Six.

Tamar POV
Lachend ren je achter Ginny aan door het koele gras. Het is fris buiten, maar toch heb je het warm. Je hart loopt over van geluk, wat een groot voordeel is om het warm te krijgen. Ron heeft jullie opgedragen je te verstoppen, ergens in de buurt van het meer. Je grinnikt, hij zal je nooit krijgen. Snel trek je trui uit en verstop je hem in een holle boom. Een rilling gaat door je lichaam. Het is toch best koud, en je moet het meer nog in... Noujaa, het water wordt er echt niet warmer op als je hier blijft staan treuzelen. Je spreekt een bubbelbol-bezwering uit en duikt met een soepele beweging het water in. Een golf van koude overspoelt je, en bibberend kom je voorzichtig weer boven. Je ziet Ron een eindje verderop tussen de bomen zoeken, en Harry jou kant op komen. Snel duik je weer onder. Met lange, stevige slagen laat je Zweinstein en zijn bewoners achter je en zwem je de donkere dieptes van het Zwarte Meer tegemoet.

Na een tijdje in een rechte lijn naar beneden te hebben gezwommen word het water steeds kouder en komt de bodem in zicht. Je wist dat het meer diep was, maar zo donker?! 'Lumos Maxima!' De punt van je toverstok licht fel op, en alles om je heen baadt onmiddelijk in een helder, wit licht. Je kijkt rustig om je heen, er is zo veel te zien! Een nieuwsgierig visje zwemt voorzichtig jou kant op. Je grinnikt en blaast zachtjes een stroompje bubbels zijn kant op. Het visje schrikt zich een hoedje en zwemt hard weg. Je zwemt nog even rond, als je het zat word. Ron en Harry zullen het nu wel opgegeven hebben, je bent al zo lang weg! Rustig zwem je weer naar de oppervlakte, op weg terug naar de frisse nachtlucht.

Harry POV
'Tamar! Kom maar tevoorschijn! Je hebt gewonnen!' roept Ginny bezorgd. Tamar is al een lange tijd weg, en jullie hebben Ginny al lang gevonden. Het begint buiten steeds donkerder te worden, en jullie moeten van Perkamentus om 10 uur binnen zijn. Je loopt naar het groepje waar je dacht Tamar het laatst te hebben gehoord. Speurend kijk je rond, maar je ziet niets. Je slaakt een diepe zucht en wil al verder lopen, als je iets in holle boom ziet liggen. Je loopt er voorzichtig naartoe. Het is een mooie, dieprode trui met een engel erop. Je herkent hem meteen, die had Tamar net aan. Je pakt de trui en drukt hem tegen je aan. Het is veel te koud om zonder trui of vest rond te lopen, dus moet Tamar ergens heen gegaan zijn waar het nog kouder is... Het Zwarte Meer! Je draait je om en roept de anderen. 'Hee jongens, ik heb Tamar's trui gevonden, en ik denk da...' 'AANVALUUHH!' hoor je opeens achter je, uit de richting van het meer. Ron valt van schrik achterover en Ginny springt gillend achter een boom, waardoor jij natuurlijk de volle laag krijgt. Een enorme plens water overvalt je en druipend blijf je staan. Een prachtige, zuivere lach doorbreekt de stilte die volgt. Ginny en Tamar schieten bijna tegelijk in de lach, en samen proesten ze het uit. 'Tamaaaar!' schreeuw je quasi-boos. Ze ligt zo in een lachstuip dat ze niet kan bewegen, wat mooi uitkomt voor jou. Je wenkt Ron en samen gooien jullie haar terug naar waar ze net vandaan kwam. (het meer dus) Ook Ginny word koelbloedig het inmiddels ijskoude meer ingegooig. Nu zijn jullie aan de beurt voor de slappe lach, en de tranen stromen over je wangen. 'Hee kinders, zo ist wel genoeg. Naar bed motte jullie!' hoor je een bekende stem achter je, en vrijwel meteen word je aan je kraag opgetild en afgeklopt. Lachend trekt Tamar haar trui aan, en samen lopen jullie naar binnen. Dit had je zo gemist. Je weet nu eindelijk de belangrijkste reden waarom Zweinstein als een thuis voor je is. Je vrienden.