinds wanneer neemt mijn moeder het op voor een meisje dat niet eens haar dochter is? Hoort een moeder het niet op te nemen voor haar eigen kinderen? En waarom weet ik tot op de minuut hoelang het geleden is dat ze die wr ede woorden heeft uitgesproken? Na een heel gevecht in mijn hoofd of ik al dan niet op de zetel ga zitten geef ik het op en ga naar boven.