By God, don't let him be dead

Daar lag hij op de keldervloer: haar man, haar grote liefde, de vader van haar zoon. Haar Lucius.
Het was alsof Narcissa de controle van haar lichaam niet meer in eigen handen had. Een kreet van angst kwam omhoog vanuit haar binnenste. Als ze heel eerlijk tegen zichzelf zou zijn, dan zou ze liever hier blijven staan, te bang voor wat haar beneden te wachten staat.
Aangezien Narcissa de controle over haar lichaam nog niet terug had begon ze te trillen als een rietje. Haar benen liepen als vanzelf naar Lucius. In een soort van trance zakte ze op haar knieën naast hem neer, de vieze vloer en het feit dat haar kleding op deze manier aan gort ging negerend.
Ze legde haar hand op zijn nek en ging met haar slanke vingers op zoek naar de plek van zijn slagader, waar ze hopelijk- ‘Bij God, laat hem niet dood zijn,’ fluisterde ze- iets voelde kloppen.
Maar het antwoord was nee. Ze voelde niets, niet eens een hele zwakke hartslag.
Het hele kleine beetje controle waar ze tot nog toe over had beschikt, ebde weg. De tranen die ze zo vaak had weten te bedwingen, stroomden nu over haar wangen.
De blik in haar ogen was het absolute contrast met haar tranen: de blik die vertelde dat de persoon in kwestie wraak wilde. En niet zomaar wraak.
Ondanks alles bleef een stukje van Narcissa logisch nadenken.
Ze besefte plotseling iets wat erg zorgwekkend was.. Draco zat alleen op zijn kamer!