49.

Zayn Malik POV

Ik had met Louis over de telefoon alles uitgelegd en Harry naar hem gestuurd. Ik had nu ondertussen al een uur niks gehoord van hen, dus ik veronderstelde dat alles wel weer terug goed zou komen. Door Harry zijn problemen, was ik mijn eigen problemen een beetje vergeten. Ze waren er nog, maar ik had ze even buitengesloten, en nu Harry weg was, leek het wel of ze allemaal in een keer terug kwamen. Ik voelde me schuldig, meer dan schuldig om wat ik had gezegd. Ik had het kunnen weten... Eigenlijk wist ik het al toen ik de woorden nog maar net had uitgesproken dat ik mij schuldig zou voelen, maar toch kon ik de woorden niet tegenhouden. Slim, Zayn, heel slim...

Mijn telefoon trilde. 'Harry' las ik van het schermpje af. Ik zuchtte. 'Hey,' zei ik. 'Zayn, ik wil je even bedanken,' zei hij zachtjes. 'Je moet me niet bedanken, dat is wat vrienden doen,' zei ik met een kleine glimlach. 'Nee, Zayn. Ik meen het, dankjewel,' zei hij. 'Graag gedaan,' zei ik nog steeds glimlachend. 'Maar ehm, nu moet ik terug weg, daag,' zei hij snel en hij hing op. Ok dat was raar? Ik haalde mijn schouders op en besteedde er verder geen aandacht meer aan, want mijn gedachten gingen weer terug naar Stephanie.

Wat moest ik nu? Ik wist dat ik ook nog steeds van haar hield, maar ik wilde niet aan mijn gevoelens toegeven. Waarschijnlijk wilde ze me na mijn uitbarsting niet eens meer zien. Natuurlijk kon ik het haar niet kwalijk nemen, ik was ook lelijk tekeer gegaan. Ik zuchtte en stond op, ik moest haar mijn excuses aanbieden...