48.

Zayn POV

De voorbije week had ik niet veel meer aan Stephanie gedacht. Alleen 's avonds in mijn bed dacht ik even aan haar, maar voor de rest niet meer. Ik had er gewoon geen tijd meer voor. Harry ging er helemaal onderdoor. Ik vraag me af of ik ook zo was toen Stephanie mij gebruikt had. Het brak mij om mijn beste vriend zo gebroken te zien.

'Verdomme!' hoorde ik Harry vloeken. Hij was in de woonkamer en ik was in de keuken een maaltijd aan het bereiden. Het was maar spaghetti, maar ik was al blij dat ik dat kon koken. Voor alle veiligheid zette ik de spaghetti van het vuur en ging naar de woonkamer. 'Wat is er?' vroeg ik verbaasd. Ik zag hoe Harry naar de muur recht voor hem keek. Ik volgde zijn blik en zag zijn gsm op de grond liggen. In zijn scherm zaten heel veel kleine barstjes. Meteen kreeg ik een déjà-vu gevoel. Ik stapte op Harry af en ging op mijn hurken voor hem zitten terwijl ik mijn handen op zijn knieën lag. 'Harry, wat is er gebeurd?' vroeg ik. 'Louis belde mij weer opnieuw, ik word er gek van,' zei hij. Ik zuchtte en keek hem aan. 'Harry, misschien wordt het tijd om eens naar hem te luisteren. Hij belt je niet voor niets zo vaak op. Hij mist je,' zei ik. Hij keek mij recht in mijn ogen aan en meteen zag ik zijn gebroken blik. 'Nee, dat doet hij niet, Zayn. Waarschijnlijk belt hij gewoon dat ik mijn spullen moet komen halen, zodat het definitief is,' zei hij. 'Als je je telefoon niet opneemt, zul je het niet weten.' Ik keek achterom naar zijn gsm en zuchtte nog eens. Ik stond op en nam mijn gsm uit mijn zak. 'Wat doe je?' vroeg Harry. 'Louis bellen,' antwoordde ik kort. 'Nee, Zayn, alsjeblieft!' hoorde ik Harry nog zeggen, maar het was al te laat, ik had al op het groene hoorntje gedrukt. 'Met Louis,' hoorde ik Louis zacht zeggen. Harry bleef mij nieuwsgierig aankijken. 'Jij en Harry moeten praten.'