31. Cure called love.

Het brandalarm schalt schel door de ruimte. Om het nog iets erger te maken, gooi ik de brandende theedoek bij de andere theedoeken. Slechts een enkele seconde kan ik naar het vuur blijven kijken, voor ik mezelf in de duisternis moet laten verdwijnen. Allison, haar vader en een onbekende man rennen langs me heen naar de keuken. Zonder naar het geschreeuw van bevelen te luisteren, ren ik naar de kelder. Bijna ren ik naar binnen als ik een man met een pistool bij Jackson zie staan, op wacht. Snel zet ik een pijl strak, richt en schiet. Recht door de rug naar het hart. De man valt op zijn knieën en vervolgens op de grond. Dood.
Ik stap over hem heen en neem snel de situatie in me op. Hier heb ik namelijk nog niet bij stil gestaan. Hoe moet ik Jackson meekrijgen voor ze terugkomen?
Ik bekijk de kamer en zie tot mijn grote geluk dat er een klein tafeltje met wielen staat. Zo'n tafeltje van het ziekenhuis waar alle scalpels op liggen. Ik gooi alle scalpels en overige gereedschappen van het tafeltje en probeer Jackson er zo goed mogelijk op te zetten. Snel vertrekken we richting de trap.
Met alle kracht til ik het tafeltje de trap op. Nog twee treden. Ik hoor voetstappen dichterbij komen. Nog één tree. Stemmen klinken vlakbij. Ik zet het tafeltje neer en rij snel naar de voordeur. In mijn ooghoek zie ik nog net Allison verbaasd naar mij staan kijken. Ik weet niet of ze echt zo slecht is als ik denk, maar toch moet ik nu opschieten. Als ze eenmaal achter me aankomen, weet ik nog of ik Jackson nog in veiligheid kan brengen. ik weet niet eens waar ik met hem heen moet.
Ik rij door de voordeur de straat op. Rennen, rennen, rennen. Ik stop pas als ik in de hal van mijn huis sta. Zonder na te denken ben ik hierheen gegaan. Niet naar mijn oma's huis, maar naar mijn oude huis.
Ik leg Jackson op de eettafel en doe de gordijnen dicht. Langzaam, steeds sneller ben ik heen en weer te lopen.
'Wat moet ik nou toch doen?' Eindeloos blijf ik die woorden herhalen.
Plots zie ik in mijn ooghoeken beweging. Een zacht gekraak doorbreekt de plotselinge stilte. Zijn cocon breekt. Met ingehouden blijf ik staan kijken. Langzaam beweegt hij zich omhoog.
'Jackson?' Hij draait zich om, zijn ogen zijn geel. Hij opent zijn mond waardoor er een rij lelijke tanden zichtbaar wordt. Een afschuwelijk hoog gekrijs rolt er over zijn lippen.
'Jackson, ik ben het. Jane.'
Hij reageert niet, krijst nogmaals. Zijn hoofd draait schokkerig rond. Zijn huid trilt even waarna er schubben ontstaan.
'Jackson?' Mijn stem is zacht.
Meer schubben ontstaan. Zijn nagels veranderen in lange puntige nagels. Ik blijf staan, blijf ongewillig kijken naar hoe hij veranderd. Daar staat hij dan. De Kanima. Gele ogen met spiraal zwarte irissen. Een geschubde huid van legergroen met zwart. Een staart en nagels die een vloeistof bevatten waardoor je vanaf je nek geheel verlamt.
Ik ben verstijfd, maar niet vang angst. Nee, ik weet dat mijn vriend daarbinnen nog ergens zit. Jackson begint rondjes om me heen te lopen. Alsof ik een prooi ben en hij verzint hoe zijn eerste manier van mishandeling zal zijn.
'Jackson. Ik weet dat je me kan horen', probeer ik.
Hij krijst alleen. Een gevoel van onmacht, weerloosheid spoelt door mij heen. Ik weet niet hoe ik hem kan helpen. Stiles zei laatst dat Jackson een weerwolf behoorde te zijn, maar dat hij vast bleef zitten tijdens de transformatie, omdat hij iets mist. Een innerlijke complicatie. Ik weet niet hoe ik hem kan helpen. Ik voel me machteloos.
Jackson krijst nogmaals. Alsof hij mijn aandacht wil.
Op dat moment hoor ik het gebreek van versplinterend hout. Het volgende moment stormen Derek, Isaac en Scott binnen. Verbaasd, verstard, blijf ik staan. Dit is de eerste keer dat ik ze als wolf zie. Vrij menselijk zijn ze eigenlijk nog. Niet zoals in de gebruikelijke sprookjes.
'Doe hem geen pijn!' gil ik als Derek hem wil aanvallen.
Derek slaat hem, gooit hem tegen de kast. Kwaad ren ik naar Derek, spring op zijn rug. Hij gooit me er hardhandig af, vol tegen een kast. Mijn zicht vervaagt en ergens voel ik een vreselijke pijn.
Isaac kijkt bezorgd naar mij om en valt vervolgens Derek aan. Jackson verdwijnt snel naar buiten en wanneer hij nog één blik omwerpt naar mij, weet ik hoe ik hem kan helpen. Hij heeft dezelfde zwakke plek als mij.
Liefde.


-- Thanks for your support! (: #exams Comment? --