|Five|

“Dus je gaat na de vakantie naar Nieuw-Zeeland?” vraagt Noah.
Ik knikt en voel de tranen al opkomen.
“Ik wil niet, Noah. Ik wil hier blijven, bij jou.” jammer ik.
“Dat snap ik, maar je vader heeft je al ingeschreven en misschien is het wel een hele goede school.”
“Misschien ja.” mompel ik.
Noah slaat zijn armen om me heen en ik verschuil mijn gezicht in zijn shirt. Ik snuif zijn lichaamsgeur op en laat het lanzaam tot me doordringen; dit zal ik moeten missen. Zijn warme knuffels en die rillingen, die langs mijn rug glijden wanneer zijn zwoele stem iets in mijn oor fluistert.
“Ik hou van je.” fluister ik.
“Ik hou ook van jou.” fluistert hij terug.
“Ik zal je missen.”
“Ik jou ook, maar eerst zorgen we voor de beste zomer ooit.”
Ik glimlach. Hij had gelijk, eerst zorgen voor een leuke zomer en dan pas druk maken over school.
“Kom je me wel een keer opzoeken?” piep ik.
“Natuurlijk!” Noah glimlacht.
“Beloof je dat?”
“Dat beloof ik.”
Een tijdje staan we met zijn tweeën voor ons uit te staren.
“Ga je mee naar huis?” doorbreekt Noah de stilte.
Ik knik. Noah drukt een kus op mijn lippen en draait zich langzaam om. We lopen een klein stukje, tot we weer voor Noahs huis staan.
“Ik ga maar eens.” fluister ik.
“Nee wacht, blijf hier!”
Ik voel mijn wangen kleuren. Dit was precies waar ik stiekem op gehoopt had.
“Oké.” giechel ik.
Noah trekt me aan mijn hand het huis binnen, waarvan hij de voordeur net had opengedaan. De deur valt langzaam achter me in het slot en Noah schopt zijn schoenen uit. Ik kijk naar mijn tenen, die bruin zijn van de modder.
“Ik… heb vieze voeten.” zeg ik zacht. waarna ik opkijk naar Noah.
“Doe je schoenen uit.” commandeert Noah.
Ik wil reageren als: ‘Oké baas’ of ‘Natuurlijk meneer Horan’ maar ik doe het niet, omdat ik weet dat hij er een hekel aan heeft.
Gehoorzaam doe ik mijn sandaaltjes uit en kijk weer richting Noah.
“Ga op de trap zitten.”
Alweer doe ik gehoorzaam wat hij zegt. Noah pakt mijn smerige voeten en schuift er een dikke sok omheen. Hetzelfde doet hij met mijn andere voet. Hij geeft een zacht klopje op mijn onderbeen en staat op uit zijn hurkpositie.
“Zo, nu ziet niemand er iets van.” zegt hij.
Een kleine giechel ontsnapt uit mijn mond en ik sta ook op. Noah maakt de deur naar de wonkamer open en drie paar ogen staren ons aan.