Meetings Can Be Pretty Wet

De donkere lucht die over me heen hing maakte me als een onzichtbare gedaante die door het park wandelde. Het weinige licht dat van de mensen hun huis kwam, was juist genoeg om niet over takken of stenen te struikelen. Ik vroeg me af waarom ik hier eenzaam buiten zat terwijl anderen gezellig bij elkaar voor de tv zaten. Ik kon toch onmogelijk de enige zijn die zich zo voelde als nu? Met een diepe zucht ging ik op het gras zitten en keek naar de grote vijver die zich in het midden van het park bevond. De sterren glinsterden in het stille water. Er was niemand anders in de omgeving te zien, dus zocht ik een tak met een afgebroken punt. Ik schoof mijn mouw naar boven en kraste dan met de tak over mijn gewonde huid. Het vormde geen echte sneeën maar het werd geschaafd en rood. De irriterende pijn voelde goed aan. Het gaf me een kick, net alsof ik drugs zou genomen hebben. Waarschijnlijk voelde een adrenaline junkie dit gevoel ook nadat hij van een grote rots was gesprongen. De sensatie die door elke zenuw van mijn lichaam ging, liet me voelen dat ik nog leefde. Dat ik nog degelijk op deze wereld was en dat mijn emotieloos masker me nog niet helemaal had opgegeten. Tegelijk ontstonden er tranen in de hoeken van mijn ogen omdat ik wist dat dit niet zo hoorde te zijn. Ik kon er echter niks aan doen, ik had dit te erg nodig en kon mezelf niet meer stoppen. Gefrustreerd gooide ik de tak weg en deed mijn mouw weer over mijn arm. Er was niets te zien. Enkel ik wist hoe het onder mijn vest eruit zag. Plots schrok ik me rot door een geluid dat achter mijn rug was, waardoor ik recht sprong en struikelde. Het was weer mijn ongeluk dat wilde dat ik toevallig in de vijver viel. Hoestend kwam ik weer boven water en veegde mijn haar uit mijn gezicht.
'Sorry, heb ik je laten schrikken?' vroeg iemand lachend.
Aangezien het donker was, was het moeilijk om te zien wie het was maar toen ik moeizaam uit de vijver klom, kon ik zien dat het mijn nieuwe buurjongen was.
'Het spijt me, dat was niet mijn bedoeling,' zei hij, terwijl hij bijna stikte van het lachen.
Kwaad liep ik naar hem toe en duwde hem hard weg.
'Als het je spijt, wees dan eerlijk en lach me niet uit! Of wil je misschien ook een duik nemen?'
'Haha, het spijt me echt, sorry,' zei hij met een halve lach.
Ik rolde ongeïnteresseerd met mijn ogen, pakte mijn vest vast en wrong het een beetje uit. Het water maakte mijn kleren zwaar.
'Als je wil, mag je mijn vest wel hebben. Die is nog droog,' grinnikte hij.
Kwaad keek ik hem aan maar hij barstte enkel weer in lachen uit. Ik greep hem bij zijn kraag vast en voordat hij het wist, belande hij in de vijver. Hoestend kwam hij weer boven water en keek me vreemd aan.
'Je eigen schuld,' zei ik, terwijl ik mijn tong uitstak.
Ook hij klom moeizaam weer eruit en wrong zijn natte kleren zo goed mogelijk uit.
'Jij kan echt niet tegen een grapje,' zei hij grinnikend.
'Stop met lachen! Of wil je misschien nog eens een keertje erin vliegen?'
'Haha, sorry'
Ik ging zitten en trok mijn schoenen uit. Het water liep eruit. De buurjongen volgde mijn voorbeeld en plofte naast me neer. Hij trok ook zijn sokken uit en daarna volgde zijn dikke vest. Ik keek vreemd naar zijn armen en schudde mijn hoofd. Waarom had ik littekens verwacht? Ik was de enige die dat had want andere mensen waren normaal en deden zichzelf niets aan.
'Je kan best je vest uit doen, anders weegt het 20 kilo,' lachte hij.
'Nee dank je, ik hou het liever aan. Het is te koud,' zei ik.
Hij slikte de leugen alsof het cake was en vroeg zich niks raar af. Hij was helemaal niet beschaamd om zijn armen te laten zien, wat me jaloers maakte. Toch hield ik teveel van mijn littekens om ze weg te wensen. Ze maakten me tot wie ik was.
'Ik denk dat ik maar eens naar huis ga voordat ik ziek word' zei hij.
'Ja, ik ook'
'Wat deed je hier eigenlijk om dit uur? Moet je niet slapen?'
'En jij dan? Jij bent hier toch ook?'
'Ja maar ik heb moeilijkheden met slapen. Een soort vorm van slapeloosheid. En jij?'
Ik haalde onverschillig mijn schouders op en staarde naar het mooie water van de vijver.
'Mag je dan zo laat nog buiten zijn van je ouders?' vroeg hij bezorgd.
'Die werken 's nachts dus niemand merkt het'
'En waarom slaap je dan niet liever? Ben je dan niet eenzaam als je nog wakker bent?'
'Niet echt. Ik ben graag alleen,' zei ik kort.
'Niemand is graag alleen en de mensen die dat zeggen, zijn juist het eenzaamst'