Living forever 20.4

Siva
We, Tom, Jay, Trudy en ik, zaten met zijn allen zwijgend in een van de paleizen. Ik stond op en begon te ijsberen. Nu ik niet meer in een levensgevaarlijke situatie zat, was er niets meer om me af te leiden. De pijn in mijn lichaam was niet meer te negeren. Ik miste haar. Dit deed meer pijn dan mijn hart uit mijn lichaam gerukt, dan mijn armen van mijn lichaam getrokken, dan in vuur liggen.
'Waar denk je aan Engel?' Vroeg Trudy. Ik keek naar mijn voeten en hoorde Jay zachtjes 'Lupe' mompelen. 'Een mensenvrouw?' Ik knikte en weigerde nog altijd iemand aan te kijken. Begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik me schaam voor Luppe, maar om de medelijden in de ogen van mijn vrienden te moeten zien was te veel om er nog bij te dragen. Dit was beter voor haar, nu was ze veilig. Ze had geen last van al die engelen- en elfenshit. Ze was veilig, toch?
'Kunnen ze haar vinden?' Vroeg ik gehaast aan Trudy. 'De engelen, de krachten, kunnen die haar vinden?'
'Bet is mogelijk...' Zei Trudy aarzelend. 'Maar de kans dat...'
'Ik moet haar vinden,' mompelde ik.
'Je lijd ze zo alleen maar naar haar toe,' zei Trudy.
'Maar wat moet ik dan?' riep ik uit. Max en Nathan kwamen binnen lopen. Jay keek ongemakkelijk naar Max en toen weer naar Tom. We hadden het niet meer gehad over de tweede ontmoeting tussen Max en Trudy.
'Ik heb een paar vragen,' zei Nathan zachtjes. 'Om te beginnen wie zijn mijn ouders? Max wist het niet.'
'Je ouders zijn vermoord door heksen,' zei Trudy. 'Je moeder had jou vlak na geboorte aan mij gegeven en ik gaf je op mijn beurt weer aan Max die je bij de mensen zou verstoppen.' Nathan knikte zachtjes.
'En mijn elfen magie?' Vroeg hij zachtjes. Ik zuchtte en kreeg de neiging om te gaan schreeuwen. Ik wilde naar Luppe, ik wilde haar in mijn armen en ik wilde haar veilig. Een combinatie die niet samen leek te gaan.
'Siva,' zei Max voorzichtig. 'Kalmeer!' Ik keek hem verbaasd aan. 'Rustig oké alles komt goed.'