Help me!

Ooit willen weten hoe het is om ‘levend begraven’ te zijn net zoals in de film ‘Buried?’. Nou ik kan je dit vertellen: het zuigt. Ok, ik lig hier dan niet 12 meter onder de grond maar ik begin wel behoorlijk claustrofobisch te worden in deze kleine ruimte. Vooral omdat ik die moet delen met iemand. En nee, ik heb dan ook niet het geluk dat die persoon toevallig Ryan Renolds is. Ik zit hier nu ongeveer 10 minuten met iemand die op dit moment heel irritant is en er voor zorgt dat ik helemaal krankzinnig word. Die persoon is niemand minder dan Damon Salvatore. Damon Salvatore, broer van Stefan Salvatore en heeft dan ook duidelijk het idee dat hij sterker is dan zijn 'broertje'. Het valt niet te ontkennen dat hij daar waarschijnlijk gelijk in heeft aangezien hij niet 'op konijntjes' leeft. Tenminste, dat maak ik op uit het verhaal wat nu al 10 minuten gaande is. Bovendien heb ik het idee dat hij ondertussen met me zit te flirten. Of is dat gewoon een of ander effect van mijn waanzin? Ik denk eigenlijk van wel want zelfs Damon zou daar in deze situatie daar niet aan denken. Alhoewel.... het is Damon. Maar op dit moment wil ik helemaal niks met hem te maken hebben. Ik focus me gewoon op een oplossing om uit deze kist te komen. Ik moet hier zo snel mogelijk weg of ik krijg nog een aanval. Of het komt gewoon doordat ik hier met HEM in een doodskist lig. Nog maar 10 minuten hier en ik word nu al helemaal gek. O god...nog even en ik draai helemaal door…..






‘Wat zit je te staren?’. ‘Ik?, ik zit helemaal niet te staren en trouwens het is de enige kant die ik op kan kijken’. De woorden leken eerder op haar hals gericht te zijn dan op haarzelf. ‘Je kan toch opzij kijken en hou op met dat gehijg!’, snauwde ze zowat terug. ‘Maar ik krijg moeite me ademen!’ was zijn zogenaamd beknepen antwoord. Ze kreeg geen medelijden. ‘Luister, geloof nou maar niet dat ik dat geloof en trouwens vampiers hoeven technisch gezien niet een te ademen!’, kaatste ze terug terwijl ze steeds meer moeite leek te hebben om normaal te kunnen ademen. Hij leek het te kunnen horen en begon zelf te lachen. Haar handen balden zich to vuisten. Ze lagen hier in een freaking lijkkist en Damon zat haar gewoon belachelijk te maken! ‘Kom op Camil niet zo geprikkeld, ik zit je alleen maar te stangen’, zei hij met een wolfachtige grijns. Ze wist niet wat ze liever wou. Dat het licht van haar mobiel het deed of dat op elk moment het toontje van de batterij weerklonk zodat alles in donker gehuld werd. Zodat ze hem even niet meer hoefde te zien. Ze merkte dat haar handen wat begonnen te tintelen.




De glimlach op zijn gezicht vertok zich tot een streep. Een paar dagen was hij nog te dronken geweest om na te denken over wat er nou precies gebeurd was bij haar thuis. Toen hij eenmaal de volgende ochtend op was gestaan had ik me pas bij het jagen gerealiseerd dat hij toen te ver was gegaan. Het was normaal niks voor hem om me daar druk om te maken en normaal zou hij zich er ook niks van aan trekken. Maar toen was het anders.


Thuis kreeg hij het gevoel dat hem iets dwars zat maar niet weg en uiteindelijk vond hij zichzelf zoekend naar manieren om zich af te leiden. Hij was geïrriteerd, voelde zich niet op zijn gemak in de grote ruimte en bovendien verveelde hij zich dood. Uiteindelijk deed hij wat hij normaal ook altijd deed als hij zich verveelde. Maar toen hij was het hele huis doorgelopen zonder ook maar enig teken van zijn ‘broertje’ waarna hij toch nog weer in de woonkamer belande. Hij had uiteindelijk maar de deur van de drankkast opengerukt en had de eerste karaf die hij zag gepakt. De drank die hij had ingeschonken, sloeg hij in een keer achterover en had het glas met een dreun weer op de houten tafel gezet. Chagrijnig keek hij voor zich uit. Hij had daarna de barst in het glas opgemerkt die kennelijk nadat er zoveel kracht gezet op was ontstaan. Damon bleef er enige tijd naar staren. Zijn hand die het glas nu weer omvatte verstevigde zijn grip. Hij pakte het glas weer langzaam op en vervolgens vloog het met enorme snelheid door de kamer. Een regen van glas ontstond toen het glas met de muur in contact kwam en het geluid van rinkelend glas vulde de kamer. Hij liet zich toen hij eenmaal weer wat gekalmeerd was op de bank vallen en keek naar het vuur wat in de haard fel knisperde.Hij kon maar niet begrijpen waarom hij zo met Camille’s reactie in zat. Hij was Damon Salvatore, meestal duurde het maar enkele minuten voordat hij wel weer iemand gevonden had. Iets in hem zei dat het deze keer wat moeilijker zou gaan. Die avond waren er nog heel wat flessen doorheen gegaan.


Hij wilde niet dat ze hem als een klootzak zag en wilde er dan ook wat aan doen. Hoe hij de laatste tijd ook probeerde, ze leek hem zoveel mogelijk te vermijden. Wat hem nogal irriteerde. Het leek misschien nu niet het beste moment maar anders kreeg hij misschien wel niet meer de kans.



‘He… Camil?’. ‘Wat!’ zei ze haast sissend door opeengeklemde tanden. Hij fronste. Hij snapte wel dat ze zo zou kunnen reageren maar van wat hij nog van haar zag kon hij opmaken dat er duidelijk meer aan de hand was. Het ligt wat van haar mobiel afkomstig was scheen nog maar heel zwak maar hij zag hoe haar ogen angstig heen en weer sprongen. Iets in hem zei dat het niet door hem kwam. ‘Camil gaat het wel?’ vroeg hij wantrouwend terwijl hij haar probeerde te onderscheiden van de ruimte om hun heen. Er kwam niet meteen antwoord en het enige wat hij hoorde was een vaag geluid. Hij merkte dat Camille zich verplaatste omdat één van zijn handen die hij aan weerszijden van haar had weer wat verder opzij werd geschoven zodat hij de plint van de kist raakte. ‘Camil?’, probeerde hij nogmaals. ‘Niks aan de hand hoor, maak je maar geen zorgen om mij’ was haar bijtende antwoord. Tenminste dat was waarschijnlijk haar bedoeling om zo over te komen.. zonder succes. Hij merkte meteen dat haar stem rasperig klonk en vertrouwde het totaal niet. Meer geschuif. Het geluid van nagels die over de ondergrond van de kist schraapten. Hij kon nog net een nagel van haar linkerhand zien die zich in haar zwarte jurkje klauwde en toen hij haar aan wou kijken zag hij nog net hoe haar pupil van haar ene oog groot werd. De batterij van haar mobiel gaf zijn laatste signaal. Damon had nu lang genoeg gewacht. ‘Camille! Zeg me wat er is!’. Opeens voelde hij dat er iets van onder hevig tegen hem aan bonkte. Hij voelde hij het lichaam onder hem hevig begon te sidderen en voelde dat het tegen hem aan stootte. ‘Camille!’, schreeuwde Damon terwijl hij wanhopig haar handen probeerde te vinden. Hij kreeg geen antwoord terug maar in plaats daarvan een schreeuw. Damon voelde alleen maar dat Camille heviger begon te sidderen en haar lichaam dreunde steeds weer terug op de houten ondergrond. Hij probeerde kalm te blijven maar vond zichzelf schreeuwend. Het maakte hem niks uit dat hij steeds over en over zijn hoofd stootte. Het schreeuwen van Camille werd niet minder maar Damon had inmiddels haar handen gevonden die zich zowat in hem klauwden. Haar adem was met horten en stoten te horen en ze begroef haar hoofd in zijn nek terwijl ze hem naar zich toe trok. Opeens wist Damon wat er aan de hand was. Stefan had dit ook gehad. Precies dezelfde dingen waren er met hem ook gebeurd. Toen ze nog menselijk waren. Stefan, in op de bodem van de waterput vlak bij hun huis. Onder de dorre bladeren en het bloed. Damon had het allemaal moeten aanzien en hij.. hij had niks kunnen doen. Het alleen maar aanzien…. Damon dacht niet langer na en schreeuwde zijn longen lijf. Het duurde allemaal te lang en niemand zou op tijd kunnen komen. Hij begon met al zijn kracht te bonken tegen de weerszijden van de kist. Hij kon het niet aanzien om Camille meer te laten leiden en focuste zich daarom op de weerszijden omdat ze precies onder hem lag. Haar geschreeuw ging maar door en hij merkte dat ze om zich heen klauwde. Omdat hij ergens op moest leunen terwijl hij met alle kracht op de zijkant van de kist sloeg moest hij wel zich op haar laten vallen. Zodra hij dat deed voelde hij twee zwetende handen zijn hoofd ontklemmen. Hij was zwak, erg zwak want hij had voor het feest te weinig gehad. Hij vervloekte zichzelf er zonder bij na te denken al in te lange tijd niet gedronken had.


Hij kon het risico niet nemen. Met haar hoofd tegen zijn inmiddels totaal verfrommelde overhemd zorgde hij ervoor dat haar schreeuwen alleen nog maar als een gedempt geluid klonken. Hij had nog net een iemand kunnen nemen en had zich helemaal vol gedronken. In een flits verdween hij in de nacht met haar nog steeds schokkende lichaam in zijn armen.