``133``

‘John! Lang geleden dat ik je heb gesproken’ de lach die ik op mijn gezicht had vervaagd snel. ‘wat zeg je? Een ongeluk gehad! Ik kom er nu aan’ even ben ik stil. Snel parkeer ik de Ford naast de weg en voel hoe mijn hart een meter naar beneden zakken. ‘John, nee! Dat kan je niet doen!’ een zucht aan de andere kant doet me beseffen dat ik zijn gedachten niet meer kan laten veranderen. ‘in welk ziekenhuis zijn jullie en onder welke naam?’ John geeft mij de info. ‘John… Bedankt voor alles’

Ik bedank de zuster die me naar de kamer van Dean wijst. ‘Lieverd! Wat is er gebeurt?’ Zijn ogen vinden die van mij. Ik loop op hem af en druk mijn lippen pijnlijk hard op Dean’s hoofdwond. Gelijk slaat hij zijn grote arm om me heen. Wanneer de zuster weg is weet hij niet hoe snel hij me van zich af moet houden. Ik grinnik even en hoor iets op de gang. ‘Alex, je bent er’ mijn glimlach verdwijnt gelijk en ik draai me om naar John. We blijven elkaar lang aan kijken voor hij naar me toe loopt en me snel omhelst. ‘kan je ons eventjes alleen laten?’ met tegenzin loop ik naar de gang. Een lang iemand staat voor me. Mijn ogen volgen van zijn middel tot zijn gezicht. ‘Sammy?’ Zijn mond hoeken schieten bijna omhoog. ‘Alex! Je bent niets veranderd!’ ik grinnik ook even en hij geef me snel een knuffel. Verbaast duw ik tegen zijn buik. Dan trek ik zijn shirt een beetje op. ‘heb je getraind?’ Sam lacht even en knikt. John kijkt me eventjes aan als hij uit de kamer komt en loopt dan weg. Sam en ik lopen terug naar Dean. ‘dus waarom ben je hier?’ vraagt Dean een beetje bot. Ik haal mijn schouders op. ‘je vader belde dat jullie een ongeluk hadden gehad’ Dean knikt en kijkt naar Sam. ‘kan jij misschien een kop koffie helen voor pa?’ Sam knikt langzaam en loopt weg. Ik kijk Dean even aan. ‘als je het wilt weten, ik was niet met Ted. Ik heb een paar zaken voor mezelf gedaan’ Dean knikt langzaam. Dan hoor ik een schreeuw. Mijn hart zakt gelijk naar mijn maag als ik weet wat er is. Ik bijt hard op mijn lip en draai me naar de deur. Er rennen verschillende zusters en dokters naar een kamer niet ver van die van ons vandaan. Mijn voeten gaan zonder dat ik het door heb naar de andere kamer. Sam staat verslagen in de deur opening en als hij me ziet voel ik gelijk zijn armen om me heen. Dan hou ik het ook niet meer. Tranen stromen over mijn wangen als ik John in het ziekenhuisbed zie liggen. Hij had verteld dat hij zich wilde op offeren voor Dean, ik was het er niet mee eens, maar wat zou ik er tegen kunnen doen.