Hoofdstuk 44

*** Jack's pov ***

"Waar zitten die twee nou?" vraag ik wat geïrriteerd. Het irriteert me altijd als Matt alleen is met Jamie. Niet dat het al veel gebeurde, maar het werkt me op de zenuwen. "Jack, dit moet me nou toch even van het hart, maar soms kan jij enorm dom zijn." reageert Rian. "Wat? Waarom? Wat heb ik nou weer gedaan?" vraag ik verwonderd. "Doet hij alsof of is hij nou serieus?" vraagt hij voor de zekerheid aan Alex en Zack. "Ik denk dat hij serieus is." antwoordt Zack nog voor Alex. "Jack, denk nou eens na... Je Belt elke dag met Jamie, je praat elke dag van de tour over haar, je bent jaloers als Matt bij haar is.... Je bent verliefd." verduidelijkt Rian zichzelf. "Ik ben niet verliefd." protesteer ik. "Natuurlijk niet, jullie hebben maar gewoon gekust op de luchthaven. Morgen staat het in alle boekjes. We hebben jullie alleen maar constant naar elkaar zien kijken en jou een hele tour lang 'Jamie dit en Jamie dat' horen zeggen." gaat hij verder. "Ik ben niet verliefd, ik heb haar gewoon graag." houd ik koppig vol. "Jack,stop ermee. Je ontkent het en je blijft het ontkennen, maar iedereen weet wel beter. Mijn dochter heeft ooit een belofte gemaakt nooit verliefd te worden. Je maakt het moeilijk voor haar om die belofte te houden en ik kan niet geloven dat ik dit echt zeg, maar make her break that promise." Ongelovig kijkt iedereen de mama van Jamie aan. "Wat? Ze is gelukkig als ze bij jou is, ze lacht weer sinds jullie vrienden zijn. Ik weet dat ze je graag ziet en jij ziet haar ook graag, dus wat houd je nog tegen?" Onwetend haal ik mijn schouders op. "Wat als ze die belofte houdt?" vraag ik bang voor het antwoord. "Dat zal ze niet." antwoordt ze kort, maar wel heel erg overtuigd.

"Jack, ik denk dat je maar beter de brokken kan proberen te lijmen. Let wel op, ze is gevoelig en kan zo beginnen huilen." Geschrokken kijk ik Matt aan. Huilt Jamie door mij? Meteen loop ik naar buiten en zie daar Jamie zitten. Als je alleen nog maar haar houding ziet, dan merk je al dat het niet goed gaat met haar. Ze zit dan wel met haar rug naar mij, maar ik weet dat ze huilt.

Zonder iets te zeggen neem ik haar in mijn armen. Meteen voel ik hoe ze opspant. "Moet je niet op zoek naar je toekomstige vriendin?" sist ze kwaad. "Nee, er is maar één meisje waar ik om geef." zeg ik bijna onhoorbaar. Het doet pijn haar op zo een manier te horen praten tegen me. "Bespaar het me, Barakat." Ze trekt zich los en wil naar binnen, maar nog net op tijd kan ik haar terugtrekken."Wat is je probleem, Jack? Weet je wat, ga naar huis en blijf weg uit mijn leven! Dan bespaar je me een hoop gepieker!" ze trekt haar pols los en loopt naar binnen. Heeft ze me nou werkelijk gevraagd om uit haar leven te verdwijnen?