Op jacht naar de uitgang

We kijken om ons heen, het is donker, en we zien bijna niks.
Dan valt er ineens iets van het dak, voor het raam.
Nu zien we echt niks meer.
Ik vorm een tak en leg die op de grond.
''Anika, hierzo!''
''Wat, waar?''
''Vuur!''
Mijn spierwitte ogen gloeien op van ongeduld.
Eindelijk heeft Anika het door, en even later hebben we een fakkel, eva houdt deze vast.
We kijken nog eens goed.
De verlichte plaatsen zijn vaak stoffig.
Met een beetje concentratie vorm ik een eikel.
Voorzichtig steek ik die tussen twee tegels.
''Eva, water''
Met haar ene klauw met de fakkel licht Eva bij, dan laat ze een beetje water op het zaadje vallen.
Ik hurk en zeg het plantje: groei, groei!
Ik let er goed op en in een mum van tijd staat er een jonge eik in de kamer.
Ik wijs naar een muur, waar de bladeren van de eik langs schuren.
De wortels slaan langzaam, maar enorm krachtig de muur kapot.
Erachter is het even donker.
Ineens krijg ik een idee.
''Eva, laat naar alle kanten water stromen.
Eva kijkt niet-begrijpend naar me, maar ze laat toch maar stromen.
Ik luister zo goed ik kan, en wijs dan naar rechts.
''Daarheen!''
Na een hele tijd lopen komen we aan bij een gat dat naar buiten leidt.
We zitten middenin een bos.
Het is al ochtend.
''Hoe wist je dat we hierheen moesten?'' vraagt Anika.
''Waar het water niet tegen een muur op knalt, zou de uitgang zijn'' zeg ik.