Thuis - Deel 4

Ik stond voor de deur en klopte aan.
'Jessica?' vroeg Johanna.
'Sorry dat ik hier plots sta maar ik moet Lottie spreken.' zei ik.
'Ze is boven, je weet de weg.' zei ze en ik liep naar boven.
Haar deur was dicht en ik hoorde ze wenen.
'Lottie?' vroeg ik terwijl ik de deur opende.
'Jessica.' zei ze.
'Ja.' zei ik.
Ik liep haar kamer in en ging naast haar op bed zitten.
'Waarom ween je?' vroeg ik.
'Alles komt zo samen. Ik heb jou leren kennen, maar ben je al kwijt, ik zie mijn broer niet meer, jullie zijn uit elkaar.' zei ze wenend.
'Jij bent mij niet kwijt.' zei ik.
'Maar je vertrekt terug naar België.' zei ze.
'Ja, maar we kunnen contact houden.' zei ik.
'Ja, dat is waar maar het zal nooit meer hetzelfde zijn.' zei ze.
'Dat begrijp ik.' zei ik.
'Hou je nog van Louis?' vroeg ze.
'Tuurlijk, ik wil niets liever dan dat we terug samen zijn.' zei ik.
'Waarom blijf je dan niet hier?' vroeg ze.
'Ik kan hier toch niet heel de dagen alleen wonen.' zei ik.
'Je kan toch bij ons wonen.' zei ze.
'Nee sorry, dat kan ik niet.' zei ik en probeerde mijn tranen te bedwingen.
'Sorry.' zei ze.
'Dat geeft niet.' zei ik.
Lottie keek wenend naar me en we gaven elkaar een stevige knuffel.
'Ik moet dan gaan.' zei ik.
'Ik ga je missen.' zei ik.
'Ik jou ook.' zei ze.
Samen liepen we naar beneden.
Ik gaf ze allemaal een knuffel en reed terug weg met de taxi. Ik liet hem stoppen in een park en ging op een bankje zitten. Ik dacht nog eens na over alles en liep dan te voet naar huis.
Toen ik thuis was was het al 10 uur en mijn ouders kwamen ook net thuis.
'Waar ben je naartoe gegaan?' vroeg mijn mama.
'Gewoon eens gaan wandelen.' zei ik.
'Heb je al gegeten?' vroeg ze.
'Neen, ik neem straks wel iets.' zei ik.
Ik ging naar de keuken en maakte me een boterham en ging naar mijn kamer. Ik nam een foto van mij en Louis en bleef er de hele tijd naar kijken ook toen mijn moeder binnenkwam. Ze zag dat ik naar de foto keek en kwam naast me zitten.
'Je moet het loslaten.' zei ze.
'Dat doe ik nooit, ik hou van hem en ik zal altijd van hem blijven houden.' zei ik.
'Je kan toch niet je hele leven triest zijn.' zei ze.
'Mama, je moet hem niet uit mijn hoofd praten.' riep ik boos.
'Sorry.' zei ze en begon te wenen.
'Het is niets.' zei ze en we begonnen te knuffelen.
'Ik mis hem gewoon zo.' zei ik.
'Ik snap het.' zei ze.
'Ik ga slapen.' zei ik.
'Doe dat.' zei mijn mama. Ze gaf me een kus en verliet mijn kamer.
Ik deed mijn pyjama aan en ging in bed liggen.
Ik viel onmiddelijk in slaap.