Total Opposites

Andreas stond zoals gewoonlijk op me te wachten en knuffelde me kort toen hij me zag. Het was duidelijk te zien dat hij een kater had maar hij deed moeite om het te verstoppen. Ik wilde hem eigenlijk vragen stellen over zijn gedrag gisteren maar ik was bang dat ik hem daarmee zou kwetsen of misschien herinnerde ik hem dan wel aan iets dat hij wilde vergeten. Hij had problemen thuis, zoveel wist ik ondertussen al wel maar wie had dat tegenwoordig niet?
'Je hebt je ketting aan,' lachte hij tevreden.
'Natuurlijk'
Ik wist dat het hem gelukkig maakte dus besloot ik om die ketting altijd aan te houden. Andreas bekeek me als zijn beste vriend en bekeek me altijd met dezelfde vrolijke ogen. Ik had dus het recht niet om hem van me af te stoten, ook al was ik liever alleen. Hij was trouwens ook de enigste vriend die ik ooit had, dus was ik wel dankbaar.
'Vond je het leuk gisteren?' vroeg hij vol hoop.
'Het beste feestje dat ik ooit heb gehad,' zei ik met een glimlach.
Hij werd er helemaal vrolijk van. Ik voelde me schuldig voor mijn eigen onverschilligheid. Hij had moeite gedaan om me vrolijk te maken omdat hij wist dat ik thuis altijd alleen was. Dat hij te snel dronken was en droevig eruit zag, was natuurlijk niet het plan maar hij had zijn best gedaan.

Een paar minuten later ging de eerste bel en dus gingen we naar onze klas. Andreas legde zijn zwaar hoofd direct op de tafel en zuchtte diep uit. Ik zat naast hem en keek verveeld naar buiten.
'Er is vandaag een nieuwe leerling. Het is al laat in het jaar dus help hem een beetje,' zei de leerkracht.
Ik had geen interesse in de nieuwe leerling maar jammer genoeg trok hij mijn aandacht, toen hij achter Andreas en mij ging zitten.
'Wat doe jij hier?' vroeg ik geschrokken.
'Leren?' lachte hij.
'Waarom ben je naar deze school gekomen?'
'Het is de enige school die zo dicht bij is en nu is ze nog beter omdat jij hier blijkbaar ook zit. Wat een toeval,' glimlachte hij.
Ik rolde met mijn ogen en keek verder naar buiten. Hij sprak tegen me alsof we beste vrienden waren en dat irriteerde me. Het was een onaangenaam gevoel om te weten dat er mensen waren die me dachten te kennen. Ik wilde liefst een figuur zijn dat in de schaduw van het school was. Ik wilde niet opgemerkt worden.
'Is dat je vriend?' vroeg hij, wijzend naar de slapende Andreas.
Ik knikte kort.
'Blijkbaar heeft hij op je verjaardag meer gedronken dan jou,' lachte hij.
'Laat hem met rust,' gromde ik.
'Hoe was je naam ook weer?'
'Bill'
'Ik ben Tom. Nog eens aangenaam om je te leren kennen'
Wat haatte ik zijn eeuwig glimlachende mond. Zag hij dan niet dat ik niet wilde spreken? Ik besloot om hem te negeren en gelukkig stopte hij na vijf minuten eindelijk met praten. Diep in mijn gedachten zag ik mijn mes, waardoor er een onweerstaanbaar verlangen kwam om te snijden. School duurde echter nog enkele uren, wat veel te lang was. Ik stak mijn hand op om te vragen of dat ik naar de wc kon gaan. Gelukkig mocht het, dus rende ik snel naar de wc en sloot me op in een hokje. Ik had echter niks bij dat scherp genoeg was dus keek ik om me heen. Mijn oog viel op de houder van het wc papier. Het was gemaakt van ijzer of aluminium, het verschil kende ik niet. Het had twee rechte hoeken die niet afgerond waren, dus gebruikte ik dat. De positie was onhandig maar na een tijd was het me gelukt om een diepe wond in mijn pols te veroorzaken. Een fijn straaltje bloed druppelde van mijn arm af en spatte uit elkaar op de koude grond. Gefascineerd keek ik toe en veegde het af met wc papier. Het bloedde direct verder, dus herhaalde ik dat enkele keren. Ik klemde mijn tanden op elkaar door de pijn. Toen ik klaar was, spoelde ik de wc door want het leek alsof iemand een harde bloedneus heeft gehad. Ik wist dat ik niet normaal was om dit denken maar hoe dieper de wond was, hoe mooier het was en hoe beter ik me ging voelen. Door dat te denken, was ik al twee keer naar het ziekenhuis moeten gaan. Of dat het toen zelfmoordpogingen waren of niet, dat wist ik zelf niet echt.

'Gaan we samen naar huis? Alsjeblieft?' vroeg Tom smekend.
De laatste bel was gegaan en ik was samen met Andreas naar buiten gegaan. Hij moest echter de andere kant uit en dus had ik Tom achter me aan lopen. Hij leek op een straathond. Hij negeerde mijn zwijgende woorden en volgde me vrolijk.
'Wat een saaie eerste dag. Ik dacht dat het nooit voorbij zou gaan!'
Ook al was school al een tijdje bezig, hij had niet echt veel moeite gedaan om te kunnen volgen.
'En al die andere leerlingen waren zo saai. Niemand sprak, ze leken wel op slapende zombies!'
Merkte hij dan niet dat ik niet luisterde? Hij bleef maar praten over de schooldag en liet zich niet storen door mijn gedrag.
'Wat ga jij doen als je thuis bent?' vroeg hij vrolijk.
Ik trok mijn schouders vaag op en zuchtte diep uit.
'Wil je iets samen doen?'
'Moet jij niet met je zusje spelen?'
'Nina? Nee, ze speelt liever met haar poppen. Ik ben toch te oud om met haar te spelen. Soms zit ze wel eens in mijn kamer te tekenen terwijl ik tv kijk, dus het is niet zo dat we vreemden voor elkaar zijn. Ze is ook niet mijn echte zusje, want mijn moeder is terug getrouwd na een vervelende scheiding. De nieuwe man had Nina al maar ze werd direct in de familie geaccepteerd'
'Praat jij altijd zo veel?'
'Praat jij altijd zo weinig?' vroeg hij lachend.