Chapter O.42

Mijn dagen nemen een vaste routine aan, en bijna elke avond breng ik bij Severus door. Een enkele avond, meestal om de week, ben ik bij Albus Dumbledore die me de fijnste details uitlegt van hun plan zodat ik niet zal falen en Severus niet door de mand zal vallen door mijn onhandigheid. Ik snap niet hoe het schoolhoofd zijn eigen dood zo rustig met mij en met Severus kan bespreken, hij komt zo achteloos over. "Vind U het dan helemaal niet erg om te sterven?" Had ik een keer voorzichtig gevraagd. Het schoolhoofd had me doordringend aangekeken. "Mijn tijd is gekomen Kristen." Was zijn simpele antwoord geweest, waarna hij had geglimlachd.

Mijn taak in het hele plan was om met Malfoy naar de astronomie toren te gaan en hem de nodige steun te geven. Malfoy wist al dat ik het wist, en hij was stomverbaasd geweest, net zoals The Lord, maar hij scheen het wel goed te keuren. Een keer in de week bracht ik een middag met Malfoy en Severus door om het plan keer op keer weer te bespreken, en het in onze hoofden te stampen tot in het kleinste detail. Er mocht immers niets mis gaan.

Daar naast gaf ik ook nog eens les, en moest ik Harry, Ron en Hermoine in de gaten houden. Harry scheen door te hebben dat er iets gaande was in de school maar hij kon er zijn vinger niet op leggen. Ik had een keer nonchalant aan Hermoine gevraagd wat Harry dacht en het antwoord verontruste me. Hij wist veel te veel. Ik had het natuurlijk aan Dumbledore verteld, en ik verhinderde Harry zodat hij niet meer te weten kwam.

Het einde van het schooljaar naderde veel te snel. Ik lag hele avonden in de armen van Severus, zonder een woord te zeggen, gewoon omdat we bij elkaar wouden zijn. Ik hield met hart en ziel van deze man, en ik wou hem voor geen mogelijkheid kwijt. Maar binnenkort zouden er veranderingen plaatsvinden in ons leven.