The Dragon Necklace

Toen ik de school binnen stapte en alle starende blikken negeerde, liep Andreas op me af en pakte me stevig vast. Geschrokken vroeg ik me af wat die overdreven aandacht betekende en die vraag werd ook al snel beantwoord.
'Gelukkige verjaardag, Bill!' riep hij vrolijk.
'Je bent de enige die het herinnerd heeft. Ik was het zelf vergeten,' lachte ik.
'Hoe kan je je eigen verjaardag vergeten? Dat is nog belangrijker als Nutella!'
'Jij en je Nutella verslaving,' zei ik, terwijl ik met mijn ogen rolde.
'Ik heb een geschenk voor je maar verwacht niet teveel! Het is maar iets klein,' zei hij hyperactief.
Hij drukte een zakje van Claire's in mijn handen en keek me vol verwachting aan.
'Is dat niet die winkel in het shoppingcenter die vooral voor meisjes is?' vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw.
'Ja maar je gaat het leuk vinden, geloof me!'
Ik probeerde mijn lach in te houden toen ik me voorstelde hoe hij daar tussen alle meisjes stond en raar bekeken werd. Het deed wel goed om te weten dat hij zoveel voor me deed, ook al vroeg ik niks. Ik keek in het zakje en vond een lange ketting met een draakje als aanhanger. Geschrokken keek ik hem aan en wist niet wat zeggen. Hij stond me enkel aan te kijken met een brede grijns op zijn gezicht.
'Hoe weet je dat ik van draken hou?'
'Dat heb je ooit eens een keertje gezegd'
'En zoiets blijft in je hersenen zitten terwijl de logische leerstof van school er niet in blijft?' grinnikte ik.
'Ik onthoud enkel wat echt belangrijk is,' zei hij, alsof het niets was.
Ik deed de ketting over mijn hoofd en knuffelde Andreas als dankjewel. Hij leek wel vrolijker als mij te zijn maar hij was dan ook dat soort mens dat liever iets gaf dan iets kreeg.
'Bedankt'
'Graag gedaan. Ga je een feestje houden?'
'Ik denk het niet. Mam en pap moeten gaan werken en ik denk niet dat ze het graag zouden hebben als ik achter hun rug een feestje geef. Met deze ketting ben ik blij genoeg'
'Een verjaardag moet gevierd worden. Hoe erg is dat wel niet,' zei hij zielig.
'Je zaagt er elk jaar weer over, ook al weet je dat er nooit iets met mijn verjaardag gedaan word'
'Kom dan bij mij vieren! Je ouders zijn gaan werken, dus kunnen ze niet weten of dat je wel degelijk thuis bent,' zei hij vrolijk.
'Goed dan, omdat jij het bent'

Nadat we enkele uren verveeld in de klas gezeten hadden, konden we eindelijk naar huis gaan. Ik stapte deze keer met Andreas mee en wist dat het een leuk feestje zou worden maar tegelijk zou het me ook droevig maken. Ik hield niet echt van mensen en voelde me altijd op de verkeerde plaats. Het was moeilijk om een lach op mijn gezicht te trekken aangezien ik alles altijd in mezelf had opgesloten. Ondertussen had ik geen masker meer op maar vroeg ik mezelf af of dat ik echt zo gevoelloos was geworden. Ik voelde nooit plezier of woede, het was alsof ik heel de dag door verdoofd was. Ik was de realiteit al jaren geleden verloren, zonder dat ik precies wist wanneer het begonnen was.
'Neem er nog eentje, Billy Bolly,' lachte Andreas vrolijk.
Hij gooide het vijfde flesje bier naar me en struikelde dan over zijn eigen voeten. Hij viel gelukkig op een zacht kussen dat op de grond lag. Hij lachte op een rare manier en kroop dan moeizaam weer recht. Waar zijn ouders waren wist ik niet maar ik durfde niet te vragen. Hij had duidelijk een reden nodig gehad om te kunnen drinken, daarom had hij me uitgenodigd. Had hij problemen met zijn ouders? Ik hoorde hem nooit klagen maar dat betekende nog niet dat er daarom niets was. Ik was immers niet de enige puber die vond dat zijn leven moeilijk was.
'Ik denk dat je beter kan stoppen. Je hebt genoeg gehad,' zei ik, terwijl ik zijn flesje bier uit zijn handen trok.
'Wat? Waarom? Je bent zo'n plezier verderver, Bill,' jammerde hij dronken.
'Ja, je hebt gelijk. Kom nu, stop met drinken'
Ik trok hem van zijn plaats af en sleepte hem naar zijn kamer. Hij liet zich hangen en grinnikte op een domme manier. Met enige moeite duwde ik hem op zijn bed en legde het deken over hem heen. Hij mompelde nog iets maar viel daarna direct in slaap. Arme Andreas, hij had waarschijnlijk ook iemand nodig waarop hij kon steunen. Ik zuchtte diep uit en ging dan weer naar de woonkamer. Ik zocht papier en een pen en schreef dan dat het leuk was en dat ik hem nog eens bedankte voor de ketting. Daarna ging ik naar buiten, deed de deur op slot en stak de sleutel door de brievenbus die in de deur verwerkt was. De nacht was fris en helder, met enkele sterren aan de hemel. Ik was nog niet moe, ook al was het al laat. Er was toch niemand die thuis om me wachtte, dus besloot ik om een wandeling te maken. Daardoor merkte ik dat ik toch meer gedronken had dan ik dacht.