Hoofdstuk 45

*** Jamie's pov ***

Kwaad en huilend loop ik naar binnen, rechtstreeks naar mijn kamer. Ik weet dat iedereen me verbaasd nakeek, maar dat kan me nu echt niets schelen. Heb ik nou werkelijk gevraagd aan Jack om uit mijn leven te verdwijnen? Hysterisch laat ik me op mijn bed vallen. Mijn hele leven is zo messed up. Eerst mijn vader die uit mijn leven verdwijnt en nu zorg ik ervoor dat jack uit mijn leven verdwijnt. Jack... De jongen die besloot mijn leven overhoop te zetten... De jongen die er voor zorgde dat ik bijna een belangrijke belofte verbrak.... "Jamie, alsjeblieft, laat me binnen.... Ik wou je niet kwetsen... Don't shut me out of your life." hoor ik van op de gang komen. "Just go, Jack." smeek ik hem bijna. Vervolgens hoor ik geklop op de deur en een hele smeekbede om hem binnen te laten.
"Jamie? Ik ga naar huis. Bel me straks even, wil je? We moeten dit uitpraten." komt er een uur later van op de gang. Hij klinkt zo gebroken, zo gekwetst, en dat is allemaal mjn fout. Net nu ik even gekalmeerd ben lijkt het allemaal weer te herbeginnen. Radeloos begin ik alweer hysterisch te huilen. Wil ik hem echt uit mijn leven?
Jack is de rede dat ik weer kan lachen, de rede dat het leven me weer wat toelacht, de rede dat ik het moeilijk vind om mijn belofte te houden. Voor hem zou ik mijn belofte breken, ik zou met hem mijn leven delen... Ik zou mijn leven geven voor hem.... Ik kan me geen leven meer zonder hem inbeelden. "Jamie...? De jongens zijn weg!" haalt me uit mijn gedachten. Snel veeg ok de tranen weg, snuit mijn neus , klets wat water in mijn gezicht voor verfrissing en begeef me naar beneden.

"Wat scheelt er toch met je, Jamie?" vraagt mama bezorgd. Ik haal mijn schouders op en zucht eens. "Jack heeft me gekwetst. Ik heb er moeite mee om dat te aanvaarden en te verwerken...." antwoord ik eerlijk. "Jullie moeten dringend praten, meisje. Hij heeft geen flauw idee van wat hij gedaan heeft en is er niet goed van dat je zo huilt door hem... Ga naar hem toe en spreek met hem!" raadt mama aan. "Dat kan niet... Ik heb hem gedwongen uit mijn leven te verdwijnen.... En ik heb zo een spijt dat ik dat gezegd heb." Met de tranen in mijn ogen kijk ik mijn moeder radeloos aan. "Waarom vind je dat zo erg...? Ik bedoel het niet slecht, ik snap je zelfs. Jack is een leuke jongen... Een beetje apart maar best leuk... Ik probeer gewoon uit te zoeken waar het voor jou wringt." legt ze ijverig uit. "Jack is een deel van mijn leven geworden en ik wil dat hij dat blijft... Ik... Ik mis hem nu al, mama... Hij zorgt ervoor dat ik weer lach, hij laat me voor even vergeten dat al mijn vrienden me lieten vallen, hij laat me vergeten dat papa er niet meer is.... En ik kan zo erg genieten van elke seconde dat ik bij hem ben, het is nét alsof ik alleen bij hem kan zijn wie ik echt ben zonder alles wat ik al meegemaakt heb." leg ik haar, met tranen in mijn ogen, uit. "Ga naar Jack en kom niet terug voor je hem dat allemaal verteld hebt," raadt ze me nu aan. "Dat durf ik niet." mompel ik verlegen. "Je gaat dit niet graag horen maar je gaat je belofte vroeg of laat breken voor Jack, waarom doe je het dan nu niet?" vraagt ze. "Omdat Jack helemaal niet verliefd is, Jack is gewoon Jack. Hij is niet verliefd, hij heeft daar geen tijd voor." antwoord ik haar en schud ongelovig mijn hoofd. "Je ziet het allemaal zo zwart... Maar goed, ik kan je niet verplichten te doen wat mij het beste lijkt." zucht mijn moeder. "Ik ga snel eens wandelen.... Mijn hoofd eens leegmaken." Ze geeft me snel een knuffel en laat me dan gaan.... Wat moet ik doen?